یادداشت// فضاسازی به جای آیین‌نامه‌سازی و بیانیه‌بازی!

در کشور ما رسم بر آن شده است که در مسائل مهم بلافاصله به «صدور بیانیه» از سوی شخصیت‌های بزرگ و «تهیه آیین‌نامه» از سوی مراکز دولتی و حاکمیتی بسنده می‌کنیم. اما در مقام عمل و در فضای محسوس و عینی مردم هیچ اقدامی صورت نمی‌دهیم. به عنوان مثال، هیچ اقدام عملی و «نمادین»ی در جهت بزرگداشت #ماه_رمضان در کوی و خیابان انجام نمی‌دهیم و به این بسنده می‌کنیم که پلیس با صدور بیانیه‌ای، جرم بودن روزه‌خواری را اعلام کند و شماره‌هایی را در دسترس مردم قرار ‌دهد که روزه‌خواران را به پلیس معرفی کنند و ….

مراکز فرهنگی مثل سازمان‌ تبلیغات و دفتر تبلیغات و شورای عالی انقلاب فرهنگی و … نیز بیانیه‌ها و احیاناً آیین‌نامه‌ها و بخش‌نامه‌هایی در این زمینه تولید می‌کنند! و در کتاب قطور آیین‌نامه‌های خود جای می‌دهند! همین و بس!

خلاصه آنکه «تقریباً هیچ» اقدامی در جهت «فضاسازی رمضانی» نمی‌کنیم و اساساً از نقش «فضاسازی» در «فرهنگ‌سازی» غفلت داریم و از موضع قدرت به فرهنگ نگاه می‌کنیم و گمان می‌کنیم با صدور بیانیه و تولید آیین‌نامه، وظیفه فرهنگی خود را انجام داده‌ایم!

این در حالی است که در همه کشورهای اسلامی، مثل عراق، عربستان، مصر، تونس، پاکستان، افغانستان، لبنان، سوریه، الجزایر، و … مردم چندین روز مانده به آغاز ماه مبارک رمضان، با چراغانی خیابان‌ها و معابر عمومی و نصب بنرها و پارچه‌نوشته‌های فراوانی به استقبال ضیافت الهی می‌روند و فضای شهر را فضایی معنوی و رمضانی می‌کنند. مساجد و مراکز فرهنگی برنامه‌های شاد و مفرح و علمی و فرهنگی خود را برای شب‌های ماه رمضان اعلام می‌کنند. در اغلب مساجد سفره‌های رنگین افطاری برای همگان پهن است. رفت و آمدهای خانوادگی و حضور در جلسات علمی و قرآنی از فرهنگ‌های ثابت و نهادینه مردم کشورهای اسلامی در ماه رمضان است.

اما دریغ و صد دریغ که در کشور ما ….

 

✍️ حجت الاسلام دکتر احمدحسین شریفی، رئیس دانشگاه قم

پایگاه اطلاع رسانی هیات رزمندگان اسلام