ارج نهادن به شخصیت فرزندان

دانشمندان روانشناس مى‏گویند: تربیت‏ کننده باید شخصیت کودک را پرورش دهد و اعتماد به نفس را به او تلقین کند. او را بزرگ نفس و با شخصیت بار بیاورد.
مربى اگر به کودک احترام نگذاشت و او را کوچک شمرد و شخصیت او را خرد کرد، طبعا ترسو و بى‏شخصیت بار مى‏آید و خودش را زبون و بى‏ارزش مى‏پندارد. هنگامى که بزرگ شد خودش را کوچکتر از آن مى‏داند که به کارهاى بزرگ اقدام کند. چنین فردى در اجتماع منشأ اثر واقع نخواهد شد و به آسانى زیر بار ذلت خواهد رفت. اما اگر خودش را بزرگ و باشخصیت دانست، به کارهاى پست، تن نمى‏دهد و زیر بار خوارى و ذلت نمى‏رود. این شخصیت نفسانى تا حدودى، به تربیت خانوادگى و روحیات پدر و مادر بستگى دارد.                                                    
روانشناسان براى تقویت روحى کودک مطالبى را به تربیت کنندگان توصیه مى‏کنند که از جمله‏ى آنها موضوعات زیر است:
اول- اظهار علاقه و محبت و نوازش کودک. این موضوعى است که در درس اول بدان اشاره شد. و گفتیم که حسن و حسین علیهماالسلام از جهت محبت پدر و مادر و رسول خدا بقدر کافى برخوردار بودند.
دوم- باید صفات خوب کودک را یادآورى کرد و او را در حضور خودش و دیگران تعریف و توصیف نمود. و بزرگى نفس را به او تلقین کرد.
رسول خدا بارها مى‏فرمود: حسن و حسین علیهماالسلام بهترین جوانان اهل بهشتند و پدرشان از آنان بهتر است.
پیغمبر اکرم (صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم) به حسن و حسین مى‏فرمود: شما ریحان خدایى هستید.
«ابوبکر» مى‏گوید: پیغمبر روى منبر نشسته بود و حسن علیه‏السلام در پهلویش قرار داشت. گاهى به مردم نگاه مى‏کرد و گاهى به حسن، و مى‏فرمود: فرزندم حسن، آقا و بزرگ است، شاید به برکت او در بین امتم اصلاح شود.
«جابر» مى‏گوید: روزى داخل خانه‏ى رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله شدم دیدم حسن و حسین بر پشت آن حضرت سوارند و آن جناب با دست و پا راه مى‏رود و مى‏فرماید: بهترین شتر، شتر شما است و بهترین سوار شمایید.
«یعلى عامرى» مى‏گوید: رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم) روزى حسین را دید که با بچه‏ها بازى مى‏کند، پس دست مبارکش را دراز کرد تا او را بگیرد. حسین (علیه‏السلام) به این طرف و آن طرف مى‏دوید. پیغمبر اکرم با شوخى و تبسم او را در بغل گرفت. آنگاه یکى از دستهایش را زیر چانه‏ى او و دست دیگرش را پشت گردن نهاد و دهان مبارکش را بر لبهاى او گذاشته مى ‏بوسید و مى‏فرمود: حسین از من و من از حسینم، هرکس او را دوست بدارد خدا را دوست داشته است. حسین فرزند دختر من است.
على بن ابى‏طالب (علیه‏السلام) به حسن و حسین مى‏فرمود: شما پیشواى مردم و بزرگ جوانان اهل بهشتید و از ارتکاب گناه معصومید. خدا لعنت کند کسى را که با شما دشمنى کند.
حضرت فاطمه روزى حسن و حسین را خدمت رسول خدا آورد و عرض کرد: یا رسول‏اللَّه حسن و حسین علیهماالسلام فرزند شما هستند. چیزى به ایشان عطا کن. فرمود: هیبت و سیادت خود را به حسن بخشیدم، و شجاعت وجود خودم را به حسین دادم.
«سلمان فارسى» مى‏گوید: حسین (علیه‏السلام) را دیدم که بر زانوى رسول خدا نشسته بود. او را مى‏ بوسید و مى‏ فرمود: تو بزرگ و بزرگ‏زاده و امام و پسر امام و پدر امامان هستى. تو حجت، پسر حجت و پدر نه حجت مى‏باشى که آخرشان قائم است.
آرى پیغمبر اکرم (صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم) در پرورش شخصیت اولاد زهرا کوشش مى‏کرد و زهرا و على (علیهماالسلام) نیز از همین برنامه متابعت مى‏کردند. هرگز نشد که کودکان را تحقیر کنند و شخصیت آنها را در حضور دیگران کوچک سازند. و ضربه و شکست بر روحشان وارد نمایند. بدین علت، طبعاً بزرگ و آقا تربیت شدند.
روایت شده که شخصى مرتکب گناهى شد که مستوجب کیفر بود پس خودش را از رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم) پنهان داشت تا گاهى که حسن و حسین را در بین راه ملاقات نمود، آنان را بر دوش گرفته خدمت رسول خدا مشرف شد عرض کرد: یا رسول‏اللَّه حسن و حسین را شفیع قرار دادم.
پیغمبر اکرم خندید و فرمود: ترا بخشیدم. سپس به حسن و حسین فرمود: شفاعت شما را قبول کردم.
براى همین عظمت و بزرگى نفس بود که حسین بن على علیه‏السلام با سپاه مختصرى که داشت، در مقابل سپاه بیشمار یزید پایدارى کرد و مردانه جنگ نمود و تن بذلت و خوارى نداد. مى‏فرمود مانند بندگان فرار نمى‏کنم و تسلیم خوارى و ذلت نمى‏شوم.
در اثر همین تربیت بود که زینب کبرى با آن همه مصیباتى که دید خود را در قبال دستگاه ستمگر یزید نباخت و مرعوب آنان واقع نشد و بوسیله‏ ى خطابه‏ هاى شورانگیزش شهر کوفه و شام را منقلب ساخت و دستگاه جبار و خونخوار یزیدیان را رسوا و مفتضح ساخت.

منبع:شمیم

بازدیدها: 142