دعای پیامبر پس از مجروح شدن در جنگ احد

قاضى عياض در كتاب الشّفاء روايت كرده كه در جنگ احد دندانهاى جلو دهان پيامبر صلی الله علیه و اله و سلم شكست، و صورتش شكاف برداشت، اصحاب آن بزرگوار، بسيار ناراحت شدند و از آنحضرت خواستند كه دشمن را نفرين كند.

پيامبر صلی الله علیه و اله و سلم به آنها فرمود:

انّى لم ابعث لعّانا و لكنّى بعثت داعيا و رحمة.

سپس بجاى نفرين، چنين دعا كرد:

اللّهمّ اهد قومى فانّهم لا يعلمون.

و به روايت ديگر، عمر بن خطاب به پيامبر صلی الله علیه و اله و سلم عرض كرد: پدر و مادرم بفدايت اى رسول خدا، نوح (ع) بر قوم خود نفرين كرد و گفت:

رَبِّ لا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكافِرِينَ دَيَّاراً.

 «پروردگارا در روى زمين احدى از كافران را زنده مگذار». (نوح- 26).

اگر تو ما را نفرين كنى همه ما به هلاكت مى‏رسيم، اينك ببين كه بر پشت‏ شما لطمه وارد شده و صورتت مجروح گشته و دندانهايت شكسته شده، در عين حال بجاى نفرين، براى دشمن دعا مى ‏كنى و مى ‏گوئى: «خدايا قوم مرا هدايت كن زيرا ناآگاه هستند».

قاضى عياض پس از نقل اين مطلب مى‏ گويد: به اين شيوه پيامبر صلی الله علیه و اله و سلم كه جامع ارزشهاى اخلاقى و درجات عالى نيكوكارى و حسن خلق و بزرگوارى و درجه عالى صبر و استقامت و حلم است، خوب دقت كن، تا آنجا كه به سكوت و بردبارى اكتفا نشده بلكه آن حضرت دشمنان را مورد لطف قرار داده و براى آنها دعا كرده است، و با تعبير «قومى» (قوم من) علت محبّت خود نسبت به آنها را آشكار نموده است، و سپس از جانب آنها معذرت خواسته كه آنها ناآگاه هستند.

پایگاه اطلاع رسانی هیات رزمندگان اسلام