مقاله| ريشه هاي بدحجابي ـ مهدي جمشيدي

طبيعي است كه سهمي از پديده بدحجابي، به جهل و ناآگاهي بدحجاب ها باز مي گردد؛ به اين معني كه برخي از اين افراد، از معارف و تعاليم اسلامي بهره چنداني نبرده اند و نمي دانند كه حجاب اسلامي، داراي چه حدود و قيودي است. در تصور اينان، حجاب فعلي شان در تضاد با شريعت نيست.

گروه ديگري از افراد بدحجاب وجود دارند كه اساساً تقيدي به احكام و ارزش هاي ديني ندارند؛ زيرا كاملاً ولنگار و بي بندوبارند و هدف آن ها از نوع پوشش شان، انجام رفتارهاي ضد اخلاقي است.

افرادي وجود دارند كه از خود، اراده و شخصيتي ندارند و همچون مايعات كه در هر ظرفي ريخته شوند به شكل آن ظرف در مي آيند، داراي شخصيت سيال و متأثر از جامعه اند. دليلي كه اين عده براي نوع پوشش يا الگوهاي رفتاري خود ارايه مي كنند، تبعيت از جامعه و همرنگي با آن است.
اينان يا واهمه دارند مقابل برخي الگوهاي غيرارزشي رايج در جامعه مقاومت كنند- چون توان ايستادگي در مقابل تحقير ديگران را ندارند- يا اساساً هر نوع تحول اجتماعي را پيشرفت مي شمرند و علاقه دارند تا به همراه جامعه، مرتباً رنگ عوض كنند و نو به نو شوند.

بعضي افراد بدحجاب، مبتلا به امراض رواني از قبيل افسردگي اند. اين افراد به دلايل رواني، علاقه دارند جلب توجه كرده و از ديگران تاييد بگيرند. يعني ديگران آن ها را بپذيرند يا نوعي سرگرمي رفتاري براي خود ايجاد كنند.

دختراني كه در سن ازدواج قرار گرفته اند يا آن را سپري كرده اند اما كسي از آن ها خواستگاري نكرده و نتوانسته اند ازدواج كنند، به قصد يافتن فردي براي ازدواج و از طريق در معرض انتخاب قرار دادن خود، با حجاب نامناسب پاي به جامعه مي گذارند. روشن است كه در چنين افرادي، عنصر ايمان ديني و اخلاق، آن چنان نيرومند نيست كه آنان را از بروز اين رفتارها بازدارد. (رحيم پورازغدي- چند پرسش درباره حجاب و برهنگي).

اساساً ميل به تبرج و خودآرايي در درون زنان وجود دارد، همچنان كه ميل به چشم چراني در مردان شايع تر است. براين اساس، غريزه گرايش به جلب توجه و شاخص بودن، زنان را وادار به خودآرايي در جامعه مي كند.
افرادي كه تحت تربيت ديني قرار نگرفته اند و التزام به رعايت ارزش هاي ديني ندارند، در برابر بسياري از اميال غريزي و حيواني خود ناتوان هستند و ميل به تبرج نيز از همين سنخ است (شهيد مطهري- مسأله حجاب).