به جهنم نرفتن کمال نیست!

 آیت الله جوادی آملی در جلسه درس اخلاق هفتگی خود که پنجشنبه این هفته در محل نمازخانه بنیاد بین المللی علوم وحیانی اسراء برگزار شد با بیان این مطلب که تنها راه نجات بشر، ارتباط با خدای سبحان است، اذعان داشت: امیرمؤمنان(ع) فرمودند عده‌ای «خوفاً من النار» و عده‌ای «شوقاً الی الجنة» و برخی «حبّاً لله» خدا را عبادت می‌کنند و من تلاشم این است که امّت اسلامی راه سوم را انتخاب کنند؛ زیرا آنان که خدا را برای به جهنم نرفتن عبادت می‌کنند باید بدانند به جهنم نرفتن کمال نیست؛ زیرا کودکان، مجانین، مستضعفان کفری و فکری نیز اهل جهنم نیستند.

وی افزود: از طرفی اگر عنداللّهی شدن کمال نهایی است، کسی که همه همّت‌ او در عبادت، «شوقاً الی الجنّة» باشد لزوماً عنداللّهی شدن و آن جمال نامتناهی را زیارت کردن که برترین کمال معقول و محبوب همان است نصیب او نمی‌شود. اگر کسی تربیت‌شده دستگاه الهی باشد بدون اذن خدا حرفی نمی‌زند و بدون اذن خدا کاری انجام نمی‌دهد، وقتی انسان عبادتی را بر اساس «حبّاً» انجام داد هم هدف حقیقی را مد نظر قرار داده و هم از رنج دوزخ رهایی یافته و هم به گنج زیارت محبوب رسیده است.

وی با اشاره به ایام شهادت فاطمه زهرا(س) و تسلیت این ایام، افزود: وجود مبارک  امیر و همچنین  زهرا(س) هنگامی که در محراب عبادت می‌ایستادند فرشته‌ها از نور آنها استفاده می‌کردند؛ اینها «حبّاً لله» خدا را عبادت می‌کردند، اگر می خواهیم پیرو علی‌بن‌ابی‌طالب و فاطمه زهرا(س) باشیم باید برتر از «خوفاً من النار» و برتر از «شوقاً الی الجنّة» بیاندیشیم.

آیت الله جوادی آملی خاطرنشان کرد:بابی در جوامع روایی ماست به نام «باب فضل علی و فاطمة»؛ فاطمه(س) با علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) در بسیاری از فضایل شریک است و راز و رمز فضیلت آن بانو هم در عبادت‌های حُبّی و شکری است نه خوفی و شوقی، اگر کسی به این مقام والا بار یافت حتی فرشتگان از او بهره می‌برند، آن بانو را زهرا نامیدند برای اینکه از محراب عبادت او شعاری به ملکوت می‌رسید، برای آسمانی‌ها  درخشنده و تابنده است همان‌طوری که ستاره‌های آسمان برای اهل زمین می‌تابند که در محراب عبادت می‌ایستاد برای فرشتگان رحمت بود.

وی به مسئله محبت اهل بیت و تأثیرات اجتماعی آن اشاره کرد و اظهار داشت: وجود مبارک رسول(ص) فرمود ایمانتان وقتی کامل می‌شود که من نزد شما محبوب‌تر از خود شما باشم؛ این فرمایش  یک تفسیر ظریفی دارد، معنای ظاهری آن این است که هر چه دستور داد بر خواسته، فکر و قانون ما مقدم است، این مسئله ولایت ائمه و ولایت اولیای الهی است، این درست است، اما این اُولیٰ بودن نشان می‌دهد که نبی باید برای مؤمنین احبّ از خود مؤمنین باشد چون اُولای بالمؤمنین است، پس معلوم می‌شود پیامبر عزیزتر، محبوب‌تر و گرامی‌تر است. لذا ما اول باید او را دوست داشته باشیم و بعد خودمان را، همین معنا درباره دیگران هم مصداق دارد؛ از وجود مبارک پیغمبر(ص) سؤال کردند که ما چه کار کنیم در صحنه معاد نجات پیدا کنیم؟ فرمود: «أنت مع مَن أحبب» تو با محبوبت محشور می‌شوی.

وی با بیان این مطلب که اساس دین، محبّت است، ادامه داد: آ‌نچه جامعه را به هم مرتبط می‌کند همین محبّت به یکدیگر وِ داد و دوستی به یکدیگر است. اگر محبوب یکی بود محب‌ها هم یکی خواهند بود، اگر جامعه به یک محبوب دل بست خودشان هم محبّ یکدیگر خواهند بود، جامعه‌ای که محبّ یکدیگر باشند، هم محبّ الله خواهند بود هم می‌توانند در دنیا و آخرت از حسنات الهی برخوردار باشند.

 آیتالله جوادی آملی تاکید داشت: کار ذات اقدس الهی اصلاح سیئات است نه طرد افراد سیء مگر اینکه آنها به هیچ وجه اصلاح‌پذیر نباشند. دستور دین این است که در حوزه جامعه بدی و دشمنی را دفع کنید نه بد را، شما دوستان یکدیگرید، مسلمانید، مؤمنید، پیرو قرآ‌ن و عترتید، شما با هم اختلاف ندارید، لذا لازم است هرگونه تشطّتی، تعدّد آرایی و کثرتی پیدا شد آن کثرت، تشطّت و اختلاف را دفع کنید. اگر با کسی اختلاف دارید او را از پا در نیاورید اختلاف را در پا در بیاورید و شخص بد را در جامعه اصلاح کنید.

وی ادامه دادند: چنین جامعه‌ای به برکت قرآن و عترت جامعه نورانی خواهد بود هم از «خوفاً من النار» و هم از «شوقاً الی الجنّة» می‌رهد و هم به «حبّاً لله» و «شکراً لله» خواهد رسید.

منبع: مهر

بازدیدها: 56