علامه کمال الدّین محمد بن طلحه شافعى از اکابر و رؤسای علمای شافعی (متوفی ۶۲۵ هـ) که در فقه و اصول و حدیث بر دیگران برتری داشته در شأن امام کاظم علیه السّلام چنین مى گوید:
«امام بلند مقام، بزرگ شأن، که شبها را با عبادات بسیار، به پایان مى رسانید، و در عبادت خدا، کوشش فراوان داشت، و بر انجام اطاعتهاى الهى، مداومت مى نمود، داراى کرامتهاى آشکار، که شب را تا بامداد با سجده و قیام به سر مى آورد، و روز را با روزه و صدقه به پایان مى رسانید، و به خاطر آنکه حلم و شکیبائى بسیار داشت، و نسبت به کسانى که به او ستم روا مى داشتند، عفو و گذشت داشت، با عنوان «کاظم» (فروبرنده خشم) نامیده شد. آن بزرگمرد الهى، با احسان و لطف خود، گنهکاران را مجازات مى کرد، و با عفو و بخشش با کسانى که به او جفا کرده بودند، برخورد مى نمود، و به خاطر آنکه، عبادت بسیار مى نمود، به او «عبد صالح» (بنده شایسته) گفتند، و در عراق به عنوان «باب الحوائج الى اللّه» [دربان روا کننده نیازها در درگاه خدا] نامیده مى شد، به خاطر اینکه متوسّلان به خدا، با واسطه قرار دادن او، رفع نیاز مى کردند، کرامتها و عظمت مقامات او، عقلها را حیرت زده کرده است، و حکم مى کنند که آن حضرت در پیشگاه خدا آنچنان در جایگاه عالى صدق و صفا قرار داشت که غیر قابل لغزش و زوال است»
منبع: نگاهى بر زندگى چهارده معصوم علیهم السلام، شیخ عباس قمی , ص: ۲۷۷
به کانال هیات رزمندگان اسلام بپیوندید
بازدیدها: 47