آیت الله جاودان:بگرد رفیق خوب پبدا کن

آدم بر اساس رفقایش راه خودش را تعیین می کند. در روایت دارد که ببینیم دین فلانی چگونه است. می گویند که أنظُر مَن یَتَخالَل. ببین با چه کسی رفیق است. با هرکس رفیق است، همانطور فکر می کند. حالا نمی خواهم مثال عرض کنم. مثال عرض کنم روشن تر می شود اما صلاح نیست. رفقا، رفقا تعیین کننده راه آدم هستند. خودت رفیقت را خوب تعیین کن. خودت. بگرد رفیق خوب پیدا کن. خب این هم یک حرفی. این را عرض می کردیم. اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ. بعضی ها خواهان راه راست هستند. بعضی ها خواهان راه راست اند. در همین آیه یک دسته دیگر را هم می گوید. اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ. بعد می فرماید صِرَاطَ الَّذِینَ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ. راه آنها که تو به آنها نعمت دادی. اینها اصلا صاحب راه هستند. خدایا ما را به راه راست هدایت کن. راه آنها که به آنها نعمت دادی. حالا اینکه یعنی چه را کاری نداریم. در هرصورت اینها صاحب راه اند. انبیاء و اولیاء صاحب راه اند. چون صاحب راه اند، از راه دفاع می کنند. تا حد جان شان. تا حد همه چیزشان. حضرت حسین علیه السلام در حد همه چیزش از راه دفاع کرده است. صاحب راه است. چون صاحب راه است، چون صاحب راه است، پس از راه خودش دفاع خواهد کرد. شما هم اگر صاحب راه شوی، اگر صاحب راه شوی، از آن دفاع خواهی کرد. با همه چیزت از آن دفاع خواهی کرد. سر و جانت را در راه این راه [می دهی.] خب راه یعنی چه؟ راه یعنی دینی که خدا قرار داده. اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ. این صراط مستقیم چیست؟

پیامبر در مسجد روی زمین نشسته بود. آن وقت مسجدهایشان فرش نداشت. سنگ و آجر هم نداشت. زمین رمل بود. همینطور که روی زمین رملی رو به مردم نشسته بود یک خط مستقیم کشید. فرمود إنَّ هذا صِراطی مُستَقیماً این راه راست من است. راه راست من است. این راه راست من است. بعد یک خط هایی اطرافش کشید. فرمود فاتَّبِعُوهُ. راه راست من را متابعت کنید. دنبال راه راست من بیایید. بعد درمورد خط هایی که اطراف کشید فرمود که وَ لا تَتَّبِعُ السُبُل. به این راه ها نروید. به راه های کج نروید. فَتَفَرَّق بِکُم عَن سَبیلِه. شما را از راه خدا دور می کند. آیه قرآن است. آیه قرآن است که فرمودند إنَّ هذا صِراطی مُستَقیماً. ببینید پس دین ایشان که صراط مستقیم ایشان است، آن صراط مستقیم است.

خب ما درخواست می کنیم خدایا ما را در صراط مستقیم بدار. ما را به صراط مستقیم هدایت کن. ما را در صراط مستقیم ثابت قدم بدار که آن معنایش بود. ما را در صراط مستقیم ثابت قدم بدار. خب این ماها. یک دسته هم کسانی هستند که صاحب صراط اند. که اینجا می فرماید: صِرَاطَ الَّذِینَ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ. صراط آنها که به آنها نعمت دادی. آنها که به آنها نعمت دادی. یک کسانی هستند که ممکن است در جمع ما هم باشند. آنها کسانی هستند که خدا به آنها نعمت داده است. نعمت داده است یعنی چه؟ یعنی چه کسانی؟ قرآن فرموده آنهایی که خدا به آنها نعمت داده کیانند. فرمودند که وَمَن یُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولَئِکَ مَعَ الَّذِینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِم [آیه 69 سوره نساء]. وَمَن یُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولَئِکَ مَعَ الَّذِینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِم. هرکس از خدا و رسولش اطاعت کند، اطاعت کامل بکند؛ این آدم هایی که اطاعت کامل می کنند، با کسانی هستند که خدا به آنها نعمت داده است. یعنی جزای کسانی که از خدا و رسول اطاعت کامل می کنند، این است که با کسانی خواهند بود که خدا به آنها نعمت داده است. آنهایی که خدا به آنها نعمت داده است کیانند؟ [در ادامه آیه می فرماید:] مِّنَ النَّبِیِّینَ وَالصِّدِّیقِینَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِینَ اینها، آنهایی هستند که خدا به آنها نعمت داده. مِّنَ النَّبِیِّینَ وَالصِّدِّیقِینَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِینَ. این شهدا به معنای شهدایی که ما می گوییم، مثل همین شهیدی که نامش را بردند؛ نیست. شهید یعنی کسی که شاهد بر اعمال است. شهید قرآن یعنی کسی که بر اعمال شاهد است. آن شهدایی که ما می گوییم را قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ می گویند. وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا [169 آل عمران] اینها را مرده ندانید. کسانی که در راه خدا کشته می شوند را مرده ندانید. آنها زنده اند. به این کاری نداریم. شاهد یعنی کسی که شاهد بر اعمال است. شاهد بر اعمال خلایق است. یک کسانی از بندگان خدا شاهد بر اعمال ما هستند. یعنی من یک کار پنهانی می کنم که جلوی چشم مردم نیست، صدتا شاهد دارد. بالا سر من ایستاده اند و دارند نگاه می کنند. خدای تبارک و تعالی را نمی گوییم. غیر خدای تبارک و تعالی. مثل ما انسان هستند. اما شاهد بر اعمال اند. می گویند حضرت سلمان در مدائن که بود، یک روزی عبور می کرد. یک جوانی آنجا بود. ایشان فرمود که دیشب این چکاری بود کردی؟ به او گفته بودند. این کار چه بود کردی؟ اینها هستند. امروز هم هستند.

یک وقتی هم برای شما عرض کردم. مثال حاج آقای حق شناس را نسبت به خودم گفتم. دیگر تکرار نمی کنم. شاهد بر اعمال. خب. ببینید پیامبران، صدیقین، شهدا و صالحین. در روایت اینها را تفسیر کرده اند. انبیاء را پیامبر نام برده اند. صدیقین را امیرالمومنین نام برده اند. شهدا را امام حسین. حالا این یک تعبیر است. این کسان که انبیاء، صدیقین، شهدا و صالحین هستند، اینها کسانی هستند که خدا به آنها نعمت داده است. این نعمت یعنی چه؟ یک حرف هایی در گذشته عرض کرده بودیم. حالا خلاصه عرض می کنیم. ببینید به اصطلاح قرآن کسی که به شرح صدر برسد، حالا شرح صدر را عرض می کنم؛ کسی که به شرح صدر برسد به این نعمتی که اینجا گفته شده است رسیده. این نعمت یعنی ولایت. ولایتی که اینجا می گوییم یعنی این در تحت ولایت الهی خواهد بود. کسی که به نعمت رسیده یعنی کسی که به ولایت رسیده. ولایت یعنی چه؟ یعنی اینکه خدای تبارک و تعالی درمورد او اعمال ولایت می کند. معنای ولایت را بلد هستید. یعنی سرپرستی. خدا نسبت به این شخص سرپرستی می کند. اینجا یک حادثه ای پیش آمد، اوقاتش تلخ نمی شود. کسی که شرح صدر دارد، اوقاتش تلخ نمی شود. حواسش پرت نمی شود. کسی که شرح صدر دارد یعنی کینه ندارد. حسادت ندارد. تکبر ندارد. بخل ندارد. هِی بشمارید. هرکدام از این صفات در مقابل شرح صدر، یک ضیق صدر است. هرکدام از این صفات بد را نداشته باشد، برایش یک شرح صدر است. حالا اگر همه صفات بد را ندارد، شرح صدری است که عرض می کنیم. یعنی به جایی رسیده است که خدای تبارک و تعالی از او سرپرستی می کند. ببینید یک بچه ای هست که پدر و مادر ندارد. سرپرست ندارد. ولیّ ندارد. اگر می خواهد به مدرسه برود، باید برود به مدرسه و بگوید من کسی را ندارم. من سرپرست ندارم. من ولی ندارم. آن کسی که ولیّ ندارد، مدرسه ها اسم نویسی می کنند یا نمی کنند؟ حالا. اینجوری. یک کسی که بالا سر این ایستاده و دائما از او مواظبت می کند. دقت کنید. دائما ازش مواظبت می کند. آن آدم ها اینجوری اند. چه زمانی آدم به این می رسد؟ زمانی که دیگر بخل ندارد. در دلش کینه ندارد. اگر کینه و بخل ندارد، به سرپرستی الهی، به سرپرستی خدای تبارک و تعالی رسیده است. آدمی که بخل ندارد، آدمی که در دلش کینه ندارد. دروغ و غیبت و اینها که دیگر هیچی. آدم باید اول آنها را درست کرده باشد، تا بعد بتواند کینه و اینها را از دلش بیرون ببرد.

آدمی که غیبت می کند و تهمت می زند و دروغ می گوید اصلا برایش امکان ندارد. خب اگر این صفات از دلش بیرون رفته، این تحت ولایت الهی می رود. حالا اینجا آنهایی که مسلما تحت ولایت الهی هستند را گفتند. مِّنَ النَّبِیِّینَ وَالصِّدِّیقِینَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِینَ. صالحین چه کسانی هستند؟ صالحین کسانی هستند که در دلشان کینه نیست. سابقا عرض می کردیم صالح یعنی آدم درست. آدم درست. آدم درست کسی است که در دلش کینه نیست. حسود نیست. بخل ندارد. تکبر ندارد. این آدم صالح است. یعنی آدم درست است. همه کوشش ما باید این باشد که آدم درستی بشویم. برای اینکه آدم درستی بشویم اول باید عمل درست بکنیم. ببینید اگر در دل من حسودی هست، زورم نمی رسد که این حسودی را بکنم. خب چکار کنم؟ دست آدم که به دلش نمی رسد. حالا البته یک راه هایی هم هست. دست آدم به دلش نمی رسد. اما دستش به چشمش که می رسد که. من جلوی نامحرم چشمم را می بندم. نسبت به یک کسی خیلی اوقاتم تلخ است. خب زبانم را می بندم و چیزی نمی گویم. می توانم. این را می توانم. در حد اختیار من هست. در دایره اختیار من هست که زبانم را ببندم. با اینکه خیلی هم اوقاتم تلخ است. صدتا عیب و اشکال هم از او می دانم. هرچه هم می گویم هیچ دروغ نیست. اما خب غیبت که هست که. اگر دروغ باشد تهمت می شود و صد برابر غیبت است.

ببینید آدم اختیار زبانش را دارد. در روایات ما می فرماید. می فرماید که خدای متعال دوتا پوشش برای زبان قرار داده. دو تا لب. لب را ببندی، زبان دیگر کاری نمی کند. هرکاری هم بکند دیگر به درد نمی خورد. اگر آدم زبانش را ببندد. اگر آدم چشمش را ببندد. اگر آدم گوشش را ببندد. اینها مقدمه این است که آدم درست شود. کوشش ما باید برای این باشد که آدم درست شویم. اگر درست نباشیم، بعد به زحمت می افتیم. اگر درست نباشیم. در اینجا هم آدم به زحمت می افتد. اینجا هم آدم به زحمت می افتد. آدمی که کینه دارد، خب جانش به لبش می رسد. می خواهد یک کاری بکند، نمی تواند بکند. این کینه در دلش مثل خوره است. حسادت مثل یک خوره است. اینجا هم به زحمت می افتد. اگر درست شود، زحمت برداشته می شود. دیگر زحمت ندارد. زحمت های ما مال خودمان است. اگر یک چیزی برایمان زحمت ایجاد می کند، مال این است که من یک مشکلی دارم. اگر آن مشکل را نداشتم، هیچ چیزی برایم مشکل ایجاد نمی کند. هیچ چیزی برایم زحمت ایجاد نمی کند. آن وقت چه برسد به آخرتش. فرمودند در آخرت خدای متعال می فرماید ظالم ها از من عبور نمی کنند. من یک نخ یا زنجیر کشیده ام و ظالم ها به اینجا می رسند و می مانند. یعنی در حساب. ظالم در حساب می ماند.

وقتی من هیچ کینه ای ندارم، هیچ حسادتی ندارم، بخل ندارم، چرا ظلم کنم؟ هیچ ظلمی از من نخواهد بود. پس وقتی ظلم نداری، هیچ جا گیر نمی کنی. همه جا، دقت کنید؛ همه جا آدم با سربلندی عبور می کند. وقتی آدم ظلم ندارد همه جا با سربلندی عبور می کند. خب چه عرض کردیم؟ کسی که اعمال بدی ندارد. اخلاق بدی ندارد. این در تحت سرپرستی الهی است. کجا می خواهد برود؟ اوووه راه درازی در پیش است. اگر آدم در تحت سرپرستی الهی راه برود، به مقصد می رسد. ما نمی دانیم مقصد یعنی چه. نمی دانیم مقصد یعنی چه. یک آیه قرآن هست که خیلی عجیب است. خیلی مهم است. [در آیه 21 سوره حجر] می فرمایند که: وَإِن مِّن شَیْءٍ إِلَّا عِندَنَا خَزَائِنُهُ. هیچ چیز نیست مگر اینکه خزینه های او نزد ماست. این ده تا خزینه بوده. در خزینه های دهگانه ای بوده. حالا ده را من می گویم ها. آیه این را ندارد. خزینه ها. هیچ چیز نیست مگر اینکه در خزینه های نزد ما بوده است. وَإِن مِّن شَیْءٍ إِلَّا عِندَنَا خَزَائِنُهُ. این یک نکته مهم قرآنی است. اگر آدم بفهمد خوب است. هیچ چیز نیست مگر اینکه خزائن او نزد ما هست. او در خزینه های متعددی بوده است. این در آن خزینه هاست. آن خزینه ها نزد ما بوده. یک روزی ما نزد خدا بوده ایم. نزد خدا بوده ایم یعنی چه؟ حالا شما باید به همانجا که بودی برگردی.پ

منبع : تسنیم

بازدیدها: 6