فروغ شهادت

باسمه تعالی

فوائد زیارت سیدالشهداء علیه السلام

امام صادق عليه ‏السّلام:… و هر كس آن حضرت را زيارت كند، خداوند پس از قضاى حوايجش، براى اوست، و آن چه از امور دنيوى او را ناراحت و محزون نموده، كفايت مى‏ كند، و همانا زيارت او روزى را بر بنده جلب كرده، و آن چه انفاق كرده براى او جايگزين نموده، و گناه پنجاه سال او را مى ‏آمرزد، و زائر به خانه‏ اش برمى‏ گردد،در حالى كه هيچ گناه و خطايى براى او نيست، و از كتابش محو شده است. اگر در سفرش بميرد، ملايكه نازل شده، او را غسل مى‏ دهند و درهاى بهشت براى او باز مى‏ شود و روحش وارد آن جا مى ‏شود تا زمانى كه برانگيخته و محشور شود. و اگر سالم برگردد، درى كه روزى ‏اش از آن فرو مى ‏آمده، گشوده مى ‏شود، و هر درهمى [كه خرج نموده‏]، ده هزار درهم محسوب شده، و براى او ذخيره مى ‏گردد، و هنگامى كه محشور شود، به او گفته مى ‏شود: براى تو، در برابر هر درهم، ده هزار درهم مى ‏باشد، و خداوند به تو نظر نمود و آن را نزد خود براى تو ذخيره كرد.(کامل الزیارات  ص 128 باب 46 روایت2)
عبداللَّه بن هلال مى ‏گويد: به امام صادق- عليه‏ السّلام- عرض كردم: فدايت شوم، كمترين چيزى كه براى زائر امام حسين- عليه‏ السّلام- است، چيست؟ حضرت در جواب من فرمود:«يا عَبْدِ اللَّهِ، إِنَّ أَدْنى‏ ما يَكُونُ لَهُ، أَنَّ اللَّهَ يَحْفَظُهُ فِى نَفْسِهِ وَ أَهْلِهِ حَتّى‏ يَرُدَّهُ إِلى‏ أَهْلِهِ، فَإِذا كَانَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ، كَانَ اللَّهُ الْحَافِظَ لَهُ.»اى عبداللَّه، كمترين چيزى كه براى او خواهد بود، آن است كه خداوند خود او و خانواده‏ اش را تا وقتى كه به نزد آنها بازگردد، حفظ مى‏ نمايد. و هنگامى كه روز قيامت فرا مى‏ رسد، خداوند نگهدار او خواهد بود.( كامل الزيارات، ص 133، باب 49، روايت 5.)

بيان: بعيد نيست مراد از حفظ در جمله ‏ى‏ «أَنَّ اللَّهَ يَحْفَظُهُ فِى نَفْسِهِ وَ أَهْلِهِ …»، نگهدارى زائر و اهلش از تمام خطرهاى سماوى، ارضى، شيطانى، نفسانى و بيمارى‏ ها و … و خلاصه امورى باشد كه مسافر نسبت به خود و اهل و مال و اولاد و … خود نگران آ‏نهاست.

و شايد مراد از جمله ‏ى‏ «فَإِذا كانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ، كانَ اللَّهُ الْحافِظَ لَهُ.» حفاظت از مشكلات قيامت باشد كه همه‏ ى اهل ايمان از آن نگرانند. لذا نمى ‏فرمايد:«خداوند امر مى‏ نمايد كه او را حفظ كنند و يا آتش او را نسوزاند، و يا مشكلات قيامت به او اثر نكند.»؛ بلكه مى‏ فرمايد: «خداوند، خود حافظ و نگهدار اوست» اين تعبير، خود عنايتى معنوى به زائر است.(کتاب فروغ شهادت ص329 مرحوم آیت الله علی سعادت پرور)

امام رضا علیه السلام به نقل از پدر بزرگوارش و او به نقل از پدرش جعفر بن ‏محمّد ،صادق علیه السلام فرمود:«إِنَّ أَيّامَ زائِرى الْحُسَيْنِ علیه السلام لا تُحْسَبُ مِنْ أَعْمارِهِمْ، وَ لا تُعَدُّ مِنْ آجالِهِمْ.» روز هاى زائران امام حسين علیه السلام [كه در زيارت بوده‏ اند] از عمرشان محسوب نشده، و از اجل ‏هاى آنها شمرده نمى ‏شود. (كامل الزيارات، ص 136، باب 51، روايت 1)

در تعدادى از روايات‏ آمده است: «مَنْ زارَ الْحُسَيْنَ علیه السلام عارِفاً بِحَقِّهِ، غَفَرَ اللَّهُ لَهُ ما تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَ ما تَأَخَّرَ.»

كسى كه با شناخت حقّ امام حسين علیه السلام او را زيارت كند، خداوند گناهان گذشته و آينده‏ ى وى را مى‏ آمرزد. (كامل الزيارات، ص 138، باب 54)

محمّد بن مسلم از امام باقر علیه السلام روايت كرده كه فرمود: اگر مردم مى‏دانستند كه فضيلت زيارت مزار امام حسين علیه السلام چه اندازه است، از شوق مى ‏مردند و جان ‏شان از حسرت بر آن، قطعه قطعه مى ‏شد. راوى مى ‏گويد: عرض كردم: چه فضيلتى در آن است؟ حضرت فرمود:

هر كس از روى شوق به مزار او بيايد، خداوند براى او هزار حجِّ قبول شده، و هزار عمره ‏ى پسنديده، و اجر هزار شهيد از شهيدان بدر، و پاداش هزار روزه ‏دار، و ثواب هزار صدقه ‏ى قبول شده، و ثواب آزاد نمودن هزار بنده كه تنها به خاطر رضاى خدا آزاد شده باشد را مى‏ نويسد، و در طول يك سال، از هر آفتى كه آسان ‏ترين آنها شيطان است، محفوظ مى ‏ماند، و مَلََک بزرگوارى براى او گمارده مى‏ شود تا او را از جلو و عقب و راست و چپ و بالاى سر و زير پا حفظ نمايد. و اگر در آن سال بميرد، ملايكه ‏ى رحمت در غسل و كفن كردن و استغفار بر او حاضر مى‏ شوند و او را تا قبرش همراه با طلب مغفرت براى او بدرقه مى ‏نمايند، و تا افق ديدش، قبرش گشوده مى‏ شود، و خداوند او را از فشار قبر و از ترس منكر و نكير در امان قرار مى ‏دهد و براى او درى، به بهشت گشوده مى ‏شود … (كامل الزيارات، ص 142، باب 56، روايت 3)

عبداللَّه بن مسكان مى‏ گويد: در خدمت امام صادق- عليه ‏السّلام- بودم كه گروهى از اهل خراسان به حضورش شرفياب شده و از زيارت مزار امام حسين- عليه‏ السّلام- و فضيلت آن پرسيدند، حضرت فرمود: پدر بزرگوارم، از جدّ بزرگوارم روايت نموده كه وى فرمود:

هر كس امام حسين- عليه‏ السّلام- را براى خشنودى خدا زيارت كند، خداوند او را مانند مولودى كه تازه از مادرش متولد شده، از گناهان خارج مى ‏گرداند، و ملايكه در مسيرش او را بدرقه نموده و بال ‏هايشان را بر سر او مى‏ گشايند تا به خانه ‏اش بازگردد، و نيز براى او از پروردگارش طلب آمرزش مى‏ كنند، و از نواحى آشكار آسمان (و يا بالاهاى آن) رحمت او را فرا مى‏گيرد، و ملايكه او را ندا مى ‏دهند: پاك شدى، و پاك است آن كس كه زيارتش نمودى و خانواده‏ اش محفوظ مى‏ ماند. (كامل الزيارات، ص 154، باب 62، روايت 8.)

بيان: روشن است اين فوايد (که در روایات بیان می شود)، از آنِ كسانى است كه‏ «يُريدُ وَجْهَ اللَّهِ» (برای خشنودی خدا زیارت کند) و «أَتاهُ شَوقاً»(از سر شوق زیارت کند) و «عارِفاً بِحَقِّهِ» (حق امام را بشناسد)  امّا آنان كه اين گونه نباشند، نمى‏توان گفت: از آن فوايد محروم‏اند؛ بلكه بايد گفت: هر كس به اندازه‏ى معرفت و ايمانش، از زيارت آن حضرت بهره‏مند مى‏شود. (کتاب فروغ شهادت ص 334. مرحوم آیت الله علی سعادت پرور)

در رواياتى، زيارت حضرت، موجب «طول عمر»، «زيادى و وسعت رزق»، «دفع بدى‏ ها» و «زندگى و مرگ سعادتمندانه» [و يا «مرگ و شهادت»]، و نيز ترك زيارت ايشان موجب «كوتاهى عمر» و «محروم شدن از خير كثير» معرفى شده ‏است‏ (كامل الزيارات، ص 150، باب 61)
ابى الصّباح كنانى مى‏ گويد: از امام صادق- عليه‏ السّلام- شنيدم كه فرمود:همانا در كنار شما مزارى است كه هيچ شخص غمگينِ ناراحتى نزد آن نمى ‏آيد، مگر اين كه خداوند ناراحتى او را برطرف مى‏ كند و حاجتش را برآورده مى ‏نمايد. و نزد مزار امام حسين علیه السلام از هنگام شهادتش، چهار هزار ملك ژوليده مو و غبار آلود تا روز قيامت، براى او گريه مى‏ كنند، و هر كس او را زيارت كند ، تا جايگاهش بدرقه مى ‏نمايند، و هر كس مريض شود او را عيادت مى ‏كنند، و هر كس بميرد جنازه‏ اش را تشييع مى‏ نمايند.(كامل الزيارات، ص 167، باب 69، روايت 2)

امام صادق علیه السلام به علىّ‏بن ميمون صايغ فرمود:اى على، حسين را زيارت كن و [زيارت‏] او را ترك مكن.مى‏گويد: عرض كردم: چه ثوابى براى زائر ايشان است؟ فرمود:هر كس با پاى پياده نزد او بيايد، خداوند براى هر قدم، حسنه‏اى براى او مى‏نويسد، و گناهى از او پاك مى‏كند، و درجه‏اى براى او بالا مى‏برد، و هنگامى كه نزد او آمد، خداوند دو فرشته را براى او مى‏گمارد تا هر چه سخن خير از دهانش بيرون آيد بنويسند و هر سخن ناپسند از دهانش بيرون آيد و امور ديگر را ننويسند … (كامل الزيارات، ص 133، باب 49، روايت 6)
امام صادق علیه السلام فرمود:روزى حسين بن على- عليه ‏السّلام- در دامن پيامبر اكرم- صلّى اللَّه عليه وآله وسلّم- بود و ايشان با او بازى مى ‏نمود و او را مى ‏خنداند. عايشه عرض كرد: اى رسول خدا، چه قدر زياد از اين بچّه خوشتان مى‏ آيد؟! حضرت فرمود: واى بر تو، چگونه او را دوست نداشته باشم و از او خوشم نيايد، در حالى كه او ميوه‏ ى دل و نور چشم من است، آگاه باش كه امت من به زودى او را خواهند كشت، هر كس او را پس از وفاتش زيارت كند، خداوند براى او يك حجّ از حجّ‏ هاى مرا مى ‏نويسد. عايشه عرض كرد: اى رسول خدا، يك حجّ از حجّ‏ هاى شما؟! فرمود: آرى، بلكه دو حجّ از حجّ ‏هاى من. عرض كرد: دو حجّ از حجّ ‏هاى شما؟! فرمود: بله و چهار حجّ. [امام صادق علیه السلام] فرمود: هم چنان عايشه تعداد حجّ‏ ها را مى‏ افزود و پيامبر نيز آن را زياد و مضاعف مى ‏كرد تا به نود حجّ و عمره از حجّ‏ها و عمره‏ هاى رسول خدا- صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم- رسيد. (كامل الزيارات، ص 68، باب 22، روايت 1)

بيان: چرا رسول اللَّه- صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم- از همان اوّل نفرمود: «ثواب نود حجّ و عمره»؛ بلكه در ادامه‏ ى بارها تعجّب عايشه، بر تعداد آنها مى‏ افزود؟

اوّلًا: بايد توجه داشت اين افزودن، به اذن و الهام، و يا وحى الهى بوده است، كه:وَ ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى‏* إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحى

و از سر هوس سخن نمى‏ گويد. اين سخن به جز وحيى كه وحى مى‏ شود نيست.

ثانياً: احتمال دارد اگر آن حضرت در همان آغاز، جواب آخر را مى‏ فرمود، آن عظمت را كه به اين ترتيب براى زيارت سيّدالشّهدا- عليه‏ السّلام- در ذهن عايشه و ديگر شنوندگان آينده ترسيم نمود، بيان نمى ‏شد. گمان مى ‏شود چون عايشه سكوت كرد، حضرت رسول- صلّى اللَّه عليه وآله وسلّم- چيزى نفرمود، وگرنه اگر عايشه دوباره هم تعجّب مى ‏كرد، حضرت بيش از نَوَد حجّ و عمره مى ‏فرمود. (چنان كه روايت پنجم فصل گذشته بدان دلالت دارد كه از جمله فضيلت‏ هاى زيارت آن حضرت، هزارحجّ مقبول و هزار عمره‏ ى پسنديده بيان مى‏ شود.) چرا چنين نباشد كه حسين- عليه‏ السّلام- تا انقراض عالم، كعبه و حج و عمره و احكام كتاب و سنّت رسول اللَّه- صلّى اللَّه عليه وآله وسلّم- را حفظ و بيمه نمود. و گويا حضرت با نظر دورانديش خود، آثار قيام سيّدالشّهدا- عليه‏ السّلام- را در طول زمان، سال به سال مى‏ نگريست و آن گونه اضافه مى ‏فرمود، واللَّه اعلم. (فروغ شهادت، مرحوم آیت الله سعادت پرور،ص: 338)

از امام صادق- عليه ‏السّلام- روايت شده كه فرمود: [روزى‏] فاطمه ‏ى زهرا- عليهاالسّلام- امام حسين- عليه ‏السّلام- را با خود نزد پدر برد، رسول اللَّه- صلّى اللَّه عليه وآله وسلّم- وى را گرفت و فرمود:خداوند قاتلان تو را لعنت كند و … تا اين كه حضرت، جريان كشته شدن وى در زمين كربلا و گريه ‏ى موجودات بر او را بيان نموده و در پايان فرمود:گروهى از دوستان ما به سوى او مى ‏آيند، كه در روى زمين كسى از ايشان عالم ‏تر به خدا و پابرجاتر در حقّ ما، نيست. و روى زمين كسى جز ايشان، كه به او [امام حسين عليه ‏السّلام] توجّه داشته باشد، نيست، هم ايشان چراغ ‏هايى هستند در تاريكى‏ هاى ظلم و هم آنان شفاعت كنندگان‏ اند، و هم آنها هستند كه فردا (قيامت) در كنار حوض نزد من وارد مى‏ شوند، هنگامى كه وارد شوند، ايشان را با چهره ‏هايشان مى‏ شناسم، و اهل هر دينى، امامان خود را جستجو مى‏ كنند، و ايشان ما را جستجو نموده و جز ما را طلب نمى ‏كنند، آنان قوام و مايه‏ ى برپايى زمين هستند، به [واسطه‏] ايشان باران فرو فرستاده مى ‏شود …(كامل الزيارات، ص 68، باب 22، روايت 2)
امام صادق- عليه ‏السّلام- به نقل از پدر بزرگوارش فرمود:

هر كس پشت او [مزار حضرتش‏] نماز واجب (يا يك نماز) بخواند و نيّتش خشنودى خداوند باشد، خدا را روز قيامت ملاقات مى‏ كند، در حالى كه براى او نورى است كه، مى‏ پوشاند براى او هر چيزى را كه مى‏ بيند، و خداوند زائران او را بزرگ مى ‏شمارد و نمى ‏گذارد كه آتش به ايشان برسد، و همانا زائر حضرت، در مكانى پايين‏ تر از حوض نگه داشته نمى‏ شود  و اميرمؤمنان- عليه ‏السّلام- بر حوض ايستاده، با او مصافحه نموده و او را از آن آب سيراب مى‏ كند، و هيچ كس پيش از او نزد حوض وارد نمى ‏شود، تا اين كه سراب گردد، سپس وارد منزل خويش در بهشت مى‏ شود، در حالى كه با او ملكى از جانب اميرمؤمنان است كه به صراط امر مى‏ كند كه براى او خوار شود، و به آتش دستور مى ‏دهد كه از گرمايش به او نرساند، تا اين كه از آن [صراط] بگذرد، در حالى كه فرستاده ‏ى اميرمؤمنان همراه اوست.(كامل الزيارات، ص 122، باب 44، روايت 1)

امام صادق- عليه‏ السّلام- فرمود:«مَنْ أَتَى‏ قَبْرَ أَبى عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام، فَقَدْ وَصَلَ رَسُولَ اللَّهِ- صلّى‏اللَّه‏عليه وآله‏وسلّم- وَ وَصَلَنا، وَ حَرُمَتْ غيبَتُهُ، وَ حَرُمَ لَحْمُهُ عَلَى النّارِ …» هر كس به مزار ابا عبداللَّه- عليه ‏السّلام- بيايد، به تحقيق با رسول خدا- صلّى اللَّه عليه وآله‏ وسلّم- و ما رابطه برقرار نموده، و غيبت او حرام، و گوشت وى بر آتش حرام است.(كامل الزيارات، ص 127، باب 46، روايت 1)

شخصى از امام صادق- عليه‏ السّلام- پرسيد :كسى كه براى رفتن به سوى او [مزار حضرتش‏] آماده شود ولى به خاطر بيمارى (يا: به جهت كمى اندوخته ‏اش) نرود، چه اجرى براى او خواهد بود؟حضرت فرمود: خداوند در برابر هر درهمى كه خرج نموده، حسناتى مانند كوه احد به او مى‏دهد، و چندين برابر آن چه را كه انفاق نموده، براى او جايگزين مى‏ كند و …(كامل الزيارات، ص 123، باب 44، روايت 2)
امام صادق عليه‏ السّلام : «مَنْ خَرَجَ مِنْ مَنْزِلِهِ يُريدُ زِيارَةَ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِىٍّ- صلوات‏اللَّه‏عليهما- إِنْ كانَ ماشِياً، كَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِكُلِّ خُطْوَةٍ حَسَنَةً، وَ مَحى‏ عَنْهُ سَيِّئَةً …»هر كس به نيّت زيارت حسين ‏بن على- صلوات‏ اللَّه ‏عليهما- از منزلش بيرون آيد، اگر پياده باشد، خداوند در برابر هر قدم، حسنه‏ اى براى او مى‏ نويسد و گناهى از او محو مى‏ كند … (كامل الزيارات، ص 132، باب 49، روايت 2)
عبداللَّه طحّان مى ‏گويد: از امام صادق- عليه‏ السّلام- شنيدم كه فرمود:«ما مِنْ أَحَدٍ يَوْمَ الْقِيامَةِ إِلّا وَ هُوَ يَتَمَنَّى‏ أَنَّهُ مِنْ زُوّارِ الْحُسَيْنِ لِما يَرى‏ مِمّا يُصْنَعُ بِزُوّارِ الْحُسَيْنِ علیه السلام مِنْ كَرامَتِهِمْ عَلَى اللَّهِ تَعالى‏.»هيچ كس در روز قيامت نيست مگر آن كه آرزو مى‏ كند كه: اى كاش از زائران امام حسين- عليه‏ السّلام- مى‏ بود، به جهت اين كه مى‏ بيند با زائران آن حضرت چگونه عمل مى ‏شود و چه مقامى نزد پروردگار دارند.(كامل ص135)
امام صادق علیه السلام: هر كس از شيعيان ما، امام حسين- عليه ‏السّلام- را زيارت كند، برنمى ‏گردد مگر آن كه تمام گناهانش آمرزيده مى‏ شود، و در عوض هر قدمى كه برداشته، و هر دستى كه مركبش بلند كرده، هزار حسنه براى او نوشته و هزار گناه از او محو مى‏ گردد و مقام او هزار مرتبه بالا مى ‏رود.(كامل الزيارات، ص 134، باب 49، روايت 8)
امام صادق علیه السلام: «مَنْ سَرَّهُ أَنْ يَكُونَ عَلى‏ مَوائِدِ النُّورِ يَوْمَ الْقِيامَةِ، فَلْيَكُنْ مِنْ زُوّارِ الْحُسَيْنِ بنِ عَلِىٍّ علیه السلام.»هر كس دوست دارد در روز قيامت بر سر سفره‏ هايى از نور بنشيند، پس بايد از زائران حسين بن على- عليه‏ السّلام- باشد.(كامل الزيارات، ص 135، باب 50، روايت 2)

بيان: ممكن است منظور از «مَوائِدِ النُّورِ»، غذاهاى بهشتى باشد كه در تمام جهات، از لطافت و لذّت برخوردار است. نيز ممكن است مراد، طعام‏ هاى معنوى و روحانى و مشاهده ‏ها و تجلّيات حقّ باشد. (فروغ شهادت ، مرحوم آیت الله سعادت پرور ، ص345)

ابو اسامه مى‏ گويد: از امام صادق- عليه ‏السّلام- شنيدم كه فرمود:«مَنْ أَرادَ أَنْ يَكُونَ فِى جِوار نَبِيِّهِ- صلّى اللَّه عليه وآله وسلّم- وَ جِوارِ عَلىٍّ وَ فاطِمَةَ، فَلا يَدَعْ زِيارَةَ الْحُسَيْنِ ابْنِ عَلِىٍّ علیه السلام.»هر كس بخواهد در جوار پيامبر خدا- صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم- و على و فاطمه باشد نبايد زيارت حسين ‏بن على- عليه ‏السّلام- را ترك كند.(كامل الزيارات، ص 137، باب 52، روايت 1)
ابى ‏الصّامت مى‏ گويد: از امام صادق- عليه‏ السّلام- شنيدم كه فرمود:«مَنْ أَتَى‏ قَبْرَ الْحُسَيْنِ علیه السلام ماشِياً، كَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِكُلِّ خُطْوَةٍ أَلْفَ حَسَنَةٍ، وَ مَحا عَنْهُ أَلْفَ سَيِّئَةٍ، وَ رَفَعَ لَهُ أَلْفَ دَرَجَةٍ …»كسى كه پياده به مزار امام حسين- عليه ‏السّلام- بيايد، خداوند در برابر هر قدم، هزار حسنه براى او نوشته و هزار گناه از او محو مى‏ كند، و مرتبه ‏ى او را هزار درجه بالا مى‏ برد …(كامل الزيارات، ص 133، باب 49، روايت 4)
ابوبصير مى‏ گويد: از امام صادق- عليه ‏السّلام- و [يا] امام باقر- عليه‏ السّلام- شنيدم كه فرمود:كسى كه دوست دارد خانه و جايگاهش بهشت باشد، نبايد زيارت آن مظلوم را ترك كند.راوى مى ‏گويد: «عرض كردم، مظلوم كيست؟» فرمود:حسين بن على- عليه‏ السّلام- صاحب كربلا، هر كس با شوق به او، و محبّت رسول خدا و فاطمه و اميرمؤمنان- صلوات اللَّه عليهم اجمعين- نزد او بيايد، خداوند او را بر سفره‏ هاى بهشتى مى‏ نشاند، كه با آنان غذا مى‏ خورد، و در آن هنگام مردم، در حال حساب پس دادن هستند.(كامل الزيارات، ص 137، باب 52، روايت 2)
امام صادق- عليه‏ السّلام- فرمود: «إِنَّ اللَّهَ- تبارك‏وتعالى- جَعَلَ مَلائِكَةً مُوَكَّلينَ بِقَبْرِ الْحُسَيْنِ علیه السلام فَإِذا هَمَّ الرَّجُلُ بِزِيارَتِهِ وَاغْتَسَلَ، نادى‏ مُحَمَّدٌ- صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم-: يا وَفْدَ اللَّهِ، أَبْشِرُوا بِمُرافَقَتى فِى الْجَنَّةِ.»همانا خداوند- تبارك ‏وتعالى- فرشتگانى را بر مزار امام حسين- عليه‏ السّلام- موكّل گردانيده، هنگامى كه شخصى قصد زيارت او را كند و غسل نمايد، حضرت محمّد- صلّى اللَّه عليه وآله وسلّم- ندا مى‏ دهند: اى واردان بر خداوند، بشارت باد به شما كه در بهشت، همراه و دوست من هستيد. (كامل الزيارات، ص 137، باب 52، روايت 3)
عبداللَّه بن زراره مى‏گويد: از امام صادق علیه السلام شنيدم كه فرمود:همانا زائران حسين بن على- عليه ‏السّلام- در روز قيامت، بر مردم برترى [خاصّى‏] دارند.راوى مى ‏گويد: عرض كردم فضيلت ايشان چیست؟ حضرت فرمود:چهل سال قبل از مردم وارد بهشت مى ‏شوند، در حالى كه مردم ديگر در حساب و موقف [قيامت‏] هستند.(كامل الزيارات، ص 141، باب 55، روايت 1)
امام صادق علیه السلام: هنگامى كه روز قيامت مى‏ شود، منادى‏ اى ندا مى‏ دهد: زائران حسين‏ بن على كجايند؟ پس عده‏اى از مردم- كه تنها خداوند متعال تعداد آنان را مى‏ داند- برمى‏ خيزند، آن گاه خداوند به ايشان مى‏ فرمايد: از زيارت مزار حسين- عليه‏ السّلام- چه قصدى داشتيد؟ مى ‏گويند: پروردگارا، به خاطر محبت به رسول خدا و على و فاطمه و مورد ترحّم قرار دادن حسين- عليه ‏السّلام- به جهت آن چه با او انجام شده؛ به آنها گفته مى ‏شود: اينان، محمد و على و فاطمه و حسن و حسين هستند، به ايشان ملحق شويد و در رتبه ‏ى آنان، با ايشان هستيد، به پرچم رسول خدا ملحق شويد؛ آن گاه آنها به سوى پرچم رسول خدا مى ‏آيند و در سايه آن قرار مى ‏گيرند، در حالى كه پرچم در دست على- عليه‏ السّلام- است، تا اين كه همه وارد بهشت مى‏ شوند، زائران در جلو و راست و چپ و پشت پرچم قرار مى ‏گيرند.(كامل الزيارات، ص 141، باب 55، روايت 1)
محمّد بن مسلم از امام باقر- عليه ‏السّلام- روايت كرده كه فرمود:اگر مردم مى‏ دانستد چه فضيلتى در زيارت مزار امام حسين- عليه ‏السّلام- است، به تحقيق از شوق مى ‏مردند و جانشان به خاطر حسرت، بر آن قطعه قطعه مى‏ شد.

راوى مى‏ گويد: عرض كردم چه فضيلتى در آن است؟ حضرت فرمود:هر كس از روى شوق به سوى مزار آن حضرت بيايد، خداوند براى او هزار حج قبول شده، و هزار عمره‏ ى پسنديده، و اجر هزار شهيد از شهداى بدر، و پاداش‏ هزار روزه‏ دار، و ثواب هزار صدقه ‏ى قبول شده، و هزار بنده ‏اى كه به خاطر رضاى خدا آزاد شده را مى‏ نويسد … و قبر او به مقدار افق ديدش وسيع مى‏ گردد، و خداوند او را از فشار قبر و از ترس منكر و نكير ايمن مى ‏گرداند، و درى براى او به بهشت باز مى‏ شود، و نامه ‏ى عملش به دست راست او داده مى ‏شود، و روز قيامت نورى به او عطا مى‏ شود كه بين مغرب و مشرق را نورانى مى‏ كند و ندا داده مى‏ شود: اين از زائران حسين است كه با اشتياق به سوى او آمده، هيچ كس در روز قيامت باقى نمى ‏ماند، مگر اين كه آرزو مى‏ كند اى كاش زائر حسين علیه السلام مى ‏بود.

منبع:(کتاب كامل الزيارات، ص 142، باب 56، روايت 3)