اشعار | به مناسبت عید سعید قربان

دل سفر کن در منا و عید قربان را ببین
چشمه‌های نور و شور آن بیابان را ببین
گوسفند نفس را با تیغ تقوی سر ببر
پای تا سر جان شو و رخسار جانان را ببین
سفره ی مهمانی خاص خدا گردیده باز
لاله ی لبخند و اشک شوق مهمان را ببین
دیو نفس از پا درافکن، سنگ بر شیطان بزن
هم شکست نفس را، هم مرگ شیطان را ببین
تیغ در دست خلیل و بند در دست ذبیح
حنجر تسلیم بنگر، تیغ بران را ببین
کارد تیز و دست محکم، حلق نازک‌تر ز گل
پای تا سر چشم شو، اخلاص و ایمان را ببین
خاک گل انداخته از اشک چشم حاجیان
در دل تفتیده ی صحرا، گلستان را ببین
گریه و اشک و دعا و توبه و تهلیل را
رحمت و لطف و عطا و عفو و غفران را ببین
آتش گرما گلستان گشته چون باغ خلیل
در دل صحرا صفای باغ رضوان را ببین
روی حق هرگز نگنجد در نگاه چشم سر
چشم دل بگشا جمال حی سبحان را ببین
خیمه ی حجاج را با پای جان یک یک بگرد
آتش دل، سوز سینه، چشم گریان را ببین

دل تهی از غیر کن تا بنگری دلدار را 
سر بزن در خیمه‌ها شاید ببینی یار را

سینه مشعر، دل حرم، میدان دید ما مناست
گر ببندی لب ز حرف غیر، هر حرفت دعاست
غم مخور گر گم شدی یا خیمه را گم کرده‌ای
سیر کن تا بنگری گم‌گشته ی زهرا کجاست
لحظه‌ای آرام منشین هر که را دیدی بپرس
یار سوی مکه رفته، یا به صحرای مناست؟
حیف یاران در منی رفتم ندیدم روی او
عیب از آن رخسار زیبا نیست، عیب از چشم ماست
حاجیان جمعند دور هم به صحرای منا
حاجی ما در بیابان در مسیر کربلاست
حاجیان کردند دل را خوش به ذبح گوسفند
حاجی ما ذبح طفلش پیش پیکان بلاست
حاجیان سر می‌تراشند از پی تقصیرشان
حاجی ما هم چهل منزل سرش برنیزه‌هاست
حاجیان دست دعاشان بر سما گردد بلند
حاجی ما از بدن دست علمدارش جداست
حاجیان را هست یک قربانی آن هم گوسفند
حاجی ما هم ذبیحش جمله تقدیم خداست
حاجیان را از هجوم زائرین بر تن فشار
حاجی ما سینه‌اش از سم اسبان توتیاست

خوش بود «میثم» همیشه سوگواری بر حسین 
حاجی آن باشد که اشکش هست جاری برحسین

غلامرضا سازگار

****************************

ای عزیزان به شما هدیه ز یزدان آمد
عید فرخنده ی نورانی قربان آمد

حاجیان سعی شما شد به حقیقت مقبول
رحمت واسعه ی حضرت سبحان آمد

عید قربان به حقیقت ز خداوند کریم
آفتابی به شب ظلمت انسان آمد

جمله دلها چو کویری ست پر از فصل عطش
بر کویر دل ما نعمت باران آمد

خاک میسوخت در اندوه عطش با حسرت
نقش در سینه ی این خاک گلستان آمد

امر شد تا که به قربانی اسماعیلش
آن خلیلی که پذیرفته ز رحمان آمد

امتحان داد به خوبی بخدا ابراهیم
جای آن ذبح عظیمی که به قربان آمد

آن حسینی که ز حج رفت سوی کرببلا
به خدا بهر سر افرازی قرآن آمد

سید محمدرضا هاشمی زاده

****************************

ساقي مي نابم ده ديوانه و مستم كن

ديوانه ديوانه زنجير به دستم كن

هر دم بده پيمانه با ساغر جانانه

بي خود زخودم بنما بي هيچ زهستم كن

جان را چه كنــم ديگر جانانه به بر دارم

زن شعله به اين جان و بي پاي و بستم كن

انداز تو جانم را اندر خم مي ســاقي

هفت غسل بده آن راپاك ازهمه پستم كن

دنيا و مافيها ديگر به چه كار آيد

زنجير عبوديت بر گردن و دستم كن

با خنجر پولادين بر گير ز من ديـده

آزاد كن اين دل را دلدار پرستم كن

بر درگه معشوقم مشتاق وصالم من

انگشتري عقدش جانا تو به دستم كن

آموز به من ساقي تو رسم وفـاداري

يادآوري عهدم از روز الستم كن

پيمان الست حق يا عقد عبـوديت

فخر است براي من، مانع زشكستم كن

محمد رجب زاده (راجی )

****************************

دو تكه پارچه ساده و سپید بگیر 

بپیچ بر تن خود، بوى صبح عید بگیر 

گرفته سینه تو، در تراكم ابرى!

براى باز شدن بارش شدید بگیر 

بگیر سر بالا مثل نخل در شجره 

كه گفته سر پایین چون درخت بید بگیر 

گناه كردى؟ باشد! مگر چه كرده خدا؟ 

بگو ببخش نفهمیده ام! ندید بگیر 

بیا و فكرنكن بسته مى شود این در 

چقدر قفل به خود بسته اى، كلید بگیر 

نیاز نیست به ذكر و دعا بیا نزدیك 

و ذكر ساده یارب و یامجیر بگیر 

دلت شكسته اگر، در كنار كعبه گذار!

بیا ز دست خدا یك دل جدید بگیر 

چقدر بوى رضایت گرفته اى حاجى!

خدا خریده ترا، حالت شهید بگیر 

تولد تو مبارك برو! خداحافظ 

قبول شد حج ات، از خدا رسید بگیر

سید محمد حسین ابوترابی

****************************

دینِ ترا تا شود اَركان تمام

روی نِه از خانه به رُكن و مَقام

گرنه بُوَد راحله باد پای

راحله از پا كن و اندر رَه آی

سایه بَفَرقَت كه مَغیلان كند

بِه كِه سرا پرده سلطان كند

بانگِ حَدی بشنو و صوتِ دَرای

شو چو شُتُر گرم رَود تیزپای

بار به میعادِ تَعَبُّد رسان

رخت به میقاتِ تَجَرُّد رسان

رشته تدبیر ز سوزن بكش

خلعتِ سوزن زده از تن بكش

هرچه دران بخیه زدی ماه و سال

آر برون از همه، سوزن مثال

گر نَه زمرگشت فراموشِیَت

بِه كه بُوَد كارْ كَفَن پوشِیَت

لب بگشا یافتنِ كام را

نعره لبیك زن اِحرام را

موی پژولیده و رُخ گردناك

سینه خراشیده و دل دردناك

رُو به حَرَم كن كه در آن خوش حریم

هست سیه پوش نگاری مقیم

صحن حَرَم روضه خُلدِ برین

او بچنان صحنی مربّع نشین

تا شِكَنی شیشه ناموس و ننگ

كرده نهان در ته دامانْت سنگ

چو تو از آن سنگ شوی بوسه چین

بوسه زنِ دستِ كِه باشی؟ ببین!

سوی قدمگاهِ خلیل الله آی

پا چو نیابی، به رَهَش دیده سای

از لبِ زمزم شنو این زمزمه

كز نمِ ما زنده دِلَند این همه

تا نشود در عَرَفاتَت وُقوف

كَی شود از راهِ نجاتت وقوف

كَبْشِ مَنِی را به مِنا ریز خون

نَفْسِ دَنی را به فنا كُن زبون

سنگ بدست آر زِ رَمی جمار

دیوِ هَوا را كُن از آن سنگسار

چون دل از این سنگ بپرداختی

كارِ حج و عُمره بهم ساختی

شكرِ خدا گوی كه توفیق داد

ره بسوی خانه خویشش گشاد

ورنه، كِه یارَد كه به آن رَه بَرَد!

ورچه شود مرغ بدان ره پَرَد

 جامی

****************************

همرهان حج کرده بازآیند با طبل و علم

ما به زیر خاک در، با خاک ره یکسان شویم

همرهان با سرخرویی چون به پیش ماه سیب

ما به زیر خاک چون در پیش مَه کتّان شویم

دوستان گویند حج کردیم و میآییم باز

ما به هر ساعت همی طعمه دگر کرمان شویم..

گر نباشد حجّ و عمره، رمی و قربان گو مباش

این شرف مارنه بس کز تیغ او قربان شویم

این سفر بستان عیّاران راه ایزد است

ما ز روی استقامت سرو آن بستان شویم

حاجیان خاص مستان شراب دولتند

ما به بوی جرعه ای مولای این مستان شویم

نام و ننگ و لاف و اصل و فضل در باقی کنیم

تا سزاوار قبول حضرت قرآن شویم

بادیه بوته است ما چون زرّ مغشوشیم راست

چون بپالودیم از او خالص چو زرّ کان شویم

بادیه میدان مردان است و ما نیز از نیاز

خوی این مردان گِریم و گوی این میدان شویم

گرچه در ریگ روان عاجز شویم از بیدلی

چون پدید آید جمال کعبه جانافشان شویم

یا به دست آریم سرّی یا برافشانیم سر

یا به کام حاسدان گردیم یا سلطان شویم

یا پدید آییم در میدان مردان همچو کوه

یا به زیر پشته ریگ اجل پنهان شویم

سنایی

پايگاه اطلاع رساني هيأت رزمندگان اسلام