ایستادگی در مقابل همه دنیای استکبار، روح حسینی می خواهد

اهمیت اربعین

اگر زینب کبری(س) و امام سجاد(ع) در طول آن روزهای اسارت – چه در همان عصر عاشورا در کربلا و چه در روزهای بعد در راه شام و کوفه و خود شهر شام و بعد از آن در زیارت کربلا و بعد عزیمت به مدینه و سپس در طول سالهای متمادی که این بزرگواران زنده ماندند – مجاهدات و تبیین و افشاگری نکرده بودند و حقیقت فلسفه عاشورا و هدف حسین بن علی(ع) و ظلم دشمن را بیان نمی کردند، واقعه عاشورا تا امروز، جوشان و زنده و مشتعل باقی نمی ماند.

چرا امام صادق(ع) فرمودند که هر کس، یک بیت شعر درباره حادثه عاشورا بگوید و کسانی را با آن بیت شعر بگریاند، خداوند بهشت را بر او واجب خواهد کرد؟ چون تمام دستگاه های تبلیغاتی برای منزوی کردن و در ظلمت  نگه داشتن مسأله عاشورا و کلا مسأله اهل بیت (علیهم السلام) تجهیز شده بودند تا نگذارند مردم بفهمند چه شد و قضیه چه بود. در چنین فضایی مگر ممکن بود قضیه عاشورا – که با این عظمت در بیابانی، در گوشه ای از دنیای اسلام اتفاق افتاد – با این تپش و نشاط باقی بماند؟! یقیناً بدون آن تلاشها از بین می رفت.

اساساً اهمیت اربعین در آن است که در این روز، با تدبیرِ الهیِ خاندان پیامبر(ص)، یاد نهضت حسینی برای همیشه جاودانه شد و این کار پایه گذاری گردید. اگر بازماندگان شهدا و صاحبان اصلی در حوادث گوناگون – از قبیل شهادت حسین بن علی(ع) در عاشورا – به حفظ یاد و آثار شهادت کمر نبندند، نسل های بعد از دستاورد شهادت استفاده زیادی نخواهند برد.(۱)

درس اربعین

درست است که خدای متعال، شهدا را در همین دنیا هم زنده نگه  می دارد و شهید به طور قهری در تاریخ و یاد مردم ماندگار است، اما ابزار طبیعی ای که خدای متعال برای این کار – مثل همه کارها – قرار داده است، همین چیزی است که در اختیار و اراده ما است. ما هستیم که با تصمیم درست و به جا، می توانیم یاد شهدا و خاطره و فلسفه شهادت را احیا کنیم و زنده نگه داریم.(۲)

درسی که اربعین به ما می دهد، این است که باید یادِ حقیقت و خاطره شهادت را در مقابل توفان تبلیغات دشمن زنده نگه داشت. اگر در مقابل این تبلیغات، تبلیغات حق نباشد و اگر آگاهی ملت ایران و گویندگان و نویسندگان و هنرمندان، در خدمت حقیقتی که در این کشور وجود دارد، قرار نگیرد، دشمن در میدان تبلیغات غالب خواهد شد.(۳)

تشبیه کار امام حسین(ع) با کار پیامبر(ص)

کار امام حسین(ع) در کربلا، با کار جد مطهرش حضرت محمدبن عبدالله(ص) در بعثت، قابل تشبیه و مقایسه است؛ همان طور که پیغمبر(ص) در آن جا، یک تنه با یک دنیا مواجه شد، امام حسین(ع) در ماجرای کربلا، یک تنه با یک دنیا مواجه شد. آن بزرگوار(ص) هم نترسید، ایستاد و جلو آمد. امام حسین(ع) هم نترسید، ایستاد و جلو آمد. حرکت نبوی و حرکت حسینی، مثل دایره متحدالمرکز هستند، به یک جهت متوجهند. لذا این جا «حسین منی و انا من حسین» معنا پیدا می کند.(۴)

عظمت کار امام حسین(ع)

عظمت کار این جا بود که امام حسین(ع) در مقابل فشار و سنگینی یک دنیای متعرض و مدعی، احساس تردید نکرد، در حالی که آدمهای معمولی احساس تردید می کنند، آدمهای فوق معمولی هم احساس تردید می کنند، کما این که بارها گفته ام عبدالله بن عباس – که یک شخصیت بزرگی است – و همه آقازاده های قریش، از آن وضع ناراحت بودند.

عبدالله زبیر، عبدالله عمر، عبدالرحمن بن ابی بکر و فرزندان بزرگان صحابه و بعضی صحابه از این قبیل اند. در مدینه عده زیادی صحابه بودند، آدمهای باغیرتی هم بودند – نه این که خیال کنید با غیرت نبودند – همان کسانی بودند که در مقابل تهاجم مسلم بن عقبه، در قضیه حره مدینه – که سال بعد به مدینه حمله کرد و همه را قتل عام کردند – ایستادند، جنگیدند و مبارزه کردند. خیال نکنید ترسو بودند، نه، شمشیرزن و شجاع بودند، اما شجاعت ورود در میدان جنگ، یک مسأله است و شجاعت مواجه شدن با یک دنیا، یک مسأله دیگر است. امام حسین(ع) این دومی را داشت، برای این دومی حرکت کرد. برای همین است که من بارها تاکید کرده ام که حرکت امام بزرگوار ما(ره) یک حرکت حسینی بود.(۵)

کار حسینی در گرو روح حسینی

قبلا گفتم که دشمن امام حسین(ع) پول داشت، زور، شمشیرزن، مروج، مبلغ و سینه چاک داشت. عزیزان من، الان وضع شما این است. کربلا تا آخر دنیا گسترده است. کربلا که به مرزهای آن میدان چندصد متری محدود نمی شد. الان همان روز است. همه دنیای استکبار و ظلم امروز، با جمهوری اسلامی مواجه است.(۶)
ایستادگی در مقابل اینها روح حسینی می خواهد. آن کسانی که امروز در مقابل تهاجم و توطئه آفرینی های دشمنان ما در جبهه استکبار، در کار جهادی و سیاسی ایستادگی می کنند، کار حسین بن علی(ع) را می کنند.(۷)

قدرت حسینی در گرو اخلاص

ایستادن که کار آسانی نیست، قدرت می خواهد. این قدرت نیز با اخلاص حاصل می شود، لذا باید سراغ اخلاص بروید و برویم. برای خدا، برای وظیفه و تکلیف فعالیت کنیم، نه برای خواهشها و هواهای نفسانی یا توقعات و گفتن این و آن. اگر این شد، آن وقت میدان، هیچ گاه از انسانهای بزرگ و ستونهای استواری که می توانند این خیمه را نگه دارند، خالی نخواهد بود، همان گونه که مسأله در میدان جنگ، برای بسیاری از رزمندگان فداکار و جان برکف ما، حقا و انصافا مسأله اخلاص بود. اول انقلاب، قبل از جنگ و بعد از جنگ هم همین طور بوده است. مسأله اخلاص را تمرین بکنیم. امروز جمهوری اسلامی به این روحیه، به آن عزم و ایستادگی نیاز دارد.(۸)

راهبرد حقیقی ملت ما

شما ببینید خون مطهر حسین بن علی(ع) در کربلا در غربت بر زمین ریخته شد، اما بزرگترین مسؤولیتی که بر عهده امام سجاد(ع) و زینب کبری(س) قرار گرفت، از همان لحظه اول این بود که این پیام را روی دست بگیرند و آن را به شکلهای گوناگون، به سرتاسر دنیای اسلام منتقل کنند.

این حرکت برای احیای دینِ حقیقی و دین حسین بن علی(ع) و آن هدفی که امام حسین(ع) برای آن شهید شد، یک امر ضروری و لازم بود. البته اجر الهی برای امام حسین(ع) محفوظ بود، می توانستند او را در بوته سکوت بگذارند، اما چرا امام سجاد(ع) تا آخر عمر – سی سال بعد از او، امام سجاد(ع) زندگی کردند – در هر مناسبتی نام حسین(ع)، خون حسین(ع) و شهادت اباعبدالله(ع) را مطرح کردند، آن را به یاد مردم آوردند، این تلاش برای چه بود؟ بعضی خیال می کنند این کار برای انتقام گرفتن از بنی امیه بود، در حالی که بنی امیه بعدها از بین رفتند.

امام رضا(ع) که بعد از آمدن بنی عباس است، چرا به ریان بن شبیب دستور می دهد مصیبت نامه اباعبدالله(ع) را در میان خودتان بخوانید، آن وقت که بنی امیه نبودند، تار و مار شده بودند. این کار برای این است که راه حسین بن علی(ع) و خون او، عَلَم و پرچم حرکت عظیم امت اسلام به سوی هدفهای اسلامی است، این پرچم باید سر پا بماند، تا امروز هم بر سر پا مانده و تا امروز هم هدایت کرده است.

اگر من از شهدا احترام می کنم، اگر اظهار اخلاص به خانواده های شهدا می کنم، این صرف یک احساسات خشک و خالی نیست، به معنای این است که این یک راهبرد حقیقی برای ملت ما است، یاد شهدا باید گرامی داشته شود.(۹)

«السلام علیکم یا آل الله»

شروع جاذبه مغناطیس حسینی، در روز اربعین است؛ جابربن عبدالله را از مدینه بلند می کند و به کربلا می کشد. این، همان مغناطیسی است که امروز هم با گذشت قرنهای متمادی، در دل من و شما است.

جابربن عبدالله جزو مجاهدین صدر اول است، از اصحاب بدر است، یعنی قبل از ولادت امام حسین(ع)، جابربن عبدالله در خدمت پیغمبر(ص) بوده و در کنار او جهاد کرده است. کودکی، ولادت و نشو و نمای حسین بن علی(ع) را به چشم خود دیده است.

جابربن عبدالله به طور حتم، بارها دیده بود که پیغمبر اکرم(ص)، حسین بن علی(ع) را در آغوش می گرفت، چشمهای او را می بوسید، صورت او را می بوسید، پیغمبر(ص) به دست خود، در دهان حسین بن علی(ع) غذا می گذاشت و به او آب می داد، اینها را به احتمال زیاد جابربن عبدالله به چشم خود دیده بود. جابربن عبدالله به طور حتم از پیغمبر(ص) به گوش خودش شنیده باشد که حسن(ع) و حسین(ع) سرور جوانان اهل بهشت اند.

بعدها هم بعد از پیغمبر(ص)، موقعیت امام حسین(ع)، شخصیت امام حسین(ع) – چه در زمان خلفاء، چه در زمان امیرالمؤمنین(ع)، چه در مدینه و چه در کوفه – اینها همه جلوی چشم جابربن عبدالله انصاری است. حالا جابر شنیده است که حسین بن علی(ع) را به شهادت رسانده اند، جگرگوشه پیغمبر(ص) را با لب تشنه شهید کرده اند. از مدینه راه افتاده است، از کوفه، عطیه با او همراه شده است.

عطیه روایت می‌کند که جابربن عبدالله به کنار شط فرات آمد، آنجا غسل کرد،(۱۰) سپس قطیفه ای به کمر پیچید و قطیفه ای هم بر دوش انداخت، مثل کسی که می خواهد خانه خدا را طواف و زیارت بکند.(۱۱) با گامهای آهسته، با احترام به سمت قبر امام حسین(ع) روانه شد – آن روایتی که من دیدم این طور است – می گوید (که) وقتی به قبر رسید، سه مرتبه با صدای بلند گفت: «الله اکبر، الله اکبر، الله اکبر»، یعنی وقتی که می بیند که چطور آن جگرگوشه پیغمبر(ص) و زهرا(س) را، دست غارتگر شهوات طغیانگران، این طور با مظلومیت به شهادت رسانده، تکبیر می گوید. بعد می‌گوید: از کثرت اندوه، جابربن عبدالله روی قبر امام حسین(ع) از حال رفت، غش کرد و افتاد. نمی دانیم چه گذشته است، اما در این روایت می گوید، وقتی به هوش آمد، شروع کرد با امام حسین(ع) صحبت کردن؛ «السلام علیکم یا آل الله، السلام علیکم یا صفوه الله».(۱۲)

==========

پی نوشت ها
۱) ۲۹/۶/۱۳۶۸
۲) همان
۳) همان
۴) ۲۴/۹/۱۳۷۵
۵) همان
۶) همان
۷) همان
۸) همان
۹) ۱۶/۴/۱۳۸۳
۱۰) ۱/۱/۱۳۸۵
۱۱) ۱۴/۳/۱۳۷۸
۱۲) ۱/۱/۱۳۸۵

بازدیدها: 50