شمر بن ذى الجوشن نامش «شرحبیل» و کنیهاش «ابو السابغه»، از طایفه بنى کلاب و از رؤساى هوازن، در جنگ صفین در لشکر امیر المؤمنین علی(علیه السلام) بود، سپس ساکن کوفه شده بود.[1] وی در کربلا در به شهادت رساندن امام حسین(علیه السلام) نقش اساسی داشت.
با توجه به اینکه فاصله میان محل سکونت شمر در قبیله بنی کلاب تا مدینه نسبتاً زیاد بوده؛[2] و گزارشی مبنی بر حضور شمر در آن شهر، در منابع تاریخی معتبر وجود ندارد؛ دلیلی بر همبازی بودن آنها در کودکی وجود ندارد.
با توجه به اینکه فاصله میان محل سکونت شمر در قبیله بنی کلاب تا مدینه نسبتاً زیاد بوده؛[2] و گزارشی مبنی بر حضور شمر در آن شهر، در منابع تاریخی معتبر وجود ندارد؛ دلیلی بر همبازی بودن آنها در کودکی وجود ندارد.
[1]. ر. ک: فرهنگ عاشورا، جواد محدثى، ص 256، قم، نشر معروف، چاپ دوم، 1417 ق؛ در کربلا شمر نزدیک یاران حسین ایستاد و فریاد کرد: کجایند پسران خواهر ما یعنى عباس و جعفر و عبد اللّه و عثمان فرزندان على(علیه السلام)؟ پس حسین(علیه السلام) به آنان گفت: وى را پاسخ گویید. هر چند مردى فاسق است؛ اما با شما نسبت خویشاوندى دارد. به این معنا که مادر آنها ام البنین از قبیله بنى کلاب و شمر نیز از همان طایفه بود. امین عاملى، سید محسن، سیره معصومان، حجتى کرمانى، على، ج 5، ص 147، تهران، سروش، چاپ دوم، 1376 ش.
[2]. کاتب واقدى، ابن سعد، الطبقات الکبرى، مهدوى دامغانى، محمود، ج 2، ص 76، تهران، فرهنگ و اندیشه.
منبع:اسلام کوئست
بازدیدها: 131