چرا باید هیات هفتگی داشته باشیم؟

آموختن معارف دینی هفته ای یک بار

امیرالمومنین علی علیه السلام می فرماید مومن هفته ای یک روز خودش را باید اختصاص بدهد به آموختن معارف دینی، این دستور امیرالمومنین علی علیه السلام است که هفته ای یک بار انسان باید بخشی از وقت خودش را اختصاص بدهد به آموزش معارف دینی، بی تردید نباید ما از کنار آن بی توجه عبور کنیم.

هفته ای یک بار آموزش دیدن با هر روز آموزش دیدن فرق می کند و بر هر روز آموزش دیدن ترجیح دارد، چون شما هر بار که آموزشی در یافت می کنید از معارف دینی باید تا دفعه ی بعدی یک فرصتی برای تفکر، برای عمل و تجربه وجود داشته باشد تا در جان شما تثبیت شود هفته ی بعد قطعه ی دیگر را دریافت کنید.
و اگر این هفته ای یک بار فاصله اش زیاد شود به ماهی یک بار طبیعتا باز این فاصله آسیب های فراوانی خواهد داشت و ذهن انسان انسجام مطلب را از دست می دهد.

این آموزش چرا باید در هیات اتفاق بیافتد؟

چون امیرالمومنین علیه السلام در نامه 31 نهج البلاغه فرمودند جوان من اگر قبلت صفا دارد حرف های من را بخوان به دردت می خورد. هیات صفای دل به انسان می دهد و صفای دل داشتن مقدمه و لازمه ی آموختن است. لذا بنده اگر بتوانم یک حرفی را به عنوان شاگردی که درس پس می دهد به دوستان خودش، اگر بتوانم یک حرفی را در هیاتی به جوان ها بزنم حتی دوستان دانشگاهی، ترجیح می دهم این کار در هیات باشد تا سر کلاس؛ به دلیل اینکه در هیات یک صفایی وجود دارد، این صفا از نور اهل بیت علیهم السلام آغاز می شود تا انگیزه ی آدم ها که با انگیزه ی مخلصانه ای بدون نام و نان، بدون نمره گرفتن و حقوق دریافت کردن در این جلسه شرکت می کنند، نور آدم ها در این جلسه بالا است. نام اهل بیت علیهم السلام معنویت را در چنین جلسه ای افزایش می دهد، آمد می تواند در هیات با این صفا و نورانیت مطلبی را دریافت کند.

 چرا باید این آموختن را در فضایی غیر از هیات انجام دهد؟! !

جایی که روضه است حرف علمی می شود زد، چون پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله فرمود هر کسی بچه های من را دوست داشته باشد، اهل بیت من را دوست داشته باشد خدا به او حکمت می دهد. شما در هیات يُعَلِّمُهُ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ را تجریه می کنید، چون محبت اهل بیت علیهم السلام است، خدا به شما حکمت می دهد، یعنی هر معرفتی که اینجا فرا می گیرید صد برابر می شود، خودش سرچشمه ی جوشان می شود برای معارف دیگر و از ان طرف صفای باطن موجب فهم بهتر برای کتاب و معارف دینی خواهد شد.

حالا نمی شود ما این معرفت را در فضایی کوچکتر از هیات دریافت کنیم؟

یکی از عوامل بسیار نورانی و کمک کننده برای کسب معرفت جمعیت هیاتی ها است. وقتی شما در جمعی قرار می گیرید که هر کدام یک پارچه نور هستند، ما چه کار داریم زندگی افرادی که آمدند در هیات بیرون از هیات چه است! الان لحظه ی قشنگ زندگی اش است، الان بخاطر امام هادی علیه السلام آمده است، الان بخاطر اباعبدالله الحسین علیه السلام آمده است، الان در قطعه ای از زمان زندگی اش قرار دارد و در قطعه ای از مکان زندگی خودش قرار دارد که آن قطعه نورانی است، من وقتی می آیم در جمع دقیقا از نور آن ها استفاده می کنم.

بگذارید چون جبهه ها و دفاع مقدس بنیانگذار این هیات بودند عرض کنم، کاملا واضح است برای من و هنوز هم که هنوز است برای من ملموس است با اینکه بیست و چند سال است از دوران جنگ گذشته است فضای نورانی تاثیر گذار هیات هایی که در جبهه می گرفتیم چقدر اثر آن بالاتر بود بر سخنران جلسه تا جلسات دیگر. با اینکه من برای همه ی شما احترام قائل هستم، خودم هم کمتر از بلا استثنا از همه ی شما هستم ولی خب چون کمتر هستم شاید به سهولت می فهمم این را که وقتی در جبهه ما در میان آن جمع قرار می گرفتیم خدا چقدر بیشتر مطلب به ما یاد می داد به برکت نور آن ها، اصلا خیلی تفاوت بود، ما بعد از جنگ دیگر ندیدیم چنین معنویتی را حتی در بهترین جلسات معنوی مثل شب های قدر، مثل اعتکاف ها؛ لذا شما می آیید در میان، خب آن ها علی حده بود، یک وضع خاصی بود پس فردا می خواست شهید بشود اصلا نمی توانستی حساب کنی که چند نفر از این ها می مانند. من وقتی می توانم بروم در جمع مومنین که عزادار اباعبدالله الحسین علیه السلام هستند و از نور آن ها استفاده کنم، چرا بنشینم پای تلویزیون! معنا ندارد این حرف ها. بله ما می نشینیم پای تلویزیون استفاده می کنیم، آن نوری که در جلسه است ، آن نوری که در قدم های خود شما است، شما وقت حرکت می کنید تولید نور می کنید، این ها همه محفلی را تشکیل می دهند برای هیات. این اولین انگیزه یا اولین نکته ای که در مورد ضرورت تشکیل هیات می توان گفت.

تذکر و یادآوری

در هیات که آموزش نیست فقط، کار تذکر و یادآوری هم است، قرآن کریم می فرماید تذکر برای مومنین منفعت دارد، انقدر تذکر مهم است که خداوند متعال به پیامبرش می فرماید :إِنَّما أَنْتَ متذکر، تو فقط تذکر دهنده هستی. یعنی اگر در هیاتی چیزی یاد نگرفتی و فقط در این هیات مطالبی را برای ما یادآوری کردند، کار پیغمبر خدا، کار اختصاصی پیغمبر خدا انجام گرفته است. چقدر ضرورت دارد تذکر برای ما، خیلی بالا است.

 من خودم خیلی دوست دارم بروم در جلسه ای که دوستان هیاتی برگردند بگویند آقا حرف جدید نزن، همان مطالب قبلی را برای ما یادآوری کن، ما به یاد آوری احتیاج داریم، اگر یک همچنین جلسه ای پیدا کنم می فهمم که این ها از باب في كلَّ جديدٍ‌ لِذّة ، در هر حرف جدیدی لذتی است از باب لذت طلبی نخواستند بالاخره یک حرف نو بشنوند کیف کنند، اهل خودسازی هستند، می خواهند آدم شوند و بازی را کنار گذاشته اند. اگر در هیات چیزی نیاموختیم لااقل یک چیزی تذکر به ما داده خواهد شد.

این هم یک بعد دیگری از یک همچنین جلساتی.

تفکر

ممکن است نه آموختن در هیات در کار باشد نه تذکر یا در کنار این دوتا یک اتفاق مهم دیگری که شاید مهم تر از این دو باشد بیافتد و آن چه است؟ تفکر است، کسی می آید ما را به فکر فرو می برد، یک ساعت تفکر از چهل سال عبادت کردن گاهی فرمودند که ارزشش بالاتر است يَتَفَكَّرُونَ فِي خَلْقِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ تفکر می کنند در علت خلقت آسمان ها و زمین، در عظمت خلقت آسمان ها و زمین، تفکر می کنند درباره ی مرگ، هنر سخنرانانی که می آیند در هیات ها می خواهند خدمتی انجام دهند یک وجه آن باید این باشد که بتوانند عمیقا مخاطبان خودشان را به فکر فروببرند، گره ایجاد کنند برای ذهن و ذهن درگیر بشود برای حل آن مسئله تا هفته ی بعد.
در هیات ها اصلا یک کارهایی می شود انجام داد که در رسانه های عمومی نمی شود. بنده به دوستان هم عرض کردم این جلسه نباید مباحثش در رسانه بخش شود، چون اصلا ما می خواهیم یک مسئله ای را در ذهن ایجاد کنیم درگیر شوند تا هفته ی دیگر؛ رسانه حساب و کتاب ندارد یک دفعه دیدی طرف هفته ی دیگر نگاه نکرد، ما می خواهیم اینجا کارگاه خودسازی راه بیاندازیم، اخبار و اطلاع رسانی که صرفا نیست، تفکر یک همچنین جایی امکان دارد. آن وقت شما می دانید تفکر کار ساده ای نیست، جمعیتی که دارد همه روی یک موضوع فکر می کند به انسان کمک می کنند که انسان تمرکزش را از دست ندهد به همین دلیل آداب هیات داری یک آدابی است، آن گروهی که جلو نشستند هیچ کسی نباید حرکت کند، حواس دیگران را نباید پرت کند، وسط سخنرانی نباید یک کسی بلند شود و برود و بیاید، نباید از عقب سخنرانی یک کسی بیاید جلو بنشیند، همه باید از جلو جلسه را پر کنند بروند عقب، نباید به سمت در بنشینند که حواس ها پرت شود، چون هیات جای تفکر است، آدابی را بر می دارد.

ذکر سیدالشهدا

کار دیگری که در  هیئت ها انجام می گیرد که شاید این کار از همه ی آن چه که گفتیم مهم تر باشد ذکر سیدالشهدا اباعبدالله الحسین است و چرا ذکر حسین باید هفتگی باشد؟ در پاسخ به این سؤال باید گفت که مخاطبین عزیز از سر عشق و معرفتی که به سید الشهدا علیه السلام دارنـد حتما در این باره از ما اعلم تر و دانا ترند و ما این را به عنوان موضوعی دیگر در نظر می گیریم که باید در باره آن تحقیق شود.
ولی هیچ چیزی نمی گوییم جز یک نکته از مرحـوم قاضی استاد مرحوم بهجت که سلام و درود خدا بر این دو بزرگوار باد و همه ی عرفا و خوبانی که این ها سـرآمدشان بودند و از میان آن ها بودند. آقای قاضی می فرماید :« که کسی  به جایی نمی رسد جز به مدد ابا عبدالله الحسین. » تمام شد رفت. یک جایی از ایشان پرسیدند که :« راه میانبر کجاست؟ فرمود هرچه دقت کردم راه میانبر جگر سوخته است و جگر کجا مثل روضه اباعبدالله الحسین می سوزد؟ »به نکته بعدی می رسیم که چرا این برنامه بایـد هفتگی باشد؟
جدا از این که ما بی مهری و بی ادبی می دانیم که آدم از روی هوس به سمت اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام)  برود. چرا بی مروتی و حتی بی ادبی است؟ برای این که به ما فرموده اند عمل کـم انجام بـدهید اما مـداوم که اثرش بیشتر از این است که عمل زیاد انجام بدهیم اما موسمی.
روانشناسان فیزیلوژی گفتند وقتی که انسان یک کاری را در طول هفته مداوم  و سر ساعت خاصی انجام دهد فیزیک بدن انسان نیز همراهی می کند و سـر هفته بدن یک ماده ای را ترشح میکند که بدن این عمل را از شما می خواهد. و وقتی آن کار را انجام می دهیم یک آرامـش مضـاعف بدسـت می آوریم و اصـلا کسـانی که در عبادت نظم و استمرار نداشته باشند، دچار یک نوع روان پریشی می شوند.
برنامه هفتگی انسان را متحول می کند و زمان با ما انس پیدا خواهد کرد.  مداومت در یک عمل هست که در یک انسان تغییر ایجاد می کند، گاهی سر زدن فایده ای ندارد.

و السلام علی من اتبع الهدی