امام خامنه ای؛ آن مردمی که تحت ولایت ولی الله زندگی می کنند، اهل نجات هستند

به نقل از خبرگزاری شبستان؛ در کتاب «ما منتظریم؛ خورشید مهدویت در منظومه فکری حضرت آیت الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب اسلامی» که به اهتمام حسن ملائی گردآوری شده، آمده است:

این حدیث شریفی که در کافی با چندین عبارت نقل شده است در کتاب الحجة، باب «من دان الله عزوجل بغیر امام من الله»، می فرماید از قول امام علی علیه السلام و امام از قول خدا که خدای متعال فرموده: «قالَ الله تَبارَک و تَعالَی لَاعَدَّبَنَّ کل رَعِیة فی الاِسلام دَانَت بِولَایَةِ کلَّ اِمَام جَائِر لَیسَ مِنَ الله وَ اِن کانَتِ الّرعیه فی اعمَالِهَا بَرَةً تَقِیه و لاعفَونَّ عَن کُل رَعیة فی الاسِلام دَانَت بِولایَةِ کُلَّ امَام عَادِل مِنَ الله وَ ان کَانَتِ الرعِیة فی انفُسِها ظَالِمه مُسئة».

عجیب حدیثی است این؛ این حدیث می گوید: آن مردمی که تحت ولایت ولی الله زندگی می کنند، اهل نجات هستند؛ اگرچه در کارهای شخصی و خصوصی گناه هایی هم گاهی داشته باشند و آن مردمی که در تحت ولایت شیطان و طاغوت زندگی می کنند، اهل بدبختی و عذابند؛ اگرچه در کارهاش شخصی در اعمال خصوصی، اهل نیکوکاری و کارهای خوب هم باشد. این خیلی عجیب است. من تشبیه می کردم همیشه این حدیث را، می گفتم مثل اینکه ماشینی شما سوار شدید به قصد مثلا فلان نقطه معین، به قصد نیشابور. اگر چنانچه این ماشین به طرف نیشابور دارد می رود مثلا طرف سرخس، طرف قوچان، خوب مسلم است که، شما به هدف نمی رسید.

حالا در آن ماشینی که دارد می رود به طرف نیشابور و شما را به هدف می رساند، اگر در ماشین مردم با ادب، با مهربانی، با رفتار خوب، با آداب انسانی با هم معاشرت کردند، چه بهتر، اگر با آداب انسانی و انسانیت و نیکی و احسان با هم معاشرت نکردند، بالاخره به نیشابور می رسند، به هدف می رسند، اگرچه در بین راه یک قدری بدی کرده باشند-آن بدی ها هم البته یک اقتضاهایی خواهد داشت، یک آثاری، یک نتایجی خواهد داشت، آن نتایج را هم مجبورند متحمل بشوند- اما به هدف می رسند؛ برخلاف آن ماشینی که باید شما را به نیشابور برساند، دارد به نقطه مقابل نیشابور می رود، اگر چنانچه در این ماشین همه افراد مودب، با نزاکت، با احترام با همدیگر رفتار کنند، با خوشرویی با همدیگر عمل کنند و می بینند این ماشین به جای نیشابور می رود به طرف قوچان؛ در مقابل این حادثه و این پدیده، هیچ عکس العملی نشان نمی دهند، اینها خیلی آدم های خوبی هستند، خیلی مهرباننند با هم، اما آیا به هدف خواهند رسید یا نه؟

پیداست که نه. در مثال اول، راننده، یک راننده امین بود؛ یک راننده راه بلد بود؛ «امامّ عادل منَ الله»؛ آنها را رساند به هدف؛ اگرچه بداخلاق بودند؛ «و اِن کانَت فی اَعمَالِهَا ظَالمَةَّ مُسِیئةَ». در مثال دوم، راننده راه بلدی نبود، راننده امینی نبود، راننده هواپرستی بود، مست بود، راه را گم کرده بود؛ در سرخس و قوچان کاری داشت. کار خودش را بر خواسته مردم مقدم کرده بود. داشت می رفت آنجا اینها مسلم به هدف نخواهند رسید، هرچند که اینها در داخل ماشین با هم خیلی مهربان و خوش اخلاق بودند؛ «و ان کانَت فِی اَعَمالِها بَرَّةَ تَقِیةَّ»، اما بالاخره «لاعذبن»؛ به عذاب خدا دچار خواهند شد؛ به هدف نخواهند رسید. بنابر این، یک جامعه ای که با ولایت طاغوت اداره می شود، مثل همان ماشینی که با رانندگی آدم غیر امین و غیربلد دارد، رهبری می شود، انسان ها به هدف نخواهند رسید؛ نمی توانند مسلمان بمانند.(1)

پی نوشت:

1.ولایت و حکومت؛ ص147-148