وقتی حضرت زینب(سلام الله علیه) با سلاح «دعا» امامشان را نصرت کردند

حضرت زینب کبری (سلام الله علیه) به حق، زینت امامان خویش بود و با رفتار زیبای خود در قبال ایشان توانست به اوج قلۀ معارف الهی دست یابد، مصداق ما آنجایی است ایشان به شدت در کودکی گریه می‌‌کردند؛ او را در آغوش مادر قرار دادند، اما آرام نگرفت، در آغوش پدر هم آرام نمی‌‌گرفت و حتی در آغوش جد بزرگوارشان، اما هنگامی که ابا‌عبدالله (علیه السلام) وارد شدند، نگاهشان به حضرت افتاد و در آغوش برادر قرار گرفتند، دیگر از گریه و بی‌‌تابی خواهر خبری نبود و آنچنان به آرامش رسیدند که حتی لبخندی ملیح بر چهرۀ ایشان ظاهر شد و این نشان از این دارد که ایشان از همان ابتداء به طور محض تسلیم و غرق در امام خویش بودند و انگار برنامۀ الهی بر این بود میان این خواهر و برادر حبّی عجیب وجود داشته باشد، در این رهگذر بود که ایشان آن جملۀ تاریخی و الهی را در روز عاشورا بیان می‌‌فرماید که این نتیجۀ رشد ایشان توسط امامشان بوده است.                                        

اگر این بانوی مکرمه می‌خواستند به وقایع عاشورا و شهادت عزیزانشان صرفاً از جنبۀ حماسی و خون و شمشیر نگاه کنند، هیچ وقت چنین کلام نورانی‌ای را «ما رأیتُ إلا جَمیلا» بیان نمی‌‌فرمودند و این بیانگر آن است که ایشان از منظری دیگر به این برنامۀ الهی نگریسته است، به عبارت دیگر، نوع نگاه حضرت زینب (سلام الله علیه) با نگاه دیگران به ماجرای عاشورا بسیار متفاوت است، ایشان چطور و از چه زاویه‌ای نگاه می‌کردند که فرمودند جز زیبایی ندیدم، چطور می‌شود آدمی کشته شدن عزیزانش را ببیند و اینگونه سخن بگوید؟ چرا دیگران چنین ندیدند؟

با توجه با اینکه در ماجرای سقیفه، مردم امیر‏المؤمنین (علیه السلام) را پس زدند و کنار گذاشتند، دیگر نباید رشد و حرکت به سوی آسمان تحقق پیدا می‌کرد، اما در ماجرای امام حسین (علیه السلام) می‌بینیم که درهای آسمان گشوده شد و کاروانیان با همراهی مولایشان به اعلاعلیین رسیدند، این سؤال مطرح است که امام حسین (علیه السلام) چه کردند یا بهتر بگوییم چه ساختند که درهای آسمان که پس از سقیفه باید بسته می‌ماند، دوباره گشایش یافت؟ فهم این موضوع در شناخت جایگاه اهل‌بیت (علیه السلام) بسیار مؤثر است.

در تابلوی «حامی»، حضرت زینب (سلام الله علیه) داخل چادر هستند و در بیرون چادر جنگ در جریان است، ایشان در این فضا دست به دعا بر می‌دارند و با سلاح «دعا» سعی می‌کنند امامشان را نصرت کنند. امام حسین (علیه السلام) در آن زمان داشتند کاری بزرگ را رقم می‌زدند و درهای آسمانها را باز می‌کردند و حضرت زینب (سلام الله علیه) نیز شاهد شکلگیری و ایجاد این مکانیزم رفعت دهنده بودند و به همین دلیل است که می‌فرمایند «ما رایت الا جمیلا».

 منبع:عقیق