شأن و مقام حضرت عقیله بنی هاشم(س)

گذری در زندگینامه حضرت عقیله

زینب دختر علی و زهرا در روز پنجم جمادى الأولى سال پنجم یا ششم هجرت در مدینه منوره دیده به جهان گشود، در پنج سالگی مادر خود را از دست داد و از همان از دوران طفولیت با مصیبت آشنا گردید.

در دوران عمر با برکت خویش مشکلات و رنج های زیادی را متحمل شد از شهادت پدر و مادر گرفته تا شهادت برادران و فرزندان و حوادث تلخی چون اسارت و… را تحمل کرد. این سختیها از او فردی صبور و بردبار ساخته بود.

القاب حضرت زینب سلام الله علیها

او را ام کلثوم کبری و صدیقه صغری می نامیدند از القاب آن حضرت محدثه عالمه و فهیمه بود. او بانویی عابده ،زاهده، عارفه خطیبه و عفیفه بود.

نسب نبوی تربیت علوی و لطف خداوندی از او فردی با خصوصیات و صفات برجسته ساخته بود؛طوری که او را «عقیله بنی هاشم» میگفتند با پسر عموی خود «عبد الله بن جعفر» ازدواج کرد و ثمره این ازدواج فرزندانی بود که دو تن از آنها (محمد) و (عون) در کربلا در رکاب ابا عبد الله الحسین (ع) شربت شهادت نوشیدند.

آن بانوی بزرگوار سر انجام در پانزدهم رجب سال ۶۲ هجرت، با کوله باری از اندوه و غم و محنت و رنج دار فانی را وداع گفت.

نام گذاری حضرت (زینت پدر)

معمولاً پدر و مادر نام فرزند را انتخاب میکنند ولی در جریان ولادت حضرت زینب لی والدین او این کار را به پیامبر اسلام جد بزرگوار آن بانو، واگذار نمودند پیامبر که در سفر بود، بعد از بازگشت از سفر، به محض شنیدن خبر ،تولد، سراسیمه به خانه علی ،رفت نوزاد را در بغل گرفت و بوسید، آن گاه نام زینب(زین +اب) را که به«معنای زینت پدر»است برای این دختر انتخاب نمود.

حضرت زینب نیز مانند دگر خاندان نبوت از عاشقان عبادت و شب زنده داران بود و هیچ مصیبتی او را از عبادت باز نداشت.

امام سجاد(ع)فرمود: «عمه ام زینب(س) در مسیر کوفه تا شام همه نمازهای واجب و مستحب را اقامه می نمود و در بعضی منازل به خاطر شدت گرسنگی و ضعف نشسته ادای تکلیف میکرد.»

آن حضرت حتی در حساس ترین شب زندگی؛ شب هجران از حسین(ع) و برادران تهجد و شب زنده داریش را ترک نکرد.

از فاطمه بنت الحسین (س) نقل شده است که فرمود: «عمه ام زینب در تمام شب عاشورا در محراب خویش ایستاده و به پروردگارش استغاثه میکرد در آن شب هیچ یک از ما نخوابید و صدای ناله ما قطع نشد.»

امام حسین(ع)که خود معصوم و واسطه فیض الهی است هنگام وداع به خواهر عابده اش می فرماید: «یا أختاه لا تنسینی فی نافله اللَّیْلِ ؛ خواهر جان! مرا در نماز شب فراموش مکن این نشان از آن دارد که این خواهر، به قله رفیع بندگی و پرستش راه یافته و به حکمت و هدف آفرینش دست یازیده است.

عفت و پاکدامنی

عفت و پاکدامنی، برازنده ترین و زینت زنان، و گران قیمت ترین گوهر برای آنان است. زینب(س) درس عفت را به خوبی در مکتب پدر آموخت، آن جا که فرمود: «مجاهد شهید در راه خدا اجرش بیشتر از کسی نیست که قدرت دارد اما عفت می ورزد، نزدیک است که انسان عفیف فرشته ای از فرشتگان باشد.»

زینب کبری عفت خویش را حتی در سخت ترین شرایط به نمایش گذاشت. او در دوران اسارت و در

حرکت از کربلا تا شام سخت بر عفت خویش پای می فشرد.

مورخین نوشته اند: «ومی تَسْرُ وَجْهَهَا بِکَفُها، لأنَّ قناعَها قَدْ أُخِذَ مینها؛او صورت خود را با دستش میپوشاند چون معجرش از او گرفته شده بود.

شاعر عرب به همین قضیه اشاره کرده و می گوید:

زینب تمامی آن چه بر مادر گذشت را به ارث برد، منتهی دختر سهم اضافه ای برداشت که از خانه اش به بدترین خانه حرکت کرد به اسارت رفت.

صورت را در اسارت با دست راست میپوشاند و اگر پوشش او را نیازمند میکرد از دست چپ هم بهره می برد.

و آن بانوی بزرگوار بود که برای پاسداری از مرزهای حیا و عفاف بر سر یزید فریاد می آورد که ای پسر آزاد شده های«جدمان پیامبر اسلام »آیا این از عدالت است که زنان و کنیزکان خویش را پشت پرده نشانی و دختران رسول خدا(ص)را به صورت اسیر به این سو و آن سو بکشانی؟ نقاب آنان را دریدی و صورت های آنان را آشکار ساختی.

بازدیدها: 0