خداوند رحمن و رحیم نسبت به بندگان، برای آنکه انسان در پی خطا و گناه راه بازگشت به سوی او را داشته باشد و خود را از خداوند دور نبیند، مسیر توبه را پیش پای او گذاشته است چنان که در آیه ۲۲۲ سوره مبارکه بقره می فرماید: «همانا خداوند توبه گران و پاکیزگان را دوست مى دارد».
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) فرموده اند: «همه آدمیان خطا مى کنند و بهترین خطاکاران توبه کنندگانند.»
امیرمومنان علی (علیه السلام) می فرمایند: «هیچ میانجى و شفیعى کاراتر از توبه نیست.»
امام باقر (علیه السلام) نیز فرموده اند: «شاد شدن خداوند از توبه بنده اش بیشتر است تا شاد شدن مردى که در شبى تار شتر و ره توشه خود را گم کند و سپس آن را بیابد. خداوند از توبه بنده خود شادتر مى شود تا آن مرد که از پیدا کردن شتر خود شادمان مى گردد.»
البته خداوند راهی آسان تر از توبه نیز برای بشر قرار داده تا دیگر نیازی به توبه و اظهار پشیمانی و اعتراف به گناه و درخواست بخشش نداشته باشد.
چنانکه امام علی (علیه السلام) فرموده اند: «گناه نکردن آسانتر از توبه کردن است.»
امام باقر علیه السلام نیز می فرمایند: «پرهیز از به زمین خوردن بهتر است از این که زمین بخورى و خواهش کنى که بلندت کنند.»
اگرچه خداوند در توبه را به روی بندگان گشوده اما به تصریح روایات پذیرش توبه هم زمان و تاریخی دارد. آنچنان که خداوند درآیه ۹۰ سوره مبارکه آل عمران می فرماید: «کسانى که بعد از ایمان آوردن کافر شدند و بر کفر خود افزودند توبه شان پذیرفته نخواهد شد».
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) نیز در این باره می فرمایند: «خداوند متعال توبه بنده را، پیش از آن که به جان کندن افتد، مى پذیرد.»
علاوه بر این، توبه زمانی است که نشانه های آن در فرد ظاهر شود؛ پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) فرمودند: «اگر نشانِ توبه در توبه کننده آشکار نشود، توبه نکرده است: شاکیان را راضى سازد، قضاى نمازها را به جاى آورد، با مردم فروتنى کند، خود را از خواهش هاى نفسانى به دور دارد و با روزه گرفتن، گردن خود را نزار کند.»
امیرمومنان علی (علیه السلام) نیز می فرمایند: «توبه بر چهار پایه استوار است: پشیمانى در دل، آمرزش خواهى به زبان، عمل کردن با اعضاى بدن، و تصمیم بر باز نگشتن به گناه.»
منبع : عقیق
بازدیدها: 190