کسب معرفت، اولین انگیزه تشکیل هیأت

کسب معرفت، اولین انگیزه تشکیل هیأت

هیأت صفای دل به انسان می‌دهد و صفای دل داشتن مقدمه و لازمه آموختن است. به‌همین دلیل، بنده اگر بتوانم حرفی را مثل شاگردی که درس پس می‌دهد به دوستانم -حتی دوستان دانشگاهی خودم- بگویم، ترجیح می‌دهم این کار در هیأت باشد تا سر کلاس؛ به دلیل این‌که در هیأت صفا وجود دارد. این صفا از نور اهل‌بیت (علیهم السلام) آغاز می‌شود و تا انگیزه هیأتی‌ها ادامه پیدا می‌کند.

انگیزه مخلصانه‌ای که حتی با بی‌نامی، بدون نمره گرفتن و بدون حقوق دریافت کردن، باز هم به شرکت کردن در جلسه می‌انجامد. نور انسان‌ها در این جلسه بالاست؛ نام اهل‌بیت (علیهم السلام)، معنویت را در چنین جلسه‌ای افزایش می‌دهد. می‌توانیم در هیأت، با این صفا و نورانیت مطلبی دریافت کنیم. چرا باید این آموختن را در فضایی غیر از هیأت انجام داد؟ جایی که روضه هست، حرف علمی هم می‌توان زد

پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) فرمود: «هرکس اهل‌بیت من را دوست داشته باشد خدا به او حکمت می‌دهد». شما در هیأت «یُعَلِّمُهُمُ الکِتاب َو َالحِکمَة» را تجربه می‌کنید. چون محبت اهل‌بیت(علیهم السلام) هست، خداوند نیز به شما حکمت می‌دهد. هر معرفتی که این‌جا فرا می‌گیرید صد برابر می‌شود؛ همین امر خود سرچشمه جوشانی می‌شود برای دریافت معرفتی دیگر و از طرفی، صفای باطن هم موجب فهم بهتر برای کتاب و معارف دینی خواهد شد.

حال، آیا نمی‌شود ما این معرفت را در فضایی کوچک‌تر از هیأت دریافت کنیم؟ یکی از عوامل بسیار نورانی و کمک‌کننده برای کسب معرفت، جمعیت هیأتی‌ها است. وقتی شما در جمعی قرار می‌گیرید که همه آن‌ها یک پارچه نور هستند، به زندگی بیرون از هیأت افرادی که آمده‌اند چه کار داریم؟ الآن لحظه زیبای زندگی آن‌هاست. الآن به‌خاطر اباعبدالله‌الحسین(علیه السلام)آمده است.

الآن در قطعه‌ای از زمان زندگی‌اش، در قطعه‌ای از مکان زندگی‌اش قرار دارد که آن قطعه نورانی است.

جبهه‌ها و دفاع مقدس بنیان‌گذار این هیأت‌ها بودند. هنوز هم برای من کاملاً واضح است که با گذشت بیست و چند سال از دوران جنگ، چقدر تأثیرگذاری در فضای نورانی هیأت‌هایی که در جبهه می‌گرفتیم نسبت به جلسات دیگر – حداقل بر سخنران جلسه – بالاتر بود. با این‌که من برای همه شما احترام قائل هستم و بلااستثنا از همه‌تان هم کم‌ترم ولی خُب چون کم‌تر هستم شاید به سهولت می‌فهمم که وقتی در جبهه، ما در میان آن جمع قرار می‌گرفتیم به برکت نور آن‌ها، خدا چقدر مطالب بیش‌تری به ما یاد می‌داد. خیلی تفاوت بود.

ما بعد از جنگ دیگر چنین معنویتی را ندیدیم، حتی در بهترین جلسات معنوی مثل شب‌های قدر، مثل اعتکاف‌ها. وقتی من می‌توانم بروم در جمع مؤمنانی که عزادار اباعبدالله‌الحسین(علیه السلام) هستند و از نور آن‌ها استفاده کنم، چرا پای تلویزیون بنشینم؟ آن نوری که در جلسه هست، آن نوری که در قدم‌های خود شما هست -اصلاً وقتی شما حرکت می‌کنید تولید نور می‌کنید-؛ همین‌ها برای ضرورت تشکیل هیأت اولین انگیزه یا اولین نکته‌اند.

بخشی از سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان