آیا در عصر غیبت می توان حکومت و دولت تشکیل داد؟

حجت الاسلام والمسلمین کعبی، عضو خبرگان رهبری در جلسه پنجم نشست مرکز تحقیقات علمی حکومت اسلامی که در دبیر خانه مجلس خبرگان رهبری و در جمع طلاب و فضلای حوزه برگزار شد به دلائل تشکیل حکومت و دولت در عصر غیب پرداخت که متن کامل آن به این شرح است:

بسم الله الرحمن الرحیم

در جلسات گذشته راجع به 5 مسأله بحث شد:

1-  وجوب دولت اسلامی، از احکام اولی است، بالادلة اربعه.

2-  ریاست دولت اسلامی با ولی فقیه است.

3-  سعی و اقدام برای تشکیل دولت اسلامی واجب است.

4-  حفظ و ارتقای نظام اسلامی جهت پیاده کردن احکام اسلام و تحقق اهداف و وظایف دولت اسلامی واجب است.

5-  نشر و توسعه حاکمیت اسلامی از لحاظ کمی و کیفی برای تحقق تمدن اسلامی و پیشرفت، واجب است.

در بحث هایمان به «وجوب السعی لتشکیل الدولة الاسلامیة» رسیدیم و ادله آن را هم بیان کردیم و همچنین به شبهاتی که در این رابطه وجود دارد، در جای خود پاسخ دادیم که من فهرست وار بعضی شبهات را می گویم:

 برخی می گویند در عصر غیبت ما مأمور به سکوت و سکون و کناره گیری از هرچه مربوط به حکومت، دولت و حکام است، هستیم. به عبارت دیگر مأمور به کناره گیری از سیاست هستیم؛ به نحوی که حق دخالت در امور حکومتی نداریم؛ چون حکومت از آنِ امام زمان(علیه السلام) بوده و ما در زمان غیبت آن بزرگوار هستیم.

دلایل آنان از این قرار است:

اولا روایاتی وجود دارد[1] که ما را از ورود به این امور منع می کند؛ مثل روایتی که می گوید هر پرچمی قبل از قیام قائم(علیه السلام) برافراشته شود، صاحب آن پرچم، طاغوت است.[2] در مقابل اهل سنت می گویند از حکومت باید اطاعت کرد و مخالفت با آن جایز نیست و تمرد از حکومت سبب فتنه می شود و فتنه حرام است و لذا حتی اگر حکومت، ظالم هم باشد باید از حکومت اطاعت کرد و مشهور بین اهل سنت است که اقدام علیه حکومت را جایز نمی دانند.

ثانیا در سیره ائمه اطهار(علیه السلام) سراغ نداریم که هیچکدام از آن بزرگواران برای تأسیس حکومت اقدام کرده باشند به استثنای سید الشهدا(علیه السلام) که نهضت ایشان هم از باب تکلیف خاص و از اسباب ربانی بود و ما نمی توانیم به نهضت سید الشهدا(علیه السلام) اقتدا بکنیم. بقیه ائمه هم که تکلیفی ندارند؛ مگر صاحب الزمان(عج).

ثالثا اقدام برای تشکیل حکومت باعث می شود که جان، مال و ناموس در معرض خطر قرار بگیرند و ما می دانیم که حفظ جان و مال و ناموس واجب است. بنابراین به دلیل منع از «اقدام به تهلکه» یا القاء النفس الی التهلکة[3]، اقدام برای تشکیل حکومت هم جایز نمی باشد.

رابعا ما مأمور به تقیه هستیم و تقیه تا ظهور حضرت بقیه الله(عج) ادامه دارد؛ پس اقدام به تشکیل حکومت جایز نیست چون با تقیه واجب منافات دارد.

پاسخ:

اطلاقات و عمومات آیات و روایات جهاد و امر به معروف و نهی از منکر و نیز آیات و روایات دال بر تلاش به منظور اقامه شریعت خدا و حاکمیت دین، لسانش به نحوی است که تخصیص بردار نیست و در هر شرایط و در هر زمان و مکانی باید به آنها عمل بکنیم.

اگر گفته شود: بالاخره جهاد شرایطی دارد و یا منظور از جهاد، جهاد ابتدایی است و جهاد ابتدایی طبق نظر مشروع متوقف بر نظر معصوم است. همچنین امر به معروف و نهی از منکر شرایطی دارد که از جمله آم شرایط، احتمال تأثیر و نفی مفسده و ضرر است، بنابراین چگونه به اطلاقات و عمومات تمسک کنیم؟

پاسخ این است که: ما علی المبنا جهاد را (حتی جهاد موسوم به جهاد ابتدایی) متوقف بر اذن معصوم نمی دانیم؛ بلکه فقیه مبسوط الید واجد الشرایط برای ریاست حکومت اگر مصلحت عمومی اقتضا بکند، می تواند امر به جهاد بکند. اگر گفته شود ممکن است کسی این مبنا را قبول نداشته باشد. پاسخ این است که اگر این مبنا را هم قبول نداشته باشد؛ اقدام برای تشکیل دولت اسلامی از مصادیق جهاد ابتدایی نیست؛ بلکه از مصادیق جهاد برای کسب قدرت جهت تحقق حاکمیت اسلام است. جهاد ابتدایی در مقابل کفار به جهت دعوت به اسلام است، اما بحث ما در مورد اقدام برای تشکیل حکومت در میان امت اسلامی در مقابله با نظام های جائر است، نه نظام های کافر. لذا از اقسام جهاد برای کسب قدرت جهت تحقق حاکمیت اسلام یا به تعبیر دیگر از مصادیق جهاد دفاعی است.

دفاع از اسلام و جهادِ دفاع از اسلام یعنی دفاع از تحقق اسلام و اجرای اسلام و کسی نمی گوید این قِسم متوقف بر اذن معصوم است بلکه می توان به ادله جهاد دفاعی تمسک کرد.

اگر گفته شود: فقها کلمه جهاد را منصرف به جهاد ابتدایی می کنند و ما می دانیم که جهاد دفاعی، جهاد نیست، بلکه دفاع است.

پاسخ می دهیم که اولا طبق نظر مشهور فقها، بلکه اجماع آنها، جهاد بر دو قسم است؛ ابتدایی و دفاعی و این فرمایش که می گویند جهاد دفاعی، جهاد نیست، تمام نیست. ثانیا کلمه جهاد در اصطلاح قرآنی و در اصطلاح روایات اهل بیت(علیه السلام) -به خلاف آنکه بعضی ها تصور می کنند- به معنی «قِتال فی سبیل الله» نیست، بلکه قتال فی سبیل الله بخشی از مصادیق جهاد است.

در اصطلاح قرآنی دو دسته جهاد داریم؛ جهاد مکی و جهاد مدنی. جهاد مکی؛ یعنی جهاد برای تشکیل حکومت. آیاتی در قرآن هست که کلمه جهاد را در دوران حضور پیامبر(ص) در مکه به کار برده؛ مثلا «فَلَا تُطِعِ الْكَافِرِينَ وَجَاهِدْهُم بِهِ جِهَادًا كَبِيرًا؛ پس، از كافران پيروي نكن و به وسيله ي قرآن (يا ترك پيروي از آنان ) با آنان به جهادي بزرگ بپرداز»[4]. حال چه ضمیر «به» به قرآن برگردد و چه به «عدم اطاعت»، این آیه در قالب جهاد کبیر امر به تشکیل حکومت می کند و اطلاق هم دارد و اینکه بعد از بعثت، پیامبر(ص) مأمور به تشکیل حکومت شد.

 آیه دیگر، آیه آخر سوره حج است: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا ارْكَعُوا وَاسْجُدُوا وَاعْبُدُوا رَبَّكُمْ وَافْعَلُوا الْخَيْرَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ*وَ جاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهادِهِ هُوَ اجْتَباکُمْ وَ ما جَعَلَ عَلَيْکُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ مِلَّةَ أَبيکُمْ إِبْراهيمَ هُوَ سَمَّاکُمُ الْمُسْلِمينَ مِنْ قَبْلُ وَ في‏ هذا لِيَکُونَ الرَّسُولُ شَهيداً عَلَيْکُمْ وَ تَکُونُوا شُهَداءَ عَلَي النَّاسِ فَأَقيمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ وَ اعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلاکُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلي‏ وَ نِعْمَ النَّصيرُ؛ ای کسانی که ایمان آورده اید! رکوع کنید، و سجود بجا آورید، و پروردگارتان را عبادت کنید ، و کار نیک انجام دهید، شاید رستگار شوید. و در راه خدا جهاد کنید ، و حقّ جهادش را ادا نمایید! او شما را برگزید ، و در دین (اسلام) کار سنگین و سختی بر شما قرار ندارد از آیین پدرتان ابراهیم پیروی کنید خداوند شما را در کتابهای پیشین و در این کتاب آسمانی مسلمان نامید، تا پیامبر گواه بر شما باشد، و شما گواهان بر مردم! پس نماز را برپا دارید و زکات را بدهید و به خدا تمسّک جویید، که او مولا و سرپرست شماست! چه مولای خوب ، و چه یاور شایسته ای»

می فرماید (هُوَ اجْتَباکُمْ) یعنی خداوند تبارک و تعالی امت اسلامی را برگزیده که باید به وسیله جهاد ظهور و بروز پیدا بکند. بعد می فرماید (وَ ما جَعَلَ عَلَيْکُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ) که ممکن است قید باشد برای (جاهدوا فی الله حق جهاده). یعنی در ضمن اینکه جهاد می کنید در راه خدا -البته در حدی نه که باعث عسر و هرج بشود در زندگی تان- جهاد کنید به نحوی که حاکمیت خدا محقق بشود. بعد می فرماید (ملت ابیکم ابراهیم هو سماکم المسلمین من قبل) یعنی این جهادی که شما انجام می دهید، جهت تحقق همین دین ابراهیم(علیه السلام) و حاکمیت الهی است که ابراهیم خلیل اسم مسلمان و مسلم را بر شما گذاشت.

 (و فی هذا) یعنی و در این قرآن، باز هم اسمتان مسلمان است. منظور قرآن چیست؟  (لِيَکُونَ الرَّسُولُ شَهيداً عَلَيْکُمْ وَ تَکُونُوا شُهَداءَ عَلَي النَّاسِ) یعنی: و پیامبر بشود شاهد برای شما و شما هم بشوید امت نمونه «به وسیله جهاد».

 در این آیه بحث شده که منظور از جهاد در (جاهدوا فی الله حق جهاده)، آیا جهاد نفس است یا جهاد سخت است یا جهاد نظامی است یا اعم از جهاد نفس و جهاد نظامی است؟ آیا جهاد ابتدایی است یا جهاد دفاعی است؟

با توجه به اینکه آیه مکی است، از سنخ جهاد مکی صحبت می کند. جهاد مکی هم جهاد برای تشکیل حکومت است و اطلاق و عموم این آیات، مخصوص زمان و مکان خاصی نیست؛ پس می شود تمسک کرد به آیات جهاد برای تشکیل حکومت.

آیه دیگر از آیات جهاد مکی، آیات اول سوره عنکبوت است: «أَحَسِبَ النَّاسُ أَنْ يُتْرَكُوا أَنْ يَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَا يُفْتَنُونَ * وَلَقَدْ فَتَنَّا الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ فَلَيَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِينَ صَدَقُوا وَلَيَعْلَمَنَّ الْكَاذِبِينَ * أَمْ حَسِبَ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ السَّيِّئَاتِ أَن يَسْبِقُونَا سَاء مَا يَحْكُمُونَ * مَن كَانَ يَرْجُو لِقَاء اللَّهِ فَإِنَّ أَجَلَ اللَّهِ لَآتٍ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ * وَمَن جَاهَدَ فَإِنَّمَا يُجَاهِدُ لِنَفْسِهِ إِنَّ اللَّهَ لَغَنِيٌّ عَنِ الْعَالَمِينَ؛ آيا مردم پنداشتند كه تا گفتند ايمان آورديم رها مى ‏شوند و مورد آزمايش قرار نمى‏ گيرند؟ و به يقين كسانى را كه پيش از اينان بودند آزموديم تا خدا آنان را كه راست گفته‏ اند معلوم دارد و دروغگويان را [نيز] معلوم دارد. آيا كسانى كه كارهاى بد مى كنند مى ‏پندارند كه بر ما پيشى خواهند جست چه بد داورى مى كنند. كسى كه به ديدار خدا اميد دارد [بداند كه] اجل [او از سوى] خدا آمدنى است و وست‏ شنواى دانا. و هر كه بكوشد تنها براى خود مى ‏كوشد زيرا خدا از جهانيان سخت بى ‏نياز است».[5]

در اینجا بحث می کنند از یک سنخ جهادی که جهاد نظامی نیست؛ بلکه اعم از قتال فی سبیل الله است که جهاد برای تشکیل حکومت است؛ تحمل شکنجه تحمل اذیت و آزار مشرکین قریش، مقاومت و پایداری در مقابل مشرکین قریش، اصرار بر اجرای اسلام و حتی تقدیم برخی از شهدا (شهدای قبل از هجرت به مدینه) و اینکه اسلام پیروز بشود و حکومت تشکیل بشود.

واژه «جهاد» در لغت به معنای «تَعَب» یا زحمت یا «بذل الطاقة و الوُسع» بوده که در همه کارها؛ چه ایجابی و چه سلبی به این می گویند جهاد. در قرآن کریم کلمه «جهاد» در معنای لغوی هم به کار برده شده است: «وَإِن جَاهَدَاكَ لِتُشْرِكَ بِي مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ فَلَا تُطِعْهُمَا؛ و اگر تو را وادارند تا در باره چيزى كه تو را بدان دانشى نيست به من شرك ورزى از آنان فرمان مبر».[6] (جاهداک) یعنی اگر پدر و مادر فشار بیاورند و تلاش بکنند که شما از توحید و خدا دست بردارید، نباید دست بردارید؛ بلکه مقاومت کرده و بر توحید اصرار بکنید. اینجا واژه جهاد در معنای لغوی (تعب و مشقت) آن بکار برده شده است.

جهاد به معنای مبارزه با دشمن، یک «حقیقت شرعیه» است که از ابداعات اسلام است و در زبان عربی جهاد به معنای مبارزه با دشمن است. در ادبیات قبل از اسلام، جهاد وجود نداشت و به مبارزه با دشمن «قتال» یا «صعر» به معنای انتقام گیری یا «نذال» یعنی مبارزه می گفتند. اما واژه جهاد در اصطلاح اسلامی یک حقیقت شرعیه دارد و معنایش اعم از قتال فی سبیل الله است. چند عنصر در جهاد وجود دارد:

1-   «بذل الطاقة و الوسع»؛ اینکه آدم زحمت بکشد و تمام توانمندی عقلی و فکری و قلبی و انرژی خودش را مصرف بکند.

2-  این «بذل الطاقة و الوسع» باید فی سبیل الله باشد. «فی سبیل الله» یعنی مصلحت اسلام و مسلمین و تشکیل حکومت.

3-  این «بذل الطاقة و الوسع» باید مقابل دشمن باشد به گونه ای که دشمن را مقهور و منکوب و سرکوب بکند یا حداقل تضعیف بکند. این مقابله می تواند فرهنگی، سیاسی، اجتماعی، علمی، امنیتی، دفاعی و نظامی باشد. به این کار جهاد می گویند.

4-  باید تحت هدایت رهبری شایسته و صالح که جامعه اسلامی را رهبری می کند، باشد.

این معنای جهاد اعم از جهاد مکی است. در واقع فشار آوردن به دشمن، مبارزه با دشمن، صبر و تحمل شکنجه حتی تا مرز شهادت، زندان رفتن -البته تحت امر رهبری اسلام- شامل این قسم از جهاد می شود. لذا اعم از قتال فی سبیل الله (مثل غزوه بدر و احد و خیبر و همه غزوات پیامبر) است. یکی از مصداق های اتم جهاد بر پایه سیره رسول گرامی اسلام(ص)، جهاد برای تشکیل دولت اسلامی است و این تخصیص بردار نیست و نمی توانیم بگوییم که این مخصوص زمان پیامبر(ص) است و بر گردن ما نیست؛ بلکه جهاد سر جای خودش است و آن اطلاقات و عمومات به قوت خود باقی است؛ چون تلاش برای پیروزی اسلام و نصرت اسلام و تحقق حاکمیت اسلام به یک زمان و مکان خاص محدود نمی شود.

آیه شریفه «وَمَا مُحَمَّدٌ إِلاَّ رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَفَإِن مَّاتَ أَوْ قُتِلَ انقَلَبْتُمْ عَلَى أَعْقَابِكُمْ»[7] قبل از غزوه احد نازل شد؛ یعنی ای مسلمانان! اگر پیامبر(ص) شهید شود یا به مرگ طبیعی به ملکوت اعلی بپیوندد، آیا شما باید به قبل از اسلام برگردید یا باید اسلام را ادامه بدهید؟ اسلام هم اقتضا می کند که اقدام به تشکیل حکومت کنیم که از احکام اولیه است.

اما اطلاقات و عمومات امر به معروف و نهی از منکر، اینهایی که می گویند احتمال تأثیر باید باشد و نفی مفسده، پاسخ ما این است که احتمال تأثیر و نفی مفسده را که فقها بیان کردند، اولا در این هم اختلافی است و ثانیا به استناد بعضی از روایات امر به معروف و نهی از منکر، در برخی موارد حتی اگر احتمال ضرر یا احتمال عدم تأثیر بدهد باز امر به معروف و نهی از منکر آنقدر مهم است که برداشته نمی شود.

اما اگر قائل باشیم که در هر حال شرط احتمال تأثیر و نفی مفسده در امر به معروف و نهی از منکر وجود دارد، ما می گوییم این امر در امر به معروف و نهی از منکرهای شخصی و فردی است، اما در موارد اجتماعی و عمومی به نحوی که مثلا اگر یک نفر امر به معروف یا یک نهی از منکر بکند تأثیر ندارد اما اگر 100 نفر انجام بدهند، تأثیر خواهد داشت، به آن 100 نفر واجب می شود و اگر آن 100 نفر حاضر نشوند امر به معروف و نهی از منکر بکنند مسئول هستند.

اگر امر معروف و نهی از منکر اقتضا کند که یک حزبِ امر به معروف و نهی از منکر تشکیل بدهیم و بدون حزب، امر به معروف و نهی از منکر محقق نمی شود، تشکیل حزب واجب می شود. پس این احتمال تأثیر در واقع یک «کلی مشکک[8]» است که مراتبی دارد.

نسبت به نفی مفسده هم باید این امر مد نظر قرار گیرد که امری دائر مدار بین مفسده برای دین و مفسده شخصی قرار گرفت، بنابراین از این منظر نهضت اباعبدالله الحسین(علیه السلام)، یک نهضت شخصی بوده و قابل اقتدا نباشد، نیست؛ بلکه یک درسی است که اگر تزاحم بشود بین حفظ جان و حفظ دین، حفظ دین مقدم است بر حفظ جان حتی اگر این جان، جان معصوم(علیه السلام) باشد؛ لذا اباعبدالله الحسین(علیه السلام) در نهضت شان به امر به معروف و نهی از منکر تمسک کردند و اقتدا به نهضت امام حسین(علیه السلام) هم در واقع این شبهات را بر می دارد و نمی توانیم بگوییم نهضت امام حسین(علیه السلام)، شخصی بوده؛ بلکه این سیره معصوم است و دلیلی هم وجود ندارد که مختص امام حسین است یا مختص یارانش باشد.

پس اطلاقات و عمومات امر به معروف و نهی از منکر و همچنین آمادگی در برابر دشمن و امثال اینها در جای خودش ثابت است.

امام راحل(ره) در کتاب حکومت اسلامی به روایات «پرچم»[9] اشاره می کند و می فرماید حتی اگر سیصد و چهارصد روایت هم باشد و گیریم همه اینها سندشان درست است و از لحاظ دلالت هم درست باشد، چون اولا این روایات نمی تواند با مسلمات احکام اسلام و اطلاقات و عمومات جهاد و امر به معروف و نهی از منکر و امثال اینها مقابله بکند، باید کنار گذاشته شود. ثانیا چند دسته روایت وجود دارد[10] که برخی از آنها ناظر به نفی قیامهایی است که در دوران امام صادق(علیه السلام) به نام مهدویت واقع می شد و امام صادق(علیه السلام) شیعیان را از این قیام های کور و فتنه های بی هدف نهی می کردند چون باعث خوشحالی دشمنان اهل بیت(علیه السلام) می شد.[11]

اما بخش دیگری از این روایات ناظر به نفی قیام هایی است که برای قدرت طلبی و منفعت شخصی و قیام هایی که هم عرض امامت الهی اهل بیت مطرح می شدند، است؛ از جمله این روایات، روایتی است که امام صادق(علیه السلام) می فرمایند: «خدا زید را رحمت کند، مرد مومن و عارف و عالم و راست گوئی بود که اگر پیروز می شد وفا می کرد و اگر زمام امور را به دست می گرفت می دانست آن را به دست چه کسی بسپارد».[12] امام در این روایت ویژگی هایی را بیان می کنند به این معنا که اگر قیام، قیام علمای صادق -و علمایی که زمینه ساز ظهور امام(علیه السلام) هستند- باشد و دعوتشان به خدا باشد نه نفس، این قیامها، قیامهای حق طلبانه است.

دسته سوم از این روایات، روایاتی است که جلوی نیروهای احساساتی شیعه را می گرفتند؛ چون این شیعیان دوست داشتند که در برابر ظلم اقدام بکنند؛ لذا هر کسی هر پرچمی بر می داشت و شعار اهل بیت(علیه السلام) را سر می داد، دور او جمع می شدند. امام(علیه السلام) به اینها می فرمود که شما بنشینید در خانه هایتان و احساساتی نشوید، عجله نکنید زود از کوره در نروید، تند نشوید و نگاه کنید ببینید که آن کسی که پرچم برداشته آیا در مسیر اهل بیت هست یا نیست، از جمله این افراد «سدیر صیرفی» است امام صادق(علیه السلام) به او می فرمایند: « ای سدیر! در خانه ات بنشین و چون پلاسی از پلاسهای خانه باش (و از خانه بیرون مرو). مادامی که شب و روز آرام هستند، آرام باش، امّا)هرگاه به تو خبر رسید که سُفیانی خروج کرد پس به سوی ما کوچ کن؛ هر چند با پای پیاده».[13] نجاشی درباره شخصیت سدیر می گوید سدیر حلوایی به هر شکل است (که یک ضرب المثل عربی است) یا به مَثَل امروزی حزب باد می شود؛ یعنی قدرت تحلیل ندارد، بصیرت ندارد، احساساتش بر خردش غلبه می کند.

دسته دیگری از روایات، روایاتی است که امام(علیه السلام) شکست را پیش بینی کرده و می گویند که عِدّه و عُدّه برای پیروزی فراهم نیست و به این راحتی نیست که شما بتوانید در مقابل نظام طاغوتی بایستید. چرا از من اطاعت نمی کنید؟ و بعد امام صادق(علیه السلام) اشاره می کنند و می گویند اگر من 17 یا 40 یاور داشتم قیام می کردم.[14] یا آن بخش از روایات که می گوید مثل یک بچه گنجشک و کبوتر که در دست بچه ها قرار گرفته و بالهایش را می شکنند، قیامتان را سرکوب می کنند و نتیجه نمی گیرید. پس قیام نکنید.

اشاره امام در این روایت ها به قیام هایی بود که زمینه پیروزی نداشت. بنابراین اگر شرایط قیام فراهم شد و رهبری قیام به دست یک مرجعیت تقلید باشد و برای خدا زمینه سازی ظهور باشد، روایتی نداریم که بگوید این قیام ها جایز نیست؛ بلکه برعکس آن، روایاتی هست که می گوید در عصر غیبت قیام هایی اتفاق می افتد که آن قیام ها زمینه ساز ظهور حضرت مهدی(علیه السلام) می شود. یا آن روایاتی که می فرماید مردی از قم بر می خیزد و مردانی با آن قیام می کنند که دلهایشان مانند «زبر الحدید» است و اینها چند دفعه قیام می کنند و حق را نمی ستانند و باز قیام می کنند تا رژیم را سرکوب می کنند.[15] برخی می گویند که این قیامها اشاره به انقلاب اسلامی دارد.

بنابراین در روایات باب 13 جلد 11 وسائل الشیعه، حکم خروج با شمشیر قبل از قیام قائم(عج) ناظر به این نیست که قیام و دخالت در سیاست جایز نیست بلکه منظور هر پرچم گمراهی که برافراشته بشود، صاحبش طاغوت است و این درست است. مخصوصا اینکه ما می توانیم بگوییم «المؤمن لیس بطاغوت» یا «الفقیه لیس بطاغوت» و از این قبیل جملات که مدح مؤمن و فقیه و نایب امام زمان در عصر غیبت است که روایات باب 13 و موضوعش را منتفی می کند. همه مطالب گذشته مضاف بر اینکه مرحوم حر عاملی(ره) در باب 13 جلد 11 نگفته که قیام ها در عصر غیبت جایز نیست؛ بلکه در این روایات تردید کرده که من نمی دانم که این(قیام) جایز است یا نیست. آنجایی که حر عاملی فتوا داشته باشد می گوید باب استحباب یا باب وجوب کذا. اما اینجا می گوید «حکم الخروج»؛ چون این روایات از خروج بحث می کند و منظور از خروج، قیام های مسلحانه و انقلاب های مسلحانه و کشت و کشتار مسلحانه است و انقلابهای مدنی مثل راهپیمایی و امثال اینها اشاره مد نظر نیست و انقلاب اسلامی هم از سنخ جنگ مسلحانه نبود و لذا امام(ره) جلوی جنگ مسلحانه را هم گرفت و جنگ مسلحانه را حتی بر علیه طاغوت اجازه نداد.

از اینها گذشته، انقلاب اسلامی جزو مصادیق بارز دفاع از اسلام و مسلمین است و آیات و روایات و ادله مربوط به دفاع، در واقع از این صنف روایات تخصصا خارج است و به اجماع مسلمین، دفاع واجب است و لذا امام(ره) می فرمود شاه پایگاه رژیم صهیونیستی و آمریکا و دشمنان اسلام است و باعث استیلای دشمنان اسلام می شود و باید جلوی این استیلا را بگیریم.

در پایان، جلسه پرسش و پاسخ برگزار گردید.

 وسائل الشیعة، ج11 باب «حکم الخروج بالسیف قبل از قیام قائم»  [1]

[2]  قال الباقر(علیه السلام): «کل رایة ترفع قبل قیام القائم فهی طاغوت» (وسائل الشیعه، ج11، ص37)

[3]  «وَ أَنْفِقُوا في‏ سَبيلِ اللَّهِ وَ لا تُلْقُوا بِأَيْديکُمْ إِلَي التَّهْلُکَةِ وَ أَحْسِنُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنينَ»؛ و در راه خدا انفاق کنید ، و خود را با دست خود به هلاکت میفکنید ، و نیکی کنید که خدا نیکوکاران را دوست می دارد. سوره بقره آیه 195

[4] سوره فرقان آیه 52و 53

[5] سوره عنکبوت آیات 2 الی 6

[6] سوره لقمان آیه 15

[7] سوره آل عمران آیه 144 « محمد (ص) فقط فرستاده خداست و پیش از او ، فرستادگان دیگری نیز بودند آیا اگر او بمیرد و یا کشته شود ، شما به عقب برمی گردید؟ (و اسلام را رها کرده به دوران جاهلیّت و کفر بازگشت خواهید نمود؟)»

[8]  کلی مشکک، مقابل کلی متواطی بوده و به لفظی گفته می‌شود که افراد مفهوم آن از لحاظ صدق مفهوم بر آنها تفاوت دارند؛ برای مثال، سفیدی برف بیشتر از سفیدی کاغذ است، و یا وجود دارای شدت و ضعف بوده و تشکیک می‌پذیرد. (رک: مظفر،محمد رضا،المنطق، ص71 و 72)

[9] امام صادق(علیه السلام) فرمودند: هر پرچمي پيش از قيام قائم(علیه السلام) بر افراشته شود، صاحب آن طاغوتي است که در برابر خدا پرستش مي شود. (کلینی، اصول کافی، ج8، ص296)

[10] روایات باب 13 از جلد 11 کتاب وسائل الشیعه

[11] یک عده به نام انقلاب های علویان در مقابل امام صادق(علیه السلام) این پرچم ها را برافراشته بودند؛ مثل محمدبن عبدالله معروف به نفس زکیه و ابراهیم بن عبدالله که اینها ادعای مهدویت کردند در زمان امام صادق(علیه السلام) یا مثل اقدامی که ابومسلم خراسانی و دیگران کرده بودند در جلب نصرت بنی عباس به نام جلب رضایت اهل بیت و شعارهای دروغین داده بودند که امام با شدت با آنها برخورد کرد و فرمود علامات ظهور امام زمان معروف است و این مهدی نمی تواند مهدی آخر الزمان(علیه السلام) باشد.

[12] الخزاز القمى الرازى، علي بن محمد بن علي، کفایة الاثر، ص 306

[13] وسائل الشیعه، ج 11، ص 36

[14] «وَ اللَّهِ یَا سَدِیرُ لَوْ کَانَ لِی شِیعَةٌ بِعَدَدِ هَذِهِ الْجِدَاءِ مَا وَسِعَنِی الْقُعُودُ وَ نَزَلْنَا وَ صَلَّیْنَا فَلَمَّا فَرَغْنَا مِنَ الصَّلَاةِ عَطَفْتُ عَلَى الْجِدَاءِ فَعَدَدْتُهَا فَإِذَا هِیَ سَبْعَةَ عَشَرَ» (کلینی، اصول کافی، ج2 ص242)

[15] عن ابي الحسن الاول ( اي الكاظم عليه السلام ) قال: «رجل من اهل قم يدعوالناس الي الحق مجتمع معه قوم كزبر الحديد لاتزلهم الرياح العواصف و لايملون من الحرب و لايجنبون و علي الله يتوكلون و العاقبه للمتقين» (بحارالانوار ج 57 ص 216)

بازدیدها: 143