قداست و برکت نام خدا منشاء اعتبار احکامى فقهى براى اسماى لفظى خداى سبحان شده است. برخى از این احکام عبارت است از:
الف: حرمت تنجیس و آلوده کردن آن.
ب: وجوب تطهیر آن، در صورت آلوده شدن.
ج: حرمت هتک آن، به هر نحو.
د: حرمت مس آن بدون طهارت.
ه. ممنوع بودن جدال با آن ( سوگند به صورت لا و الله و بلى و الله ) در احرام عمره و حج.
و: لزوم ذکر و تسبیح آن در رکوع و سجود نماز.
ز: اشتراط ذبح و تذکیه حیوان به آن.
ح: مشروط بودن حلیت صید به ذکر آن.
ط: احکام سوگند.
ى: استحباب شروع کار با ذکر آن.
برخى از این احکام از سنت معصومان (علیهم السلام ) و برخى از قرآن کریم استفاده مى شود؛ مثلا قرآن کریم هم ذکر نام خدا به هنگام ذبح حیوان را توصیه مى کند: (فاذکروا اسم الله علیها) (۵۸۷) و هم از خوردن گوشت حیوانى که بدون ذکر نام خدا صید یا ذبح یا نحر شده است، منع مى کند و لا تاءکلوا مما لم یذکر اسم الله علیه (۵۸۸) اثر اسماى لفظى خداى سبحان به پایه اى است که حیوان پاک و حلال، اگر بدون ذکر نام او کشته شود، مردار، حرام و آلوده مى شود. پس نام خدا با نامهاى دیگر یکسان نیست تا ذکر و عدم ذکرش تفاوتى نداشته باشد و یا تنها نیت و خطور ذهنى آنها کافى و کارساز باشد.
تذکر: برخى براى فرق بین یمین که فقط به الله حاصل مى شود و بین تیمن که به اسم الله تحقق مى یابد، نکته تبرک به نام خدا را ذکر کرده اند؛ یعنى سوگند بر اساس حکم فقه، به الله حاصل مى شود، نه به اسم الله ، لیکن تبرک به اسم الله حاصل مى شود، چه رسد به ذات الله (۵۸۹)
بازدیدها: 0