مطالبه میثم مطیعی و پاسخ مهدی رسولی

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی هیات، حاج میثم مطیعی از مداحان برجسته کشور پس از شعرخوانی حاج مهدی رسولی پیش از نماز عید سعید فطر یادداشتی نوشت که ضمن خدا قوت به حاج مهدی رسولی مطالبه‌ ضمنی از وی کرد مبنی بر اینکه صراحت بیشتر در شعرخوانی ها در رابطه با مصادیق گلایه‌های مردم داشته باشد.

حاج مهدی رسولی نیز در واکنش به این مطالبه با تاکید بر اینکه بنده صریح‌ترین سخنم را گفتم حل هیچ مسأله‌ای از حل أم‌المسائل صریح‌تر و مهم‌تر نیست، نوشت: حل هیچ مسأله‌ای از حل أم‌المسائل صریح‌تر و مهم‌تر نیست، ریشه‌ مشکلات ما در زمان هر کسی که باشد، این است که برای حضور و ظرفیتِ سرشارِ مردمی که پای کارند، نقشه‌ تفصیلی و دقیقی نداریم.

این مداح انقلابی مجالس اهل بیت افزود: از علت غافل شده‌ایم و به معلول پرداخته‌ایم، لذا اسم بردن از فلان مشکل اقتصادی (خودرو، مرغ، مسکن و…) که معلول است، دردی را دوا نمی‌کند (همان طور که تاکنون نکرده است).

متن یادداشت حاج میثم مطیعی:

اول: خداقوت به برادرم حاج مهدی رسولی و جمع شاعران امسال که خیلی از حرف‌ها را در شعرخوانی عید فطر زدند و شاکله اشعار عید فطر این سال‌ها را حفظ کردند: روح انقلابی، تأکید بر آرمان قدس و جبهه مقاومت، امید به آینده و حفظ رویکرد انتقادی (هرچند می‌شد با توجه به درد دل‌های امروز مردم، با صراحت بیشتری همراه باشد).

دوم: خطاب به آنانی که بناست هر سال از اول ماه رمضان موج رسانه‌ای راه بیندازند که «مطیعی کجاست و چرا در این دولت ساکت است؟» فقط یک سؤال می‌پرسم: ابیات زیر را چه کسی؛ در چه تاریخی؛ در زمان کدام دولت و در کدام مراسم خوانده است؟ ای نشسته صف اول! به عدالت برخیز مالک راه علی شو، به شجاعت برخیز هان مبادا که چنان دولت قبلی، فردا گردن دولت قبلی فکنی مشکل را! گوش این مردم از این وعده و آن وعده پر است وقت تنگ است نبایست که لحظه نشست درد دل‌هاست خوشا گوش کنی مردم را نه که خاموش و فراموش کنی مردم را «تازه آغاز جهاد است» بر این طبل بکوب «وقت اعدام فساد است» بر این طبل بکوب علم قسط برافراز چو فرصت باقی‌ست حق مردم به‌خدا زندگی قسطی نیست! حق مردم نه زمین‌بازی و دست‌اندازی‌ست حق مردم نه چنین صنعت خودروسازی‌ست مردم ما که نکردند دریغی از جان صد دریغ است که مانند کنون در غم نان چیست تحریم؟ همین خام‌فروشی‌هامان غفلت از گنج نهفته به دل دریامان اقتصادی که به زنجیر دلار است هنوز این تجارت که زمین‌گیر دلار است هنوز اصل تحریم همین چرخه خودتحریمی‌ست آن که همت کند و طرح نو اندازد کیست؟ گره کار وطن غیرت ما می‌طلبد عقل و عشق و جگری چون شهدا می‌طلبد.

سوم: سالهاست نگارنده این چند سطر ناقابل را با انواع برچسب‌ها و قضاوت‌ها و اهانت‌ها نواخته‌اند و او نیز هیچ‌گاه در مقام دفاع از خود بر نیامده چون معتقد است ما باید خرج اهل‌بیت، انقلاب، ولایت و راه شهدا شویم نه اینکه آنان را خرج خود کنیم. اگر درباری بودن و جیره‌خوار و حکومتی بودن به معنای دریافت امکانات و پست و مقام و مال است، این تهمتی است ناروا که در پل صراط شما را معطل نگاه خواهد داشت. اما اگر به معنای پاسداری از ارزش‌های انقلاب اسلامی و خون شهیدان و راه امامین انقلاب و عدالتخواهی است، کفی بی فخرا. این انتخاب پرنور آگاهانه انجام شده. به فضل خدا سرباز کوچک این راه می‌مانیم و جان بر سر این پیمان خواهیم گذاشت، آبرو که سهل است.

و در آخر: این انقلاب، سکوت و انفعال را بر فرزندانش حرام کرده است. موجیم که آسودگی ما عدم ماست…  میثم مطیعی  فردای عید فطر ۱۴۴۴ قمری  ۲ اردیبهشت ۱۴۰۲ شمسی

 

پاسخ حاج مهدی رسولی به یادداشت فوق

از برادر عزیزم حاج میثم مطیعی که انصافاً ظرفیت مغفول تریبون فطر را با کار تمیز و خلاقانه، به یک فرصت مؤثر برای مطالبه‌گری تبدیل کردند، تشکر می‌کنم. شعرخوانی امسال حقیر هم امتداد همان مسیر بود. البته برادرم حاج میثم عزیز می‌خواست صریح‌تر صحبت کنم. باید بگویم اتفاقاً بنده صریح‌ترین سخنم را گفتم حل هیچ مسأله‌ای از حل أم‌المسائل صریح‌تر و مهم‌تر نیست. وقتی ریشه بیمار باشد، ناراحتی برای خرابی میوه‌ها اولویت ندارد.

ریشه‌ مشکلات ما در زمان هر کسی که باشد، این است که برای حضور و ظرفیتِ سرشارِ مردمی که پای کارند، نقشه‌ تفصیلی و دقیقی نداریم، مانند دوران دفاع مقدس که برای هر کسی که ساکش را می‌بست و عازم می‌شد از ابتدای حضور تا پایان مأموریت برنامه‌ جزئی، مکان، ماموریت، دسته‌ و گردان مشخص بود تا زمانی که این طراحی دقیق از طرف دولتمردان ما نباشد، از علت غافل شده‌ایم و به معلول پرداخته‌ایم، لذا اسم بردن از فلان مشکل اقتصادی (خودرو، مرغ، مسکن و…) که معلول است، دردی را دوا نمی‌کند (همان طور که تاکنون نکرده است).

باید ریشه را نشانه گرفت. در افتادن با میوه‌ها صرفاً سروصدا درست می‌کند. ریشه را اگر ترمیم کنیم، شاخ و برگ را هم هرس کرده‌ایم.