حدیث روز | آخرین نصیحت امام علی(ع) به پیرمرد شامی

امام حسین علیه‌السلام : روزى امیر مؤمنان(ع) ـ که درودهاى خداوند بر او باد ـ با یارانش نشسته بود و آنها را براى جنگ ، بسیح مى کرد که پیرمردى ، در حالى که رنج
و خستگى سفر در چهره اش نمایان بود ، بر او وارد شد و گفت: امیرمؤمنان کجاست؟
ایشان را به او نشان دادند. پیرمرد بر او سلام کرد و آن گاه گفت: اى امیر مؤمنان، من از منطقه شام آمده ام. پیرى سالخورده ام که درباره تو فضایل بى شمارى شنیده ام و گمان مى کنم به زودى ترور خواهى شد.
پس، از آنچه خداوند به تو آموخته است ، مرا چیزى بیاموز.
امام علیه السلام فرمود: باشد ، اى پیرمرد! … خداوند عدّه اى را آفرید و از سرِ لطف، دنیا را بر آنان تنگ کرد و ایشان را به زهد و بى رغبتى به دنیا و حطام دنیوى ترغیب فرمود و آنان ، به سراى سلامت (بهشت) که خدا بدان فرایشان خوانده بود ، رغبت کردند و بر سختى معیشت ، صبر کردند و ناملایمات را تحمّل نمودند و به کرامت و پاداشى که نزد خداوند است، شوق ورزیدند. براى جلب خشنودى خداوند، فداکارى کردند و عاقبت زندگى شان ، شهادت شد.
پس، خداوند را در حالى ملاقات کردند که از ایشان، خشنود بود ، دانستند که مرگ، راهى است که گذشتگان پیمودند و ماندگان ، خواهند پیمود. از این رو، براى آخرت خویش ، توشه اى غیر از زر و سیم بر گرفتند، جامه خشن پوشیدند و در گرفتارى ها شکیبایى نمودند. مازاد [نیاز خود را براى آخرت [پیش فرستادند، از براى خدا ، دوستى ورزیدند و از براى خدا ، دشمنى نمودند. اینان ، چراغ هاى تابان اند و در آخرت ، برخوردار از نعمت. والسلام!

متن حدیث:

الإمام الحسین علیه السلام : بَینا أمیرُ المُؤمِنینَ ـ صَلَواتُ اللّه ِ عَلَیهِ ـ ذاتَ یَومٍ جالِسٌ مَعَ
أصحابِهِ یُعَبِّئُهُم لِلحَربِ ، إذ أتاهُ شَیخٌ عَلَیهِ شَحبَهُ حدیث السَّفَرِ ، فَقالَ : أینَ أمیرُ المُؤمِنینَ؟ فَقیلَ : هُوَ ذا . فَسَلَّمَ عَلَیهِ ، ثُمَّ قالَ :
یا أمیرَ المُؤمِنینَ ، إنّی أتَیتُکَ مِن ناحِیَهِ الشّام ، وأنَا شَیخٌ کَبیرٌ قَد سَمِعتُ فیکَ مِنَ الفَضلِ ما لا اُحصی ، وإنّی أظُنُّکَ سَتُغتالُ حدیث فَعَلِّمنی مِمّا عَلَّمَکَ اللّه ُ .
قالَ : نَعَم یا شَیخُ . . . إنَّ اللّه َ خَلَقَ خَلقا ضَیَّقَ الدُّنیا عَلَیهِم نَظَرا لَهُم فَزَهَّدَهُم فیها وفی حُطامِها ، فَرَغِبوا فی دارِالسَّلامِ الَّتی دَعاهُم إلَیها وصَبَروا عَلى ضیقِ المَعیشَهِ ، وصَبَروا عَلَى المَکروهِ وَاشتاقوا إلى ما عِندَ اللّه ِ مِنَ الکَرامَهِ ، بَذَلوا أنفُسَهُمُ ابتِغاءَ رِضوانِ اللّه ِ ، وکانَت خاتِمَهُ أعمالِهِمُ الشَّهادَهَ ، فَلَقُوا اللّه َ وهُوَ عَنهُم راضٍ ، وعَلِموا أنَّ المَوتَ سَبیلُ مَن مَضى ومَن بَقِیَ ، فَتَزَوَّدوا لاِآخِرَتِهِم غَیرَ الذَّهبِ وَالفِضَّهِ ، ولَبِسُوا الخَشِنَ ، وصَبَروا عَلَى البَلوى ، وقَدَّمُوا الفَضلَ ، وأحَبّوا فِی اللّه ِ ، وأبغَضوا فِی اللّه ِ ، اُولئِکَ المَصابیحُ وأهلُ النَّعیمِ فِی الآخِرَهِ ، وَالسَّلامُ.

«من لایحضره الفقیه، ج۴، ص۳۸۱- الأمالی للصدوق،ص۴۷۷»

بازدیدها: 419