تفسير تسنيم (اجمالي)| جلد چهارم،سوره بقره،آیه 44

 

تقبيح خود فراموشى  

ظاهر استفهام در أ تأ مرون تقرير به همراه تقريع و توبيخ و تعجيب است ⁽³¹²⁾.

محور توبيخ در آيه، اصل امربه معروف نيست، تا چنين نتيجه گرفته شود كه در صورت عامل نبودن شخص ‍ آمر به معروف، امر به معروف بر او واجب نيست، بكله محور توبيخ، نسيان نفس و عمل نكردن خود آمر، به معروف است ؛ يعنى آيه بدين معنا نيست كه وقتى خود عمل نمى كنى چرا به ديگران امر مى كنى ؟ بكله بدين معناست كه وقتى به ديگران امر مى كنى چرا خود عمل نمى كنى ؟ به تعبير ديگر، نهى مستفاد از آيه، به نسيان نفس تعلّق گرفته است، نه به امر به معروف، به تعبير سوم، متعلّق نهى، قيد(نسيان نفس ) است، نه مقيّد(امربه معروف )؛ نظير آنچه در آيه فلا تموتنّ إ لّا و أ نتم مسلمون ⁽³¹³⁾ آمده است كه نهى در ان به قيد كفر تعلق گرفته، نه به مقيّد آن كه موت است ؛ يعنى آيه مى گويد: كفر نورزيد، تا با اسلام بميريد، نه اين كه اصلا نميريد. البته اين تنظير فقط در برخى از خصوصيت هاست،نه همه آن.

بنابراين، امربه معروف و نهى از منكر واجب است، خواه آمر و ناهى خود اهل عمل باشند يا خود را فراموش ‍ كنند و مرتكب منكر شوند و عدالت نداشته باشند.

شاهد براين كه امربه معروف و نهى از منكر بدون داشتن عدالت آمر وناهى واجب است، نه ممنوع، رواياتى است كه در ابواب امربه معروف و نهى از منكر در وسائل الشيعه نقل شده و در مبحث لطايف و اشارات خواهد آمد.

گستره خطاب در آيه 

خطاب أ تأ مرون گرچه ظاهرا متوجّه يهود است، ليكن با توجه به اين كه قرآن كتاب هدايت همه انسان هاست، شامل هر مسلمان واعظ غير متّعظ نيز مى شود؛ به ويژه با ملاحظه جمله وأ نتم تتلون الكتاب كه نشان مى دهد معيار در اين خطاب توبيخى، تلاوت كتاب الهى و آشنا بودن با وحى آسمانى بدون عمل به آن است كه طبعا شامل همه دين شناسان و عالمان بى عمل خواهد شد.

رواياتى نيز اين شمول را تاءييد مى كند؛ مانند روايت معراج كه رسول اكرم صلى الله عليه و آله مى فرمايد: گروهى را ديدم كه با مقراض هايى از آتش لب هاى آنان را مى بريدند. از جبرئيل پرسيدم: اينها چه كسانى هستند؟ پاسخ داد: خطباى امّت تو! كسانى كه ديگران را به نيكى وا نمى دارند و خود را فراموش مى كنند، در حالى كه كتاب آسمانى را تلاوت مى كنند…: يأ مرون الناس بالبرّ و ينسون أ نفسهم و هم يتلون الكتاب أ فلا يعقلون ⁽³¹⁴⁾.

برهمين اساس، اميرالمؤ منين امام على عليه السلام در وصيت خود به محمدبن حنفيّه مى فرمايد: اى پسرم مواعظ حكيمان را بپذير و در احكام آنان تدبّر كن و بيش از ديگران به آنچه فرمان مى دهى عمل كن و از آنچه نهى مى كنى دورى گزين ؛ يا بنىّ من الحكماء مواعظهم و تدبّر أ حكامهم و كن خذ الناس بما تأ مر به وأ كفّ الناس عمّا تنهى عنه… ⁽³¹⁵⁾ و در وصف منافق آمده است كه نهى مى كند، ولى خود نمى پرهيزد و به آنچه خود به آن عمل نمى كند فرمان مى دهد: ينهى و لاينتهى و يأ مر بما لايأ تى ⁽³¹⁶⁾.

تهديد به سفاهت و رسوايى  

آنچه از جمله أ فلا تفعلون برمى آيد به بى خردى و تهويل به سفاهت است ؛ خردمند مى كوشد كه اولا، عيبناك نگردد. ثانيا، اگر معيب شد عيب او مستور باشد نه مشهور و نابخرد نه از معيب شدن بيمناك است و نه از شهرت آن هراس دارد؛ چنان كه رسول گرامى صلى الله عليه و آله فرمود: أ طلع ربّك تسمّى عاقلا ولا تعصيه فتسمّى جاهلا ⁽³¹⁷⁾. علم و قدرت مالى و مانند آن هر كدام در تنزيه از عيب يا تعظيه آن سهم مؤ ثرى دارد و جهل و فقر اقتصادى و نظير آن در ابتلاى به عيب يا در اشتهار آن سهم به سزايى دارد. رسول گرامى صلى الله عليه و آله در اين باره چنين فرمود: العلم و المال يستران كل عيبٍ والجهل و الفقر يكشفان كل عيبٍ ⁽³¹⁸⁾.

اگر كسى با داشتن علم و آگاهى كامل از زشتى چيزى به آن تن دهد، آنگاه به افسانه سالوس و رؤ ياى كاذب ريا مبتلا گردد و با سخنورى طنّانه و رنّانه و متحسّمانه جلوه كند و نداندكه بوى خير ز زهد و ريا نمى آيد⁽³¹⁹⁾. چنين آمر به معروفى كه تارك آن است و چنين ناهى از منكرى كه مرتكب آن است طبق سخن صائب و سديد علوى ملعون است ⁽³²⁰⁾ و اثر لعنت خدا براين عالم بى عمل اين است كه آنچه وى در خلوت انجام مى داد و سعى در ستر آن مى كرد، به گوش همگان مى رسد وين راز سربه مهر به عالم سمر شود.⁽³²¹⁾

حضرت محمدبن عبداللّه خاتم انبياى الهى صلى الله عليه و آله در اين باره چنين فرمود: زلّة العالم مضروب بها الطبل و زلة الجاهل يخفيها الجهل ⁽³²²⁾؛ يعنى لغزش عالم با طبل علم به سمع جامعه مى رسد و لغزش جاهل با پرده جهل پوشيده مى شود؛ يعنى علم در نزد مردم، لغزش مستور عالم را مشهور مى كند و آن را بازگو مى كنند و با صدور كيفر خواست اجتماعى خواهان محاكمه اويند و جهل در نزد مردم، گناه مشهور جاهل را مستور مى كند و با عفو عمومى خواهان اغماض و اصلاح آينده اويند. با اين هشدار نبوى هيچ واعظ و مبلّغ خردمندى تن به معصيت نمى دهد و گرنه با تريبون علم و بلندگوى خرد و طبل دانش خود را رسوا خواهد كرد.

تذكّر:

1- عالم موظّف است كه عيبناك نگردد و هر عيبى را در پرتو علم تصحيح كند؛ چنان كه مالك ماءمور است كه عيب مالى را با انفاق واجب و مندوب برطرف كند.

2- هرگاه عالم با تمكّن از دفع عيب نيامده يا رفع عيب پديد آمده تقصير كند رسوا خواهد شد.

3- هرگاه جاهل در دفع عيب يا رفع آن موفّق نشود، محتمل است مورد عفو جامعه قرار گيرد و جرم او را به جهل وى ببخشد. البته براى احاديث مزبور معناى ديگر است كه در فرصت مناسب به فقه الحديث آن ها اشاره مى شود.

عقل نظرى و عملى در آيه 

يكى از مصاديق عقل در جمله أ فلا تعقلون همان است كه در روايات اهل بيت عليه السلام با تعبير ما عبد به الرحمن و اكتسب به الجنان ⁽³²³⁾ از ان ياد شده و در برابر سفاهت و جهالت قرار گرفته است: و من يرغب عن ملّة إ براهيم إ لّا من سفه نفسه ⁽³²⁴⁾.

از اين رو آنچه در جوامع روايى مطرح است باب العقل و الجاهل است، نه باب العلم والجاهل ؛ يعنى عقل با جهل جمع نمى شود، اما علم و جهل (يعنى جهالت عملى نه جهل نظرى ) ممكن است با هم جمع شود. از اين رو رسول گرامى صلى الله عليه و آله در معرفى عقل مى فرمايد: راز نام گذارى عقل بدين نام آن است كه سبب عقال و به بند كشيدن پاى جهل مى شود⁽³²⁵⁾، در حالى كه درباره علم از اميرالمؤ منين على عليه السلام وارد شده كه فرمود: علمتان را جهل و يقينتان را شك نسازيد؛ وقتى آگاهى يافتيد عمل كنيد و هنگامى كه يقين پيدانكرديد اقدام كنيد؛ لاتجعلوا علمكم جهلا و يقينكم إ ذا علمتم فاعملوا و إ ذا تيقّنتم فأ قداموا⁽³²⁶⁾. از اين بيان معلوم مى شود امكان اين كه علم، جهل شود وجود دارد.

خلاصه آن كه:

1- عقل نظرى عهده دار انديشه صحيح و عقل عملى ضامن انگيزه درست است.

2- علم اگر نافع نبود و به مرحله عمل نرسيد به منزله جهل است ؛ زيرا به مثابه معدوم است و در ظرف عدم علم، عنوان جهل انتزاع مى شود.

3- چنين انسانى كه از علم طرفى نبست گرفتار خسارت جهل مى شود: من لم ينفعه علمه يضرّه جهله ⁽³²⁷⁾.

4- همان طور كه مقابل عقل نظرى، جهل است، مقابل عقل عملى نيز جهل است. بنابراين، عالم بى عمل از منظر عقل نظرى عالم است و از جهت عقل عملى جاهل و آنچه از حضرت اميرالمؤ منين عليه السلام رسيده مى توان ناظر به همين مطلب باشد: ربّ عالمٍ قد قتله جهله و علمه معه لاينفعه ⁽³²⁸⁾.

به بيان ديگر، عقل در اين آيه مى تواند عقل عملى و أ فلا تعقلون بدين معنا باشد كه چرا خود را عقال نمى كنيد و به بند نمى كشيد؟! نه عقل نظرى، تا به معناى علم و آگاهى باشد و معنا اين باشد كه مگر نمى دانيد كه خود بايد عمل كنيد؟. البته تحليل جامع از آيه كه هر دو قسم را شامل شود بهتر است.

هماهنگى عقل و نقل در تقبيح خود فراموشى  

گناه دركاتى دارد كه اختلاف آنها گاهى به لحاظ متن معصيت است، زيرا برخى از معاصى نسبت به بعضى ديگر زشت تر است و گاهى به لحاظ خصوصيت مولايى كه فرمان او تمرّد مى شود و گاهى به لحاظ زمان يا زمين يا ويژگى هاى متعلق به مظلوم و مانند آن است و زمانى به جهت خود گناه كار؛ زيرا اگر وى عالم باشد و عالمانه به تباهى تن در دهد دركه آن پايين است و اگر چنين عالمى بر كرسى وعظ و مسند امربه معروف عمومى بنشيند، در درك پايين تر قرار مى گيرد.

آنچه در آيات قبل با تعبير وأ نتم تعلمون بازگو شده در آيه محل بحث به طور تفصيل مطرح شده است تا روشن شود، كسى كه مخمور حرام شد با هيچ هشدارى هوشمند نخواهد شد.

تحليل عريق قرآنى در اين باره چنين است: انسان براى ادارك واقع كه در جزم علمى او مؤ ثر و در عزم او سهم بسزا دارد، دو عنصر محورى فراسوى خود دارد: يكى وحى و ديگرى عقل. آنچه از وحى متقن به او رسيده دليل نقلى نام دارد و آنچه از برهان تامّ استنباط مى كند دليل عقلى. كسى كه در مشهد وحى و در محضر كتاب آسمانى قرار دارد و آن را كاملا تلاوت مى كند و از رهنمود آن با خبراست و كسى كه از مبادى تصورى و تصديقى حكمت نظرى و حكمت عملى در حدّ خود آگاه است، چنين كسى اگر مردم را به نيكى امر و ترغيب كند و خود را فراموش و دست به بدى دراز كند، بعد از احراز اصل مطلب (امر ديگران و نسيان نفس) جاى تفريع و توبيخ محققانه دارد.

مدار تعبير اين است:

1- دليل نقلى چنين كارى را تقبيح مى كند و شما از ان دليل نقلى كاملا آگاهيد: و أنتم تتلون الكتاب.

2- دليل عقلى چنين عملى را تشويه مى كند و شما از آن دليل معقول كاملا مستحضريد: أ فلا تعقلون ؛ يعنى با اين كه عقل نظرى شما نسبت به قبح آن آگاه است و هيچ عضالى در جزم علمى شما نيست، عقل عملى شما اسير شهوت و غضب است و در عزم عملى كاملا مقهوريد.

اگر فرضا عقل نظرى شما چنين مطلب بديهى را نفهمد دليل نقلى به نصاب لازم حجّيت رسيده است و شما آن را تلاوت مى كنيد. چنين تبه كارانى نه سمعيند تا گوش به دليل نقلى فرا دهند و نه عاقلند تا عزم عملى و انگيزه صحيح را تابع جزم علمى و انديشه درست قرار دهند. از اين رو خداوند درباره اين گروه فرمود: أ م تحسب أ ن أ كثرهم يسمعون أ و يعقلون إ ن هم إ لّا كالا نعام بل هم أ ضلّ سبيلاً ⁽³²⁹⁾. و همين گروه در قيامت اعتراف مى كنند: و قالوا لو كنّا نسمع أ و نعقل ما كنّا فى أ صحاب السعير⁽³³⁰⁾. البته اين منفصله، مانعة الخلو است و اجتماع طرفين را شايد؛ يعنى ممكن است كسى هم از دليل نقلى طرفى بسته و هم از دليل عقلى بهره جسته باشد ولى خلوّ از هر دو نارواست.

در خصوص محل بحث، نقد و تقريع از دو جهت عقل و نقل است در برخى از موارد توبيخ به لحاظ دليل عقل است ؛ مانند: فٍ لكم و لما تعبدون من دون اللّه أ فلا تعقلون ⁽³³¹⁾ كه درباره توحيد نازل شده و نظير: فقد لبثت فيكم عمراً من قبله أ فلا تعقلون ⁽³³²⁾ كه درباره نبوّت رسول گرامى صلى الله عليه و آله نازل شده و مانند: والدار الاخرة خير للّذين يتقون أ فلا تعقلون ⁽³³³⁾ كه درباره معاد وارد شده است.

براى تقريب نفى عقل وجوه فراوانى تقرير شد كه بخشى از آنها به تناقض علمى و بعضى از آنها به تناقض ‍ عملى باز مى گردد. مرجع همه آن وجوه به اين است كه جمع بين امر مردم به كار نيك و بين خود فراموشى، با عقل هماهنگ نيست. البته مبتلايان به چنين تهافتى داراى عقل اسيرند، نه عقل امير:كم من عقلٍ أ سيرٍ تحت هوى أ ميرٍ ⁽³³⁴⁾. از اين رو جاى تقريع و تعيير باقى است.

عقل امير ويژگى هايى دارد كه برخى از آنها از زبان سهل بن عبداللّه تسترى چنين نقل شده است: عقل هزار اسم دارد(و براى هر اسمى از آن هزار اسم است ) و اول هر اسمى از آن ترك دنياست.⁽³³⁵⁾

لطايف و اشارات  

1- خودسازى رهبران دينى و دولت مردان  

بنى اسرائيل از مستضعفان رنج ديده اى بودند كه منّت الهى به عنوان نعمت امامت برزمين به رهبرى موساى كليم عليه السلام و پيامبران ديگر بهره آنان شد و چنين كارى از سنن خداوند است: ونريد أ ن نمنّ… ⁽³³⁶⁾.

هر متنعّمى وظيفه دارد يادمان رهايى از قهر دشمن به مهر دوست را پاس بدارد؛ چنان كه در بحث هاى گذشته لزوم تذكّر نعمت هاى الهى بازگو شد.

بهترين يادآورى نعمت امامت در زمين، احياى برنامه هايى است كه خداوند آن را از وظايف متمكنان در زمين قرار داد: الذين إ ن مكّناهم فى الا رض أ قاموا الصلوة و ءاتوا الزكوة و أ مروا بالمعروف و نهوا عن المنكر وللّه عاقبة الا مور⁽³³⁷⁾.

دستور قبلى (آيه 43) راجع به اقامه نماز و ايتاى زكات بود و دستور كنونى راجع به امر به معروف است. در دستور قبلى (آيه 43) از لبس حق به باطل و كتمان حق اسرائيلى ها پرده برداشته شده و در دستور امر به معروف نمى دهد اما از تعبير به برّ و از تقبيح خود فراموش استنباط مى شود كه بايد به برّ امر كرد و نبايد خود را كنار گذاشت. در نتيجه رهبران دينى و دولت مردان اگر قبل از آحاد ملّت به خودسازى موفق نشدند، دست كم همراه آنان در تهذيب نفس بكوشند. محور اصلى اين گونه از احكام، رهبران دينى مردمند.

                                           وصفت التقى حتى كأ نّك ذو تقى                                               و ريح الخطايا من ثيابك تسطع(338)

 

آن كه در جلوت نصيحت مى كند و در خلوت آن كار ديگر مى كند، بوى بد گناه از جامه زهد فروشى او صاعد و ساطع است. البته امربه معروف وظيفه اى است عمومى و همگان مشمول پيام خاص اين آيه اند.

2- خود فراموشى و منشا آن  

در كريمه مورد بحث، از امر به معروف آمر بى عمل، به خود فراموشى تعبير شده است. انسان از دو خود برخوردار است كه در واقع عبارت از دو درجه از نفس اوست ؛ درجه عالى كه همان مرتبه حيات انسانى است و درجه عالى كه همان مرتبه حيات انسانى است و درجه دانى كه عبارت از مرتبه حيات گياهى يا حيوانى اوست. بسيارى از انسان ها خود انسانى را فراموش كرده تنها به فكر خود گياهى يا خود حيوانى هستند. قرآن كريم در اين باره در آيات مربوط به جنگ و جهاد در راه خدا مى فرمايد: گروهى تنها به فكر خود هستند؛ يعنى روح اصلى و انسانى را فراموش كرده، خود گياهى يا حيوانى را به ياد دارند؛… وطائفة قد أ همّتهم أ نفسهم يظنّون باللّه غير الحق…⁽³³⁹⁾. اهل معنا نيز درباره كسى كه تنها به فكر خوردن و پوشيدن و خوابيدن است مى گويند: چنين كسى هنوز به مرحله حيوانى نرسيده، چه رسد به حيات انسانى ؛ او گياه خوبى است ؛ زيرا به خوبى مى خورد، مى رويد و سرسبز مى شود؛ تغذيه، تنميه، توليد و ديگر هيچ.

به هر تقدير، سرگرمى هر كسى به نشئه گياهى و حيوانى، ارتباط او را با نشئه انسانى ضعيف كرده، باعث فراموشى آن مرحله برين مى شود. قرآن در معرّفى چنين كسانى اوّلا مى فرمايد؛ إ ن هم إ لّا كالا نعام ⁽³⁴⁰⁾. بى ترديد چنين تعبيرى براى بيان واقعيتى خارجى است، نه دشنام ؛ زيرا قرآن كتاب دشنام نيست، بلكه لسان آن لسان ادب است، حتى آن جا كه مى فرمياد؛ تبّت يدا أ بى لهب و تبّ⁽³⁴¹⁾ در مقام بيان هلاكت و تعذيب واقعى است، نه فحش و ناسزاگويى. كتابى كه آموزگار ادب است و مى فرمايد: هرگز به مقدّسات ديگران بد نگوييد كه آنها هم به مقدّسات شما اهانت مى كنند؛ ولاتسبّوا الذين يدعون من دون اللّه فيسبّواللّه عدواً بغير علم ⁽³⁴²⁾، خود به كسى دشنام نمى دهد، بلكه براساس درون بينى، واقعيت برخى اشخاص را افشا مى كند و صدق چنين گزارشى در معاد روشن مى شود.

ثانيا، قرآن كريم منشاء خود فراموشى را خدافراموشى دانسته، مى فرمايد: ولاتكونوا كالذين نسوا اللّه فأ نسيهم أ نفسهم ⁽³⁴³⁾؛ مانند كسانى نباشيد كه خدا را فراموش كرده اند و خداوند نيز كيفر خدا فراموشى آنان را خود فراموشى قرار داده، آنان را از ياد خودشان برد، كه آنچه نزديك و به منزله عكس ‍ نقيض آن محسوب مى شود اين است:من لم ينس نفسه لم ينس اللّه كه چيزى جز مفاد حديث نبوى من عرف نفسه عرف ربّه ⁽³⁴⁴⁾ نيست ؛ چنان كه عكس مستوى تقريبى ⁽³⁴⁵⁾ آن در سوره يس آمده است: و ضرب لنا مثلاً و نسى خلقه ⁽³⁴⁶⁾؛يعنى چون خود را فراموش كرده، ما راهم فراموش كرده و منكر معاد شده است.

ثالثا، در تعبير ديگر، منشاء خود فراموشى را بى بهره گى از علم موجود مى داند: تلك الا مثال نضربها للنّاس ‍ و ما يعقلها إ لّا العالمون ⁽³⁴⁷⁾؛ يعنى ما اين مثل ها را مى زنيم تا عالمان و آگاهان، عاقل شوند، پس اگر از اين مثل ها براى خودسازى و تهذيب نفس بهره نگيرند و خود را فراموش كنند دليل عدم انتفاع آنان از علم موجود است. برهمين اساس، در ذيل آيه محل بحث نيز مى فرمايد: أفلا تعقلون.

غرض آن كه:

الف: علم بايد نافع باشد و از علم بى نفع بايد به خدا پناه برد:((أ عوذبك من علمٍ لاينفع ⁽³⁴⁸⁾.

ب: علم داراى منافع فراوان است كه يكى از بارزترين آن منافع اين است كه علم نردبان عقل شود و عالم عاقل گردد.

ج: يكى از راه هاى تكامل علم و تحوّل آن به مرحل برين عقل، امثال قرآنى است كه براى عاقل شدن عالمان سهم بسزايى دارد.

د: اگر عالمى بنس به امثال قرآن كريم عاقل نشد معلوم مى شود از علم موجود بهره اى نبرده است.

ه‍: نشانه بى عقلى خود فراموشى است كه طبق تلازم قبلى منشاء خود فراموشى خدافراموشى است. پس ‍ علامت مستقيم بى عقلى خدا فراموشى است ؛ چنان كه به ياد خداوند بودن علامت عقل و خردورزى است.

و: عاقل كه به ياد خداست هماره مراقب نفس خويش است و هرگز آن را فراموش نمى كند.

3- پيامد خود فراموشى  

مراقبت نفس در بخش نظرى براى آن است كه موهوم و متخيّل را معقول ارائه نكند و از لحاظ انديشه و معرفت، مغالطه اى تعبيه نكند و در بخش عملى براى آن است كه متعلّق شهوت و غضب را به صورت تولّى و تبرّى نشان ندهد و از جهت انگيزه و محبت، مغالطه اى نهادينه نكند. نفس آدمى اگر تحت مراقبت شديد قرار نگيرد و فرمان آمرانه و مقتدرانه عقل را نسبت به برّ و مطلق خير كه بارزترين آنها امتثال واجب و اجتناب حرام است دريافت نكند، به جاى اين كه ماءمور باشد، آمر مى شود و صاحب خود را به سوء و زشتى امر مى كند: إ نّ النفس لا مّارة بالسوء⁽³⁴⁹⁾. مردم عادى كه امربه معروف نشوند كارى به تارك امربه معروف مى كند؛ چنان كه سران اسرائيلى و گروهى ديگر به آن مبتلا شدند و خداوند در اين آيه آنها را تقريع، توبيخ و تعيير فرموده است.

4- عدالت آمر و ناهى  

چنان كه گذشت، مستفاد از آيه اين نيست كه امربه معروف و نهى از منكر مشروط به عدالت آمر و ناهى است، بكله امر به معروف، يك واجب و عمل به معروف واجبى ديگر است ؛ همچنين است نهى از منكر و ترك منكر؛ چنان كه در برخى روايات به آن تصريح شده است ؛ رسول اكرم صلى الله عليه و آله در پاسخ كسى كه عرض كرد: لانأ مر بالمعروف حتّى نعمل به كلّه ولاننهى عن المنكر حتّى ننتهى عنه كلّه ؟ فرمود: لا، بل مروا بالمعروف وإ ن لم تعملوا به كلّه، وانهوا عن المنكر وإ ن لم تنتهوا عنه كلّه ⁽³⁵⁰⁾.

بى ترديد اگر آمر يا ناهى، خود اهل عمل باشد امر ونهى او از تاءثير ويژه اى برخوردار است و اساسا، چنان كه از روايات اسلامى و تجارب عملى برمى آيد، حركات قلبى و جذبه هاى نفسانى انسان هاى اهل عمل، تاءثير ويژه اى در نفوس ديگران دارد. اگر چنين كسانى آمربه معروف و ناهى از منكر شوند ارم و نهى آنان اثر مضاعفى خواهد داشت، ليكن اين بدان معنا نيست كه امر و نهى انسان بى عمل هيچ تاءثيرى ندارد، بلكه بركاتى بران مترتب است ؛ چنان كه رسول گرامى صلى الله عليه و آله فرمود:يا أ باذر يطلع قوم من أ هل الجنّة إ لى قوم من أ هل النار فيقولون: ما أ دخلكم النار وإ نّما دخلنا الجنة بفضل تعليمكم و تأ ديبكم ؟ فيقولون: إ نّا كنّا نأ مركم بالخير و لانفعله ؛ اى اباذر برخى بهشتيان بر گروهى از دوزخيان ظاهر مى شوند و از آنها مى پرسند چگونه در آتش درآمديد، درحالى كه ما به بركت تعليم و تاءديب شما وارد بهشت شدى.؟! جواب مى دهند ما كسانى هستيم كه شما را به خير دعوت مى كرديم، ولى خود به آن عمل نمى كرديم ⁽³⁵¹⁾.

سؤالى كه در اين مورد مطرح مى شود اين است كه آنچه گفته شد چگونه با آنچه در سوره صف آمده قابل جمع است ؟ در سوره صف آمده است: اى كسانى كه ايمان آورده ايد! چرا چيزى مى گوييد كه انجام نمى دهيد؟ نزد خدا سخت ناپسند است كه چيزى را بگوييد و انجام ندهيد؛ يا أ يها الذين امنوا لم تقولون ما لاتفعلون # كبر مقتاً عنداللّه أ ن تقولوا ما لاتفعلون ⁽³⁵²⁾. ظاهر اين كريمه آن است كه گفتن بدون عمل، مبغوض خداوند است و مؤ يد آن بيانى از اميرمؤ منان على عليه السلام است كه مى فرمايد:وانهوا عن المنكر و تناهوا عنه، وإ نّما أ مرتهم بالنهى بعد التناهى ⁽³⁵³⁾ كه مفهومش اين است كه پيش از تناهى و ترك گناه ماءمور به نهى از آن نيستند. نيز روايتى از امام صادق عليه السلام كه مى گويد: من لم ينسلخ من هو اجسه و لم يتخلص من آفات نفسه و شهواتها و لم يهزم الشيطان و لم يدخل فى كنف اللّه تعالى و توحيده و أ مان عصمته، لايصلح له الا مر بالمعروف و النهى عن المنكر… ⁽³⁵⁴⁾.

در پاسخ مى توان گفت، آيه سوره صف اوّلا ناظر به منافقانى است كه بناى بر عدم فعل داشتند؛ چنان كه ظاهر مالاتفعلون چنين است ؛ چون ظاهر تعبير مزبور اين است كه انجام ندادن عمل براى آنان بر اثر نفاق به حدّ ملكه رسيده بود، در حالى كه آنچه در محل بحث مورد نظر است عدم انجام عمل بر اثر ضعف اراده است و به تعبير استاد علامه طباطبايى رحمة الله عليه فرق است بين اين كه انسان از چيزى كه بدان عمل نمى كند گزارش دهد:أ ن يقول الا نسان ما لايفعله و بين اين كه به آنچه مى گويد عمل نكند: أ ن لايفعل الا نسان ما يقوله ⁽³⁵⁵⁾؛ اوّلى به نفاق برمى گردد و دومى به ضعف اراده، و آيه سوره صف ناظر به قسم اول است.

ثانيا،ممكن است گفته شود، اساسا آيه سوره صف ناظر به امربه معروف ونهى از منكر نيست، بلكه در مقام مذمّت از وعده هاى دروغين است ؛ از جمله، وعده هاى منافقان به رسول اكرم صلى الله عليه و آله براى حضور در جبهه جنگ و اعلام آمادگى آنان براى حضور در جبهه، در حالى كه قصدشان حضور در جبهه نبود. بنابراين، مفاد آيه اين است: شما كه نمى خواهيد به جبهه برويد چرا اعلام آمادگى مى كنيد؛ شما كه نمى خواهيد بنيانى مرصوص (بنايى مستحكم از سرب ) باشيد، چرا از سرب و مقاومت سخن مى گويد؟! حضور در جبهه و محبوب خدا شدن براى كسانى است كه در برابر بيگانه همانند بنايى سربى هستند: إ نّ اللّه يحبّ الذين يقاتلون فى سبيله صفّاً كأ نّهم بنيان مرصوص ⁽³⁵⁶⁾.

به بيان ديگر، مورد آيه سوره صف امربه معروف بدون عمل به آن نيست، بلكه آيه ناظر به اظهار انجام معروف يا اتصاف منافقان به مكارم اخلاق است، در حالى كه اهل آن معروف و فضيلت نيستند و اگر در صدر آيه تعبير به ياأ يها الذين امنوا شده براثر اين است كه منافقان نيز در جماعت مؤ منان داخل بودند و حكم اسلامى ظاهرا برآنان جارى بود.

اما نسبت به دو بيانى كه از حضرت اميرمؤ منان و امام صادق (عليهماالسلام ) نقل شد، پاسخ اين است كه، آن ناظر به مرحله كمال است، نه مرحله وجوب يا صحت. توضيح اين كه:

الف: امربه معروف برهر مسلمان لازم است و شرايط آن را بايد احراز كرد و عمل خود آمر به معروف يا اجتناب خود ناهى از منكر شرط انجام آن نيست.

ب: هرگونه اثر وضعى كه برامربه معروف يا نهى ازمنكر مترتب است بر چنين امر يا نهى اى ترتب مى يابد.

ج: مرحله كمال اين كار، مرهون عمل خود آمر و ناهى است و اگر آمر يا ناهى نسبت به معروف يا منكر وظيفه خود را ترك كند، اين عمل به كمال نهايى خود نمى رسد، گرچه اصل امربه معروف يا نهى ازمنكر امتثال شده است.

از آنچه گذشت راز عدم افتاى فقها به اشتراط عدالت در آمر به معروف وناهى از منكر روشن مى شود.

5- اطلاق وجوب امربه معروف  

امربه معروف و نهى ازمنكر، چنان كه گذشت، نظير مرجعيت فتوا، يا مصدريت قضا يا امامت جمعه و جماعت نيست تا مشروط به عدل و ممنوع به فسق باشد. از اين رو برهمگان اعم از عادل و فاسق واجب است، ليكن انسان لبيب و خرد ورز از اقدام به امر به معروف در صورت ابتلاى خود به منكر تحاشى دارد و آن را برخلاف عقل و نقل مى داند و سعى در صلاح خويش مى كند تا به صلاح ديگرى اقدام كند. ازاين رو وقتى مردى نزد ابن عباس آمد و گفت: اگر نترسى كه تورا فضيحت آيد به سه آيت از قرآن اين كار بكن: يكى أ تأ مرون الناس بالبّر و تنسون أ نفسكم ديگر…لم تقولون ما لاتفعلون # كبر مقتاً عنداللّه أ ن تقولوا مالاتفعلون ⁽³⁵⁷⁾ سه ديگر و ما أ ريد أ ن خالفكم إ لى ما أ نهيكم عنه ⁽³⁵⁸⁾. در همين راستا ابراهيم نخعى براى آيات سه گانه مزبور از نقل داستان (براى امربه معروف، نه هرداستانى ) تحرز ورزيد.⁽³⁵⁹⁾ از اين رو اميرالمؤ منينن على بن اءبى طالب عليه السلام فرمود: اى مردم به خدا قسم من شما را از هيچ گناهى باز نمى دارم مگر اين كه پيش از شما از آن بركنار مى شوم، أ يها الناس إ نّى واللّه ما أ حثّكم على طاعةٍ إ لّا وأ سبقكم إ ليها و لاأ نهاكم عن معصيةٍ إ لّا و أ تناهى قبلكم عنها ⁽³⁶⁰⁾.

با مشاهده سنّت اولياى الهى و استقرار سيره آنان بر رعايت آداب و سنن دين است كه يحيى بن معاذ رازى به عالمان دنيا زده مى گفت:

يا اءصحاب العلم ! قصوركم قيصريّة و بيوتكم كسرويّة و أ بوابكم طالوتيّة و أ خفافكم جالوية و مراكبكم قارونيّة و أ وانيكم فرعونيّة و مذاهبكم شيطانيّة و مآثمكم جاهليّة، فأ ين المحمّديّة ؟!⁽³⁶¹⁾

آمر به معروف اگر نسبت به معروفى كه بدان امر مى كند بدار نداشته باشد، گرفتار بوار خواهد شود.

                                       اى نجات زندگان واى حيات مردگان                                  از درونم بت تراشى و زبرونم بت شكن(362)

از آنچه درباره اطلاق وجوب امر به معروف ونهى از منكر بازگو شد معلوم مى شود فرقى بين اهل خانه و شهر و كشور نيست ؛ يعنى امر به معروف نسبت به عائله و نسبت به عموم جامعه يكسان است ؛ در هيچ كدام عدالت شرط نبوده و فسق مانع وجوب يا مانع صحت نيست، تاوقتى كه به منصب امامت، مرجعيت و مانند آن استناد پيدا نكند. گرچه برخى از مفسران در صدد فرق بوده اند⁽³⁶³⁾.

از آيه و من قوم موسى أ مة يهدون بالحقّ و به يعدلون ⁽³⁶⁴⁾ استفاده نمى شود كه امربه معروف بر همه قوم موساى كليم عليه السلام واجب بوده است، زيرا نفرمود: وعلى قوم موسى يا كتبنا على بنى اسرائيل…تا وجوب آن بر همگان ثابت شده باشد، ولى دليلى بر نفى عموميت آن هم اقامه نشده است.

برخى از بزرگان تفسير بعد از نقد ادلّه قائلان به شرطيت عدالت و مانعيت معصيت، در پايان چنين فرمودند: اگر دلايل شما تمام باشد، اقتضا دارد كه امربه معروف و نهى ازمنكر بر غيرمعصوم واجب نباشد. بنابراين، باب حسبه مسدود مى شود⁽³⁶⁵⁾.

گرچه قول به شرطيت عدالت سديد نيست، ليكن نقد مزبور هم وارد نيست ؛ زيرا اشتراط عدالت غير از اشتراط عصمت است. بنابراين، محتسبان عادل هم مى توانند و هم موظفند كه اگر خم حرام ديدند، بدون آن كه سرشكسته شوند، بشكنند⁽³⁶⁶⁾

بحث روايى 

1- نكوهش عالم بى عمل و واعظ غيرمتّعظ 

– عن علىّ عليه السلام: فإنّا للّه و إنّا إليه راجعون. ظهر الفساد فلا منكرٌ مغيّر و لازاجر مزدجر… لعن اللّه الا مرين بالمعروف التاركين له و الناهين عن المنكر العاملين به ⁽³⁶⁷⁾.

– و عنه عليه السلام: لاتكن مّمن يرجو الا خرة بغيرالعمل… ينهى و لاينتهى و يأ مر بما لايأ تى…⁽³⁶⁸⁾.

اشاره: در روايات از عالم بى عمل و واعظ غيرمتّعظ بسيار نكوهش شده است ؛ چنان كه از عالم با عمل و معلّم و مؤ دّب نفس خويش مدح شده است ؛ در بيانى نورانى امير مؤ منان على عليه السلام چنين آمده است: كسى كه خود را پيشواى ديگران معرفى كرده، قبل از ديگران بايد خود را عالم كند؛ من نصب نفسه للناس إ ماماً فعليه أ ن يبدأ بتعليم نفسه قبل تعليم غيره و پيش از آن كه ديگران را با زبان خويش اداب كند بايد با سيره و روش عملى خويش آنان را مؤ دّب سازد: وليكن تاءديبه بسيرته قبل تاءديبه بلسانه. پس ‍ از اين سفارش مى فرمايد: معلم و مؤ دّب خويشتن از معلم و مؤ دّب ديگران گرامى تر است ؛ و معلّم نفسه و مؤدّبها أ حقّ بالا جلال من معلّم الناس و مؤدّبهم ⁽³⁶⁹⁾.

برهمين اساس، برهمه واعظان و انديشمندان است كه پيوسته مراقب نفس خويش باشند تا پيش زا تعليم و تاءديب ديگران، معلّم و مؤ دّب خود باشند. معيار و ميزان اين مراقبت نيز اين است كه هركس ملاحظه كند مطالب علمى يا خاطراتى را كه مى شنود در خود او چه اثرى مى گذارد و اگر روايتى اخلاقى يا نكته اى را فراگرفت، آيا تنها از اين خوشحال مى شود كه مى تواند اين مطلب را براى ديگران بازگو كند يا در مرحله اوّل خود از آن اثر پذيرفته، مسرور است كه هم خود مى تواند به آن عمل كند و هم در رتبه بعد براى ديگران بيان كند؛ اگر از قبيل دوم باشد هم خود به راه افتاده و هم هادى ديگران است و اگر از نوع اول باشد علم رابراى گفتن به ديگران و رواج تجارت علمى مى خواهد، نه براى تهذيب جان خويش. رسول گرامى صلى الله عليه و آله در اين زمينه فرموده است: جهل تو همين بس كه در صدد خودنمايى علمى هستى ؛ حسبك من الجهل أ ن تظهر ما علمت ⁽³⁷⁰⁾

2- كيفر واعظان بى اتّعاظ 

– عن النبى عليه السلام: مررت ليلة أ سرى بى على أ ناس تقرض شفاهم بمقاريض من نار؛ فقلت: من هؤ لاء يا جبرائيل ؟ فقال: هم خطباء من اءهل الدنيا ممّن كانوا يأ مرون الناس بالبّر و ينسون أ نفسهم ⁽³⁷¹⁾.

– عن على بن إ براهيم فى قوله: أ تأ مرون الناس بالبرّ و تنسون أ نفسكم قال: نزلت فى القّصاص (القضاة خ ل ) و الخطّاب و هو قول اءميرالمؤ منين عليه السلام: وعلى كل منبر منهم خطيب مصقع يكذب على اللّه و على رسوله و على كتابه ⁽³⁷²⁾.

– عن خيثمة: قال لى أ بو جعفرعليه السلام: من أ شدّ الناس عذاباً يوم القيامة من وصف عدلاً و عمل بغيره ⁽³⁷³⁾.

– عن النبى صلى الله عليه و آله: يجاء بالرجل يوم القيامة فيلقى فى النار، فتندلق به أ قتابه فيدور بها كما يدور الحمار برحاه ؛ فيطيف به أ هل النار فيقولون: يا فلان ! ما لك، ما أ صابك ؟ أ لم تكن تأ مرنا بالمعروف و تنهانا عن المنكر…؟ فيقول: كنت آمركم بالمعروف ولتيه و أ نها كم عن المنكر و آتيه ⁽³⁷⁴⁾.

– عن النبى صلى الله عليه و آله:اطلع قوم من أ هل الجنة على قوم من أ هل النّار، فقالوا: بم دخلتم النار و إ نّما دخلنا الجنة بتعلميكم ؟ قالوا: إ نّا كنّا نأ مركم و لانفعل ⁽³⁷⁵⁾.

– عن النبى صلى الله عليه و آله: مثل العالم الذى يعلّم الناس الخير و لايعلم به كمثل السراج، يضى ء للناس ‍ و يحرق نفسه ⁽³⁷⁶⁾.

– عن النبى صلى الله عليه و آله:…يحشر عشرة أ صناف من مّتى أ شتاتاً قد ميّزهم اللّه من المسلمين و بدّل صورهم… و بعضهم يمضغون أ لسنتهم فيسيل القيح من أ فواههم لعاباً يتقذّرهم أ هل الجمع… و الذين يمضغون بأ لسنتهم فالعلماء و القضاة الذين خالف أ عمالهم أ قوالهم…⁽³⁷⁷⁾.

اشاره الف: عقوبت هركسى به مقدار معرفت اوست ؛ چنان كه مثوبت هر مثابى به قدر علم اوست ؛ زيرا هر اندازه حجت خدا تمام تر باشد، گناه در آن ظرف زشت تر و به تعبير ديگر شديدتر خواهد بود. از اين جهت كيفر تلخ ‌تر مى شود. از رسول اكرم صلى الله عليه و آله رسيده است: برده ها را به مقدار خرد آنان كيفر دهيد؛ عاقبوا أ رقّائكم على قدر عقولهم ⁽³⁷⁸⁾.

ب: قسمت مهم گناه وعظ بى عملان با زبان و دهان آنهاست. از اين جهت كيفر تلخ معاد را بادهان و زبان مى چشند. ج: البته بررسى اسناد اين گونه احاديث لازم است، ولى از شناعت گناه و از باطن سوء معصيت خدا مخصوصا در كسوت دين و تبليغ آيين نبايد تغافل كرد. از حضرت رسول گرامى صلى الله عليه و آله رسيده است: شرار الناس شرار العلماء⁽³⁷⁹⁾.

بنابر اين، دشوارى اين گونه از عقاب ها محصول قبح شديد طغيان مبتلايان به اين گناه است.

3- برخى از صفات آمران به معروف  

– عن الصادق صلى الله عليه و آله: من لم ينسلخ من هو اجسه و لم يتخلص من آفات نفسه و شهواتها و لم يهزم الشيطان و لم يدخل فى كنف اللّه تعالى و توحيده و أ مان عصمته، لايصلح له الا مر بالمعروف و النهى عن المنكر؛ لا نّه إ ذا لم يكن بهذه الصفة فكلّما ظهر يكون حجة عليه و لاينتفع الناس به، قال اللّه تعالى: أ تأ مرون الناس بالبرّ و تنسون إ نفسكم و يقال له: يا خائن ! أ تطالب خلقى بما خنت به نفسك و أ رخيت عنه عنانك ؟!⁽³⁸⁰⁾.

اشاره الف: امر به معروف ونهى ازمنكر از شؤ ون جهاد با دشمن محسوب مى شود. كسى كه دشمن ترين دشمن خويش، يعنى نفس امّاره را در درون مى پرواند، اگر ادعاى نبرد با بيگانه و مخالفت با گناه را در سر بپروارند، همه آنچه در گفتار و رفتار و نوشتار تبليغى او ظهور مى كند، حجّت خدا عليه اوست.

ب: چون اثر منفى گناه بيش از اثر مثبت تبليغ كاذب است، جامعه بشرى از امر به معروف يانهى از منكر چنين انسان هاى دو چهره طرفى نمى بندد.

ج: اثر سوء چنين دوگانگى در معاد به صورت تعيير و سرزنش الهى ظاهر مى گردد.

د: نزاهت آمربه معروف وناهى از منكر شرط كمال است، نه شرط وجوب يا صحّت. پس اگر توبه فرمايان يا اصلا نيازمند به توبه نباشند، يا اگر براثر ارتكاب گناه محتاج توبه شدند خود توبه بيشتر بكنند، مورد نقد قرار نمى گيرند و سخنان آنان مؤ ثرتر خواهد بود.

4- عقل و انسان  

– سئل عن النبى صلى الله عليه و آله: ممّا خلق اللّه عزّوجلّ العقل ؟ قال صلى الله عليه و آله: خلقه ملك له رؤ وس بعدد الخلائق، من خلق و من يخلق إ لى يوم القيامة و لكل راءسٍ وجهٌ ولكل آدمى رأ سٌ العقل و اسم ذلك الا نسان على وجه ذلك الراءس مكتوب وعلى كل وجه ستر ملقى لايكشف ذلك الستر من ذلك الوجه حتى يولد هذا المولود و يبلغ حد الرجال اءو حدّ النساء و إ ذا بلغ كشف ذلك الستر، فيقع فى قلب هذا الا نسان نور فيفهم الفريضة و السنة و الجيّد و الرّدى ؛ أ لا و مثل العقل فى القلب كمثل السراج فى وسط البيت ⁽³⁸¹⁾.

– عن الصادق عليه السلام: موضع العقل الدماغ ؛ أ لاترى الرجل إ ذا كان قليل العقل، قيل فيه: ما أ خفّ دماغك…⁽³⁸²⁾.

– سئل عن أ بى عبداللّه عليه السلام: ما العقل ؟ قال عليه السلام:ما عبد به الرحمن واكتسب به الجنان. قال: قلت: فالذى كان فى معاوية ؟ قال عليه السلام: تلك النكراء، تلك الشيطنة و هى شبيهة العقل و ليست بالعقل ⁽³⁸³⁾.

اشاره الف: اثبات اين گونه از معارف عقلى و غيرفرعى با اخبار آحاد صحيح آسان نيست، چه رسد به رواياتى كه محتاج تنقيح سند است.

ب: تعدّد رؤ وس فرشته يا عقل و نيز تعدد وجوه و چهره براى آنان شايد ناظر به تعدد شؤ ون وجودى آنان و گسترش احاطه علمى آنها باشد، كه به اذن خداى عليم نسبت به همه انسان ها نورافشانى مى كند.

ج: تفسير عقل به عامل عبادت و كسب بهشت و تمييز آن از نكراى اموى و شيطنت يزيدى از غرر افادات اهل بيت عليه السلام است.