امام جواد و عیادت از یک بیمار

– کجا مي‏ رويد ؟

– به عيادت.

– عيادت چه کسي ؟

– عبدالله ! شنيده ‏ايم چند روزي است که به شدت بيمار است . اگر تو هم دوست داري ، بيا ، خوشحال مي‏ شود .

سه نفري به سمت خانه‏ ي مريض به راه افتاديم . در طول مسير بازار تا خانه‏ ي او ، دوستم گفت :

– مي‏ گويند روحيه ‏اش را باخته . اميدي هم به زنده ماندنش نيست !

وقتي بر بالين مريض حاضر شديم ، ابتدا به ديدن من ، هاشم و امام جواد عليه ‏السلام خوشحال شد ، اما بعد گريه کرد . با همان حالت گفت:

– دوستان ! دارم مي‏ ميرم . حلالم کنيد . به قدري از مردن مي ‏ترسم که حد و حسابي ندارد . چه کنم ؟ ! گفتم :

– خدا نکند ، دشمنانت بميرند ! اين چه حرفي است ؟ !

هاشم گفت :

– زبانت را گاز بگير مرد ! چرا مثل بچه ‏ها حرف مي‏زني ؟ مطمئنم که خوب مي ‏شوي !

امام جواد که تا آن لحظه ساکت بود ، او را دلداري داد و گفت :

– بنده‏ ي خدا ! ترس تو به خاطر اين است که نمي ‏داني مرگ چيست !

– وقتي فکرش را مي‏کنم ديوانه مي‏شوم . خيلي مي ‏ترسم .

– ببين برادر ! اگر به خاطر چرک و کثافت بدنت ، در معرض بيماري قرار بگيري و بداني که حمام و شست‏وشو ، آلودگي‏ها را از بين مي‏ برد ، به حمام مي‏روي يا از آن فرار مي‏ کني ؟

– البته که دوست دارم کثيفي‏هاي بدنم را بشويم .

– مردن هم براي مؤمن ، درست مثل حمام است . مردن آخرين ايستگاه پيراستگي و مرحله‏ ي نهايي شست‏ وشو ، از آلودگي گناهان است . اگر به سمت مرگ مي‏ روي ، بدان که غم‏ها و اندوه‏هايت پايان مي ‏يابد . پس نترس و خود را ناراحت نکن !

با حرف‏هاي آرام‏بخش امام ، چهره ‏اش تغيير کرد . ديگر از اضطراب چند دقيقه پيش خبري نبود و حالت چشم‏هايش خبر از آرامش مي‏ داد .

به خاطر اين که مزاحم او و خانواده ‏اش نشويم ، برخاستيم و خداحافظي کرديم . فرداي آن روز باخبر شديم که عبدالله از دنيا رفته است . [1] .