اذکار سریع الاجابه و ادعیه شفابخش

۱- در شگفتم برای کسی که ترس بر او غلبه کرده، چگونه به ذکر «حسبنا الله و نعم الوکیل» (آل عمران، ۱۷۱) پناه نمی برد. در صورتی که خداوند به دنبال ذکر یاد شده فرموده است: پس (آن کسانی که به عزم جهاد خارج گشتند، و تخویف شیاطین در آنها اثر نکرد و به ذکر فوق تمسک جستند) همراه با نعمتی از جانب خداوند (عافیت) و چیزی زاید بر آن (سود در تجارت) بازگشتند، و هیچگونه بدی به آنان نرسید.

۲- در شگفتم برای کسی که اندوهگین است چگونه به ذکر «لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین» (انبیاء، ۸۷) پناه نمی برد. زیرا خداوند به دنبال این ذکر فرموده است: «پس ما یونس را در اثر تمسک به ذکر یاد شده، از اندوه نجات دادیم و همین گونه مومنین را نجات می بخشیم.» (انبیاء، ۸۸)

۳- در شگفتم برای کسی که مورد مکر و حیله واقع شده، چگونه به ذکر «افوض امری الی الله، ان الله بصیر بالعباد» (غافر، ۴۴) پناه نمی برد. زیرا خداوند به دنبال ذکر فوق فرموده است: «پس خداوند (موسی را در اثر ذکر یاد شده) از شر و مکر فرعونیان مصون داشت.» (غافر، ۴۵)

۴- در شگفتم برای کسی که طالب دنیا و زیبایی های دنیاست چگونه به ذکر «ماشاءالله لاحول و لاقوه الا بالله» (کهف، ۳۹) پناه نمی برد، زیرا خداوند بعد از ذکر یاد شده فرموده است: «مردی که فاقد نعمت های دنیوی بود، خطاب به مردی که از نعمت ها برخوردار بود فرمود: اگر تو مرا به مال و فرزند، کمتر از خود می دانی امید است خداوند مرا بهتر از باغ تو بدهد.

ذکرهای آرامش بخش

امیرالمؤمنین حضرت علی علیه السّلام فرمود: هر کس بخواهد وقتی از دنیا می رود در حالی بمیرد که از گناهان پاک شده باشد همچون طلا که از ذرّات ناخالصی پاک و ناب می شود و هیچ کدورتی در آن نمی ماند، و هیچ کس از او طلب داد و مظلمه ای نکند، پس باید که در پی نمازهای پنجگانه دوازده بار شناسنامه خدا را یعنی سوره قل هو اللَّه را بخواند، سپس دستهایش را بگشاید و این دعا را بخواند: «اللّهمّ إنّی أسألک باسمک المکنون المخزون الطّاهر الطّهر المبارک، و أسألک باسمک العظیم و سلطانک القدیم أن تصلّی علی محمّد و آل محمّد، یا واهب العطایا، یا مطلق الاساری، یا فکاک الرّقاب من النّار، أسألک أن تصلّی علی محمّد و آل محمّد، و أن تعتق رقبتی من النّار، و أن تخرجنی من الدّنیا آمنا، و أن تدخلنی الجنّه سالما، و أن تجعل دعائی أوّله فلاحا، و أوسطه نجاحا، و آخره صلاحا، إنّک أنت علّام الغیوب».

(یعنی: بار خدایا از تو می خواهم به حقّ اسم تو آن اسم مخفی و پوشیده که پاک و پاکیزه و پر برکت است، و از تو مسألت می کنم بحقّ اسم أعظمت، و به حقّ پادشاهی تو که قدیم است که بر محمّد و آل محمّد درود فرستی ای بخشنده عطاها، ای آزاد ساز و رها سازنده اسیران، ای آنکه نفوس خلایق را از آتش دوزخ آزاد می کنی، از تو می خواهم که بر محمّد و آل او درود فرستی ای بخشنده عطاها، ای آزاد ساز و رها سازنده اسیران، ای آنکه نفوس خلایق را از آتش دوزخ آزاد میکنی، از تو می خواهم که بر محمّد و آل او درود فرستی، و نفس مرا نیز از آتش دوزخ آزاد سازی، و مرا در حالی از این دنیا ببری که با ایمان باشم، و با سلامتی داخل در بهشت گردانی، و اوّل دعای مرا فلاح و رستگاری، و وسط آن را پیروزی و سعادت، و آخر دعایم را صلاح قرار دهی، بدرستی که تو خود بر غیب و پنهان کاملا دانا و آگاهی).

سپس امیرالمؤمنین علیه السّلام فرمود: این دعا از جمله ادعیه ای است که پنهان نگاه داشته شده و همگان را بدان آگاهی نیست و از جمله چیزهائی است که رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله وسلم به من آموخت و به من دستور فرمود که آن را به حسن و حسین علیها السّلام تعلیم کنم. (من لا یحضره الفقیه، ج ۱، ص ۵۰۶)

امام صادق علیه السّلام فرمود: هنگامی که یوسف علیه السّلام در زندان به سر می برد جبرئیل نزد او رفته و به او گفت: ای یوسف پس از هر نماز واجب این دعا را بخوان: «اللّهمّ اجعل لی من أمری فرجا و مخرجا و ارزقنی من حیث أحتسب و من حیث لا أحتسب»

یعنی: بار خدایا در این کار من و مشکل من برایم گشایشی فرما و سببی برای بیرون شدن از آن فراهم آور، و مرا روزی ده از آن جاها که گمان توانم برد، و از آنجاها که گمان ندارم از آنجا روزی رسد. (ظاهرا این دعا برای رهایی از زندان و گشایش در روزی است). (همان، ص ۵۰۷)

امیرالمؤمنین حضرت علی علیه السّلام فرمود: هر کس می خواهد او را به پیمانه ای که تمامتر باشد کیل دهند یا اعظم ثوابها را به او بدهند یا به سنگ ترازوی کامل تر و عظیم تر برکشند باید آخرین سخنش این آیات باشد: سُبْحانَ رَبِّکَ رَبِّ الْعِزَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ، وَ سَلامٌ عَلَی الْمُرْسَلِینَ، وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ».

امام صادق علیه السلام می فرماید: «اِذَا حَزَنَک اَمْرٌ مِنْ سُلْطَانٍ اَوْ غَیْرِهِ فَاَکْثِر مِنْ قَولِ «لا حَوْلَ وَ لا قُوَّهَ إلا بِاللهِ» فَاِنَّها مِفْتَاحُ الفَرَجِ وَ کَنْزٌ مِنْ کُنُوزِ الْجنَّهِ؛ هر گاه از سوی حاکمی یا دیگران اندوهی به تو رسید، «لا حَوْلَ وَ لا قُوَّهَ اِلَّا بِاللهِ» را فراوان بگو! که آن کلید گشایش و گنجی از گنجهای بهشت است.» و فرمود: «إذا نَزَلَتِ الْهُمُومُ فَعَلَیْکَ بِلا حَوْلَ وَ لا قُوَّهَ اِلَّا بِاللهِ؛ هر گاه غم ها [بر تو] فرود آمد، بر تو باد به گفتن ذکر لا حول و لا قوه الا بالله

(یعنی: تسبیح کن و منزّه بدان پروردگارت را پروردگاری که صاحب عزّت و عظمت و کبریا است و عزیز و منزّه است از هر آنچه که مشرکان و گمراهان در وصف او می گویند، و درود و رحمت الهی بر پیامبران مرسل باد، و جمیع محامد و ثناها مخصوص خداوند یکتا است که پروردگار جهانیان است) بدرستی که هر کس چنین کند به عدد هر مسلمانی برای او حسنه ای بنویسند. (همان)

و روایت کرده اند از هلقام بن هلقام که گفت: «نزد امام موسی کاظم علیه السّلام رفتم و به آن حضرت گفتم: فدایت گردم دعای جامعی که مشتمل بر خیر دنیا و آخرت بوده و در عین حال مختصر باشد به من بیاموز، پس آن حضرت فرمود: پس از هر نماز صبح تا زم انی که خورشید طلوع کند این دعا را بخوان: «سبحان اللَّه العظیم و بحمده، استغفر اللَّه و اسأله من فضله» (یعنی به پاکی یاد میکنم و منزّه می دانم خداوند بزرگوار خود را و حمد او می کنم، و از خداوند طلب می کنم که مرا ببخشاید و از گناهانم درگذرد و از فضل خداوند می خواهم که در دنیا و عقبی با من به تفضّل عمل نماید).

هلقام گوید: من از همه خویشان خود بدحال تر و سخت روزگارتر بودم پس از مداومت بر این دعا ناگهان شخصی که چنین گمانی نمی بردم، از خویشانم فوت شد و میراثی از او به من رسید در حالی که نمی دانستم با او خویشی دارم، و امروز من از نظر مال و توانگری بهترین وضع را در میان خویشان خود دارم و این پیش آمد نبود مگر از اثر آن دعائی که مولایم موسی بن جعفر علیهما السّلام بمن آموخته بود. (همان)

رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم فرمودند: «مَنْ أکْثَرَ الاسْتِغْفَارَ جَعَلَ اللهُ مِنْ کُلّ هَمٍّ فَرَجَاً وَ مِنْ کُلّّ ضِیقٍ فَرَجَاً وَ رَزَقَهُ مِنْ حَیْثُ لا یَحْتَسِبُ؛ هر کس زیاد استغفار کند، خداوند گِرِه غم های او را بگشاید و از هر تنگنایی بیرونش بَرَد و از آنجا که گمانش را هم نمی برد، روزیش رساند.» (عده الداعی، ابن فهد حلّی،  ص ۴۹-مستدرک الوسائل، ج ۵، ص ۲۷۷)

امام صادق علیه السلام می فرماید: «اِذَا حَزَنَک اَمْرٌ مِنْ سُلْطَانٍ اَوْ غَیْرِهِ فَاَکْثِر مِنْ قَولِ «لا حَوْلَ وَ لا قُوَّهَ إلا بِاللهِ» فَاِنَّها مِفْتَاحُ الفَرَجِ وَ کَنْزٌ مِنْ کُنُوزِ الْجنَّهِ؛ هر گاه از سوی حاکمی یا دیگران اندوهی به تو رسید، «لا حَوْلَ وَ لا قُوَّهَ اِلَّا بِاللهِ» را فراوان بگو! که آن کلید گشایش و گنجی از گنج های بهشت است.» و فرمود: «إذا نَزَلَتِ الْهُمُومُ فَعَلَیْکَ بِلا حَوْلَ وَ لا قُوَّهَ اِلَّا بِاللهِ؛ هر گاه غم ها [بر تو] فرود آمد، بر تو باد به گفتن ذکر لا حول و لا قوه الا بالله.» (بحارالانوار، ج ۷۵، ص ۲۲۷)

منبع:پایگاه اطلاع رسانی حوزه