نصیحت خوبان| دوستی و خدمت بی منت در بیانات امام خامنه ای

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ الْمُؤْمِنُونَ خَدَمٌ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ قُیل وَ كَیْفَ يَكُونُونَ خَدَماً بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ قَالَ يُفِیدُ بَعْضُهُمْ بَعْضاً … کافى، ج 2، ص 761

حضرت امام صادق علیه السلام در این روایت فرمودند: مؤمنین، خدمتکاران یکدیگرند. خدم، جمع خادم است. خادم به همان معناى خدمتکار است. میگوید: مؤمنین خدمتکارهاى همدیگرند. (خب مستمعین)، تعجب کردند: چطور؟ همه خدمتکار همدیگر هستند؟ یا به تعبیر عرفى تر، همه نوکر همند «قیل و کیف یکونون خدما بعضهم لبعض» چه جور میشود که بعضى، بعضى دیگر را خدمتکار باشند؟ یعنى مثلاً بروند خانه هاى همدیگر، خدمتکارى کنند؟ فرمودند: «یفید بعضهم بعضا» (یعنی) به هم فایده برسانند. پس فایده رساندن مؤمنین به یکدیگر، خدمتکارى به آنهاست؛ (و در آن) منّتى وجود ندارد؛ نکته این است. اگر چنانچه ما به هم خدمتى کردیم و به یکدیگر فایده اى رساندیم، چه در عرضِ هم باشیم – مثل ما مردم معمولى کوچه و بازار که به حسب شأن اجتماعى، در عرض یکدیگر قرار داریم – چه آن کسى که به حسب موقعیت اجتماعى، شأن بالاترى دارد؛ مثلاً رئیس یك تشکیلاتى است، دیگر نباید سر یکدیگر منّتى داشته باشیم. به نظر ما نکته ى این حدیث، تنها این نیست که افراد باید به هم نفع برسانند؛ بلکه این هم هست که این نفع رساندن موجب منّت نباشد، تا این خدمتى را که می کنند، با منّت گذاشتن باطل نکنند.

منبع: حضرت امام خامنه ای در جلسه درس خارج فقه سی ام آذرماه 89