شعر در فضیلت و مدح حضرت زینب سلام الله علیها

… زینب کبرى مهین مشکات نور

عالمى روشن ز نورش همچو طور

دختر زهرا که ماه آسمان

سجده آرد نزد او بر آستان‏

ملتمس از جوى فیضش مریم است

عیسى از انفاس وى فرّخ دم است‏

در عوالم هر چه انوار رب است

بینم از مشکات ذات زینب است‏

زن که دیده صاحب حکم و قضا؟

جز ولیّه حق و دخت مرتضى‏

گرچه زن گفتن بود از ما خطا

لا فتى را زاده آمد لافتى‏

زینب کبرى گرش دانى تو زن

جاهلى جاهل ز دانش دم مزن‏

بحر را فرزند، درّ و گوهر است

ماه اگر فرزند آرد اختر است‏

بچه شیر است اندر بیشه شیر

بچه شه نیز شهزاده است و میر

گر در آیینه بتابد مهر و ماه

ماه اگر خوانیش نبود اشتباه‏

الغرض فرزند، مرآت اب است

دختر شیر خدا هم زینب است‏

اوست دنیاى من و عقباى من

توشه امروز و هم فرداى من‏

هم حیات و هم ممات من بدوست

هم پناهم از زمانه فتنه جوست‏

اتکالّم در همه عالم بر اوست

مر مرا خاک در او آبروست‏

نى مرا اوتاد را، ابدال را

نى مرا، جبریل را، میکال را

نى مرا شاهان هفت اقلیم را

صاحبان افسر و دیهیم را

مدحت او چون توان تقریر کرد؟

وحى بتواند بشر تفسیر کرد؟

نور وى مصباح بینش آمده

آفتاب آفرینش آمده‏

درّه البیضاى «۵» دریاى وجود

بلکه خود دریاى علم و فیض و جود

الغرض مستغنى از مدح من است

مدح او چون مدح صبح روشن است‏

هفت کوکب از جمالش خوشه‏ چین

هشت جنّت راست بانوى مهین‏

خود بهشت اندر جوار کوى اوست

نهر کوثر رشحه‏اى «۶» از خوى اوست

لطف او را سایه ناپیداستى

در عبارت سدره و طوبى استى‏

اوست دین و مذهب و ایمان من

روشن است از پرتو او جان من‏

غیر درگاهش مرا نبود پناه

هر چه دارم دارم از این بارگاه‏

عاصیان را اى که باب رحمتى

بر من از رحمت ولىّ نعمتى‏

آن‏چه از دستم برآید اى بتول

باشد این خدمت گر افتد در قبول‏

آورم بر آستانت مور وش

این مقامات حسینى «۷» پیشکش

تحفه‏اى بهتر ازین نبود مرا

کاورم بر آن در دولتسرا

هشت جنّت را تو بانو بوده‏ اى

از ازل بانوى مینو «۸» بوده ‏اى‏

بر جهانى هم تویى فرمانروا

دردمندان را تو مى ‏بخشى دوا