اشعار شهادت امام حسن (ع)

 

قوتت همه شب خون جگر بود حسن جان

گریان ز غمت چشم سحر بود حسن جان

 

از دوست و دشمن به تو پیوسته ستم شد

مظلومی تو ارث پدر بود حسن جان

 

مادر که زمین خورد تن پاک تو لرزید

تنها کمکت اشک بصر بود حسن جان

 

از طعنه و از زخم زبان‌های پیاپی

هر دم به دلت زخم دگر بود حسن جان

 

شد قلب تو مجروح تر از جسم برادر

کز او جگرت سوخته تر بود حسن جان

 

گر ماه حسین بن علی بود محرم

ماه غم تو ماه صفر بود حسن جان

 

هر کس به تنش زخم رسد از دم شمشیر

زخم تو به تن نه، به جگر بود حسن جان

 

در کوچه و در مسجد و در خانه مغیره

پیوسته تو را پیش نظر بود حسن جان

 

در راه حسین بن علی چار فداییت

در کرببلا چار پسر بود حسن جان

 

«میثم» که سخن از دل سوزان تو می‌گفت

شعرش به دل شیعه شرر بود حسن جان

 

غلامرضاسازگار

 

جنت، بهارِ پیرهنت، أیّها الکریم

از نور جامه‌ای به تنت، أیّها الکریم

 

ای همدم تو زمزمه‌های زلال وحی

ای جبرئیل هم‌سخنت أیها الکریم

 

تو مطلع کرامتی و لطف و مهر و جود

پروانه‌های انجمنت أیها الکریم

 

نشنید آنکه بر تو روا داشت ناسزا

یک ناروا هم از دهنت أیها الکریم

 

اما تو که غریب‌نواز مدینه‌ای

هستی غریب در وطنت أیها الکریم

 

حتی شهادت تو نداده‌ست خاتمه

بر روضه‌های دل شِکَنت أیها الکریم

 

مادر نبود تا که ببیند در آن غروب

تشییع شد چگونه تنت أیها الکریم

 

بیرون کشید با دل غرق به خون، حسین

هفتاد تیر از بدنت أیها الکریم

 

شد روضه خوان کشته مظلوم کربلا

تابوت و پیکر و کفنت أیها الکریم

 

آنجا ولی شراره غم پُر گُدازه بود

یعنی به جای تیر و کمان نعل تازه بود

 

یوسف رحیمی

 

هر چند در مقتل نوشته “سَم” شهیدش کرد

من باورم این است که ماتم شهیدش کرد

 

من معتقد هستم که زهرِ جعده(لع) یکباره…

اما غم ِ بی مادری کم کم شهیدش کرد

 

پُر بود گوشَش از صدایِ ضربهٔ سیلی

آن ضربتی که روز و شب؛ هر دم شهیدش کرد

 

رازی که از مادر میانِ سینه پنهان داشت

هم سخت پیرش کرد و آخر هم شهیدش کرد

 

از غربت بابا، سکوتِ مبهم ِ مادر…

آن چهرهٔ غمدیدهٔ دَرهم شهیدش کرد

 

آنها که عمری شاهدِ تنهایی اش بودند

گفتند قبل از سَم، به قران غم شهیدش کرد

 

نامش حسن(ع) بود و به سائل بسکه رغبت داشت

بغض و حسادت!…کینهٔ عالَم شهیدش کرد

 

کوچه، مغیره(لع)، نیشخندِ ممتدِ قنفذ(لع)

عمری جراحت هایِ بی مرهم شهیدش کرد

 

بر زخم های کهنه اش دائم نمک میریخت

در خانه-همسر؛ بهترین مَحرم شهیدش کرد

 

مِهرش چنان افتاد در ذرّاتِ زهری که

ناچار، با شرمندگی، نم نم شهیدش کرد

 

حرف نگفته، قاتلِ جانش شد و یک عمر

خون جگر خورد و به ظاهر “سَم” شهیدش کرد!

 

مرضیه عاطفی

 

دردی در این دل است که درمان نمی شود

داغ عزای کوچه که پایان نمی شود

 

درمانِ دل به زهر هلاهِل شنیده اید

دردم به غیر زهر که درمان نمی شود

 

من درد زخم سینة مادر گرفته ام

درمان زخم سینه که آسان نمی شود

 

اسرار خویش را به علی هم نگفته ام

افشای راز ، یار پریشان نمی شود

 

این غربتی که کرده خدا قسمت حسن

دیگر نصیب هیچ مسلمان نمی شود

 

یک یار هم برای  سپاهم نمانده است

اینسان امام بی سر و سامان نمی شود

 

ایکاش یک جوان علمدار داشتم

آه و نوا که لشگر قرآن نمی شود

 

آری سپاه یک نفره لشگر من است

همچون حسین یار غریبان نمی شود

 

حتی میان خانه کسی نیست یاورم

قاتل که مرهم دل سوزان نمی شود

 

از داغ مادرم جگرم پاره پاره شد

این جسم و جان رفته دگر جان نمی شود

 

محمودژولیده

زهر آنگونه اثر کرده به اعضای تنم

لرزه افتاده در این لحظه تمام بدنم

 

مَردُم این‌ رسم هواداری پیغمبر بود؟!

من جگرگوشه پیغمبر خاتم، حسنم

 

همسرم قاتل من شد به که گویم این غم؟!

آری آنگونه غریبم که غریبِ وطنم

 

خون شد آنگونه همه عمر دلم از غصه

که برون می شود این لخته خون با سُخنم

 

بسکه دندان زِ غمِ کوچه نهادم به جگر

جگرم پاره شد و ریخت برون از دهنم

 

خواب را بُرد ز چشمان من آن کوچه غم

آنکه یک‌ عمر از آن غُصه نخوابیده، منم

 

تیر بر پیکرِ من می زند امروز عدو

هیچ غارت نشد امّا ز تنم پیرُهنم

 

درد دارم ولی از داغ برادر گریم

من خودم گریه کن کُشته خونین بدنم

 

عاصی‌خراسانی

 

نا امیدی نبود نزد گدایان حسن

دست ما را برسانید به دامان حسن

 

نشنیده است کسی خواهش روزی از ما

می رسد روزی ما صبح و شب از خوان حسن

 

حاجتم نیست در این شهر به احسان کسی

عادتم داده خداوند به احسان حسن

 

نشکند گوشه ای از نان کسی را همه عمر

آنکه یک روز نمک گیر شد از نان حسن

 

بنویسید جذامی زمین خورده نشست

سر یک سفره کنار لب خندان حسن

 

حُسن رفتار چنان داشت که از رحمت او

مرد شامی شده یکباره غزل خوان حسن

 

حرف او را نخریدند سپاهش غم نیست

آمده خیل ملک گوش به فرمان حسن

 

سفرایش همه رفتند و یکی بازنگشتت

در عوض این همه نوکر همه قربان حسن

 

و بدانند همه کوفه صفت های زمان

که فروشی نبود عشق محبان حسن

 

می رسد صبح ظهوری که بنا خواهد شد

مثل ایوان نجف گنبد و ایوان حسن

 

حسن کردی

 

هنوز راه ندارد کسی به عالم تو

نسیم هم نرسیده به درک پرچم تو

 

نسیم پنجرهء وحی!  صبح زود بهشت

“اذا تنفس ِ” باران هوای شبنم تو

 

تو در نمازی و چون گوشواره می لرزد

شکوه عرش خدا، شانه های محکم تو

 

به رمز و راز سلیمان چگونه پی ببرم؟

به راز  عِزّةُ للّه  نقش خاتم تو

 

من از تو هیچ به غیر از همین نفهمیدم

که میهمان همه ماییم و میزبان همه تو

 

تو کربلای سکوتی و چارده قرن است

نشسته ایم سر سفرهء مُحرم تو

 

چقدر جملهء”احلی من العسل ” زیباست

و سالهاست همین جمله است مرهم تو

 

هوای روضه ندارم ولی کسی انگار

میان دفتر من می نویسد از غم تو

 

گریز می زند از ماتمت به عاشورا

گریز می زند از کربلا به ماتم تو

 

فقط نه دست زمین دور مانده از حرمت

نسیم هم نرسیده به درک پرچم تو

 

سیدحمیدرضابرقعی

ای مادری ترین پسر فاطمه، حسن!

ای مجتبی ترین ثمر فاطمه، حسن !

 

آن مقتدا که هیچ کَسَش اقتدا نکرد

با اینکه هست تاج سر فاطمه، حسن!

 

وقتی که در مدینه غریبش گذاشتند

یعنی شکست بال و پر فاطمه، حسن!

 

حتی صدای تو به سپاهت نمی رسید

یعنی شکسته شد کمر فاطمه، حسن!

 

روزی که مادر تو به کوچه ز پا فتاد

چشم تو دید درد سر فاطمه، حسن!

 

در ناله ها و نافله های شبش کسی

چون تو ندید چشم تر فاطمه، حسن!

 

در بین اهل بیت، خدایی خودت بگو

مثل تو کیست خونجگر فاطمه، حسن!

 

چون تو کسی که چادر خاکی ندیده است

ای قامتت عصا به بر فاطمه، حسن!

 

سیلی به پیش چشم تو بر مادرت زدند

دیوار بود و زخم سر فاطمه، حسن!

 

زهرا اگر که شد سپر مرتضی علی

آری تویی، تویی سپرِ فاطمه، حسن!

 

الحق که از حسین تو هستی غریب تر

این غربت است، در نظر فاطمه، حسن!

 

یک یار هم کنار تو روز وفا نماند

در غربتی تو هم اثر فاطمه، حسن!

 

یک عمر خونِ دل ز گلویت به تشت ریخت

ای پاره پارۀ جگر فاطمه، حسن!

 

محمود ژولیده

 

اشعار اباعبدالله الحسین (ع)

علل صلح امام حسن مجتبی(ع)

Views: 0