هم صدا با خداوند و اولیای الهی

سکوت شب، فرصتی بود برای جلب قلوب و تضییع جنود. سکوتی که با صوت زیبای رسول (صلوات الله علیه) شکسته می‌شد و دل‌ها را به خود جلب می‌کرد. رسول رحمت (صلوات الله علیه) بر طبق فرمان حضرت حق، شب‌ها به پاخاسته و مشغول راز و نیاز می‌شدند و از حضرتش استمداد می‌طلبیدند:

«یا أَیُّهَا الْمُزَّمِّلُ*قُمِ اللَّیْلَ إِلاَّ قَلیلاً*نِصْفَهُ أَوِ انْقُصْ مِنْهُ قَلیلاً*أَوْ زِدْ عَلَیْهِ وَ رَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتیلاً*إِنَّا سَنُلْقی‏ عَلَیْكَ قَوْلاً ثَقیلا»؛

اى جامه به خویشتن فروپیچیده*به پا خیز شب را مگر اندكى،*نیمى از شب یا اندكى از آن را بكاه،*یا بر آن [نصف‏] بیفزاى و قرآن را شمرده شمرده بخوان.*در حقیقت ما به زودى بر تو گفتارى گرانبار القا مى كنیم.

در گزارشات تاریخی چنین می‌خوانیم: «كَانَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) إِذَا تَهَجَّدَ بِالْقُرْآنِ تَسْمَعُ لَهُ قُرَیْشٌ بِحُسْنِ صَوْتِهِ وَ كَانَ إِذَا قَرَأَ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ فَرُّوا عَنْهُ».[1]

«زمانی که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) برای شب زنده‌داری به پا خاسته و قرآن تلاوت می‌نمودند قریشیان صوت زیبای ایشان را گوش می‌دادند و زمانی که بسم الله الرحمن الرحیم را قرائت می‌نمودند از ایشان فرار می‌کردند».

آری قریش تاب شنیدن نام خدا را نداشت. زنگار قلبش را پوشانده و گوشش را سنگین نموده بود. کلام شیوای پیامبر مهربانی را می‌شنید اما نامش را سحر و جادو می‌گذاشت.

سیره اولیای دین بر تهجد و شب زنده‌داری استوار است. آنان این امر مستحب را برای خویش به عنوان فریضه دانسته و با کمک آن نردبان کمال الهی را بالا و بالاتر می‌روند. آنان وصیت ائمه خویش از پروردگارشان را با گوش جان شنیده‌اند و پای در میدان جهاد اکبر نهاده‌اند:

عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا عَنْ آبَائِهِ عَنْ أَمِیرِ الْمُۆْمِنِینَ (علیهم السلام) عَنْ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) عَنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ قَالَ: «أَمَرَكُمْ بِالْوَرَعِ وَ الِاجْتِهَادِ وَ أَدَاءِ الْأَمَانَةِ وَ صِدْقِ الْحَدِیثِ وَ طُولِ السُّجُودِ وَ الرُّكُوعِ وَ التَّهَجُّدِ بِاللَّیْلِ وَ إِطْعَامِ الطَّعَامِ وَ إِفْشَاءِ السَّلَامِ».

امام رضا از پدرانش از امیر المومنین (علیهم السلام) از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) از خداوند عزوجل نقل می‌کنند: «شما فرمان می‌دهم به ورع، اجتهاد، ادای امانت، درستی گفتار، طولانی نمودن سجده‌ و رکوع، شب‌ زنده‌داری، اطعام طعام به دیگران و بلند گفتن سلام» .

منبع :وارث