ثمرات و برکات زیارت اربعین حسینی در زندگی

سفر معنوی و ارزشمند اربعین حسینی می تواند سرآغاز تحول و تغییر اساسی در زندگی  هر انسانی باشد، وارد شدن در میدان مغناطیس عشق و محبت حسینی این کارایی و اثر بخشی را در زندگی دارد که انسانی را همسو با کاروان یاران و انصار امام حسین(علیه السلام) نماید، فقط باید اراده کرد و در مسیر دلدادگی و عشق به اباعبد الله الحسین علیه السلام صادق بود، صداقت در دلدادگی ایجاب می کند که زندگی خود را به سبک و سیاق زندگی حسینی رنگ آمیز ی کنیم، و الا کسانی که از این همسفری فقط لاف عاشقی  نصیبشان شده و نمودی در زندگیشان مشاهده نمی شود این چنین مورد نکوهش قرار می گیرند: «فَقَالَ: یَا جَابِرُ، بَلِّغْ شِیعَتِی عَنِّی السَّلَامَ، وَ أَعْلِمْهُمْ أَنَّهُ لَا قَرَابَةَ بَیْنَنَا وَ بَیْنَ اللَّهِ (عَزَّ وَ جَلَّ)، وَ لَا یُتَقَرَّبُ إِلَیْهِ إِلَّا بِالطَّاعَةِ لَهُ. یَا جَابِرُ، مَنْ أَطَاعَ اللَّهَ وَ أَحَبَّنَا فَهُوَ وَلِیُّنَا، وَ مَنْ عَصَى اللَّهَ لَمْ یَنْفَعْهُ حُبُّنَا. [2] اى جابر! پیروان مرا از طرف من سلام برسان و به آنان اعلام کن که میان ما و خداوند عزّ و جلّ خویشاوندى وجود ندارد، و تقرّب به خدا، جز با اطاعت او به دست نمى‏ آید. اى جابر! هر کس از خدا اطاعت کند و ما را دوست داشته باشد، او دوست ماست، و هر کس نافرمانى خدا کند، دوستى ما او را سودى نبخشد.»

خدای متعال در آیات فراوانی مسلمانان را به اتحاد و همبستگی دعوت کرده است،[3] از طرفی در منابع روایی نیز محبت و دلدادگی به خاندان عصمت و طهارت زمینه و عامل اتحاد و همبستگی بین مسلمانان معرفی شده است، در منابع روایی از صدیقه کبری (سلام الله علیها) نقل شده است: «فَجَعَلَ اللهُ…اِطاعَتَنا نِظاماً لِلمِلَّةِ وَ اِمامَتَنا أماناً لِلفِرقَة؛[4]خدا اطاعت و پیروی از ما اهل بیت را سبب برقراری نظم اجتماعی در امت اسلامی و امامت و رهبری ما را عامل وحدت و در امان ماندن از تفرقه ها قرار داده است.»

حماسه با شکوه اربعین حسینی می تواند ترجمان این فرهنگ وحدت آفرین باشد، در اهمیت و ارزش این وحدت شکوه مند همین بس که اجتماع میلیونی مسلمانان گرد مغناطیس حائر حسینی، همه ی نقشه های شوم ابرقدرت های استکباری را نقش برآب می کند، و لرزه بر اندام آنان می اندازد: «سَنُلْقی‏ فی‏ قُلُوبِ الَّذینَ کَفَرُوا الرُّعْب‏؛[5] به زودى در دل هاى کسانى که کفر ورزیده‏ اند بیم خواهیم افکند.» البته باید هوشمندانه در این همایش میلیونی حاضر شد و بهانه ای برای ایجاد تفرقه و اختلاف قومی و مذهبی ایجاد نکرد، باید آداب مهمانی را به خوبی رعایت کرد و از هر گونه رفتار خلاف عرف و اخلاق اجتناب کرد و حرمت میزبانان کاروان حسینی را نگه داشت و قدردان زحمات بی منت آنان بود.
تئودور هرتصل، بنیانگذار صهیونیسم سیاسی، در کتاب دولت یهود، اجتماع بزرگ مسلمانان را در مراسم حج یاد آور می شود و آرزو می کند که ما نیز برای خواسته های مذهبی عمیق مردمان خود، به چنین اجتماعی نیاز داریم، تا مبلغان ما در چنین اجتماعی به ما و اهداف ما کمک کنند، ولی امروز این توفیق بزرگ به برکت بارگاه نورانی امام حسین علیه السلام آرزوی هرتصل در حق شیعیان به اجابت رسیده است.
در سال های گذشته معاندان و مزدواران خارجی برای از بین بردن این حماسه ی وحدت آفرین بسیار تلاش کردند، تا نقشه های انگلیسی خود مبنی بر ایجاد نزاع و نفرت میان عراقی ها و ایرانی ها را افزایش دهند، در ایران با تحریک احساسات مردم و تقطیع سخنان بزرگان، از خیانت زائران عراقی به زنان ایرانی گفتند و در عراق به قصد تحریک مردم آن جا، از خیانت زائران ایرانی به زنان عراقی گفتند،[6] غافل از این که امام حسین علیه السلام چراغی نیست که با دهان کسی خاموش شود.

در منابع روایی نقل شده است: «سَمِعتُ أبا جَعفَرٍ مُحَمَّدَ بنَ عَلِیٍّ الباقِرَ علیه السلام، یَقولُ: القائِمُ‏ مِنّا، مَنصورٌ بِالرُّعبِ، مُؤَیَّدٌ بِالنَّصر؛به نقل از محمّد بن مسلم ثقفى: شنیدم که امام باقر (علیه السلام) مى‏ فرماید: «قائم ما، با وحشت افتادن [در دل دشمنانش‏] یارى مى‏ شود و با نصرت الهى تأیید می شود.» با کمی دقت و بصیرت به خوبی متوجه می شویم که حماسه میلیونی اربعین حسینی علیه السلام در سال های اخیر چنان ترس و اضطرابی در دل دشمنان و مستکبران عالم افکنده است که هیچ قدرت رسانه ای توان انجام آن را ندارد.

این اجتماع میلیونی اگر هوشمندانه در سطح جامعه اسلامی مدیریت شود و فرهنگ اهل بیت علیه السلام که همان اطاعت از فرامین الهی را به دنبال داشته باشد، زمینه ظهور و یاری امام عصر(عَجَّلَ اللَّهُ تَعَالَی فَرَجَهُ)فراهم خواهد شد: «وَ لَوْ أَنَّ أَشْیاعَنَا وَفَّقَهُمْ اللَّهُ لِطَاعَتِهِ عَلَی اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ فِی الْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ عَلَیهِمْ لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْیمْنُ بِلِقَائِنَا وَ لَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعَادَةُ بِمُشَاهَدَتِنَا عَلَی حَقِّ الْمَعْرِفَةِ وَ صِدْقِهَا مِنْهُمْ بِنَا فَمَا یحْبِسُنَا عَنْهُمْ إِلَّا مَا یتَّصِلُ بِنَا مِمَّا نَکرَهُهُ وَ لَا نُؤْثِرُهُ مِنْهُمْ[7] اگر شیعیان ما که خداوند توفیق طاعتشان دهد، در راه ایفای پیمانی که بر دوش دارند، همدل می شدند، میمنت ملاقات ما از ایشان به تأخیر نمی افتاد، و سعادت دیدار ما زودتر نصیب آنان می گشت، دیداری بر مبنای شناختی راستین و صداقتی از آنان نسبت به ما؛ علّت مخفی شدن ما از آنان چیزی نیست جز آن چه از کردار آنان به ما می رسد و ما توقع انجام این کارها را از آنان نداریم.»