اینجا صاحبخانه خداست

حال خوب به پا کن. برو و با چند مشت آب به نیت دلت ، وضو بساز و به راه بیفت. بی هیچ شکی بازسازی دلت با همین برخاستن ها آغاز می گردد و بهانه هایش ، سکوت می شود.

از نبش چند کوچه بگذر ، قرارگاه دلت چند خیابان آنطرف تر ، با گلدسته هایی باوقار ، ایستاده است. همان مسجد و محراب مغموم ها و دلشادها و عاشق ها و عارف ها … همان خانه آباد روزگار…

آنوقت دلی را که دیگر شادی اش را اشک می ریزد و اضطرابی ندارد را ببین . چون و چراهایی را  که تمام شده اند. دلت را ببین که چگونه در جماعت دل های دیگر می نشیند و رضایتش را تسبیح می زند و مهربان مهربان می شود.

آخر دل ها مادرزاد ، دل اند و عادت دارند هرروز به موذن گوش کنند و با صدای مکبّر مسجد ، قنوت ببندند. آخر خوبی هایشان ناب است و بلدند چیزهای باقدر و قیمت را زود پیدا کنند. دل ها ، دوست بودن را بلدند.

خادم مسجد کوی ات باش و قربة الی الله ای بخوان. آخر عاقبت به خیری این است که دست هایت را در دست خدا بگذاری تا در زندگی ات نفس های آرام ریخته شود. مگر دلبری و حال خوب ، جز این است که دلتنگی هایت را پیدا کنی و عبادتگاهت را بشناسی.

شاکرباش که دل عاشق و سربه راهی داری که بهانه هایش تو را به سمت خانه ای می برد که خدا پشت در آن خانه به انتظارت نشسته است.

چه سعادتی از این بالاتر که از دنیا ، گریز بزنی و خوشحال ترین قلب را در سینه داشته باشی. که جانت حیران نباشد و مسجد را دوست بدارد. مسجدی را که ترس ها و دردها را ناپدید می کند و اجازه می دهد هر وعده آنجا یک عید داشته باشی.

با خودت عهد ببند که خاطرخواه دلت باشی. آخر چه روزگاری از این خوشتر که دل آدمی ، مسجد نشین باشد و دلتنگی ها و گره هایش را در خانه خدا به خود خدا بگوید.

دلت که گرفت و دیگر همراهی ات که نکرد ، تو همراه باکمالاتی باش که حاجتش را روا می کند. بدان که روحت وضو می خواهد و چند رکعت نماز عاشقانه.

مسجدی را می خواهد که تنهایی هایش را بپوشاند. آخر دل ها مادرزاد ، دل اند و با عاشقانه هایشان نفس می کشند. دلت را بفهم و از مردمانی باش که زیاد به خانه خدا رفت و آمد می کنند.