“تک تیرانداز آمریکایی” در خدمت مفاهیم داعش! + عکس

کمتر کسی انتظار داشت رهبر معظم انقلاب در یک دیدار رسمی اطلاعاتش درباره یکی از تازه‌ترین محصولات سینمای هالیوود را به رخ بکشد. اما ایشان به‌مانند همیشه که حرفهای تازه و روشن بخشی برای بیان دارند، این بار هم با اشاره دقیق و نافذ خویش به فیلمی به نام “تک‌تیرانداز آمریکایی” نگاه آدم کشانه چنین آثاری را به‌نقد کشید.

“تک‌تیرانداز آمریکایی” تازه‌ترین ساخته کارگردانی است به نام کلینت ایستوود. فیلم‌سازی که بسیاری از مخاطبان سینمای جهان او را به‌واسطه بازی در وسترن‌هایی چون “خوب بد زشت” و “به خاطر یک‌مشت دلار” می‌شناسند.

ایستوود که از دیرباز به کارگردانی هم علاقه داشته در سالهای اخیر فیلم‌های بسیاری را کارگردانی نموده است؛ آثاری چون “نابخشوده”، “محبوبه میلیون دلاری”، “گران تورینو” و “پرچم‌های پدران ما” که اغلب هم مورد توجه اعضای آکادمی اسکار واقع‌شده‌اند.

ایستوود تازه‌ترین فیلم خود “تک‌تیرانداز آمریکایی” را بر اساس خاطرات یک تک‌تیرانداز ارتش آمریکا به نام “کریس کایل” که در عراق حاضر بوده و طی شش سال بیشتر از 100 نفر از عراقیان را به قتل رسانده ساخته است.

شاید “تک‌تیرانداز آمریکایی” به لحاظ ساختار و به‌خصوص شیوه فیلم‌برداری اثر قابل‌توجهی باشد. اما بزرگ‌ترین مشکل فیلم، متن آن است که سعی دارد تصویر غلط و نادرستی از مردمان عراق ارائه کند.

ایستوود به‌جای آن‌که بکوشد دوربینش را مجالی قرار دهد برای تصویرسازی مشکلات و محرومیت‌هایی که مردمان عراق به‌واسطه حضور دول خارجی در این کشور با آن روبرو هستند و سپس از خلال این محرومیت‌ها نقبی بزند به درگیری‌های دو طرف از همان ابتدا دو قطب مثبت و منفی برای فیلم خود قرار داده است.

قطب مثبت داستان، “کریس کایل” تک‌تیرانداز آمریکایی است که هر آنچه می‌کند حق است و تک‌تک آن‌ها که توسط تفنگ اسنایپرش کشته می‌شوند به جزای خود می‌رسند و در قطب منفی، مردمان بی‌گناهی قرار دارند که متهم هستند به فعالیت تروریستی.

همین قطب‌بندی کاملاً ابلهانه و کلیشه‌ای فیلم است که موجب می‌شود حتی مخاطبی که در آن‌سوی دنیا هم فیلم را می‌بینند، به‌جای آن‌که فرصتی بیابد برای غور در اوضاع کشوری که حوادث فیلم در آن می‌گذرد، صرفاً به‌مانند یک بازی رایانه‌ای به اثر نگاه کرده و هر آن منتظر این باشد که تک‌تیرانداز جوان داستان شخص یا اشخاص تازه‌ای را به قتل برساند.

تک‌بُعدی بودن داستان و حدس‌هایی مرتبط با سفارشی بودن

برای کارگردانی چون ایستوود که سعی کرده بود درباره حضور نظامیان آمریکایی در ژاپن دو نسخه کاملاً متفاوت و از دو دیدگاه مختلف “پرچم‌های پدران ما” و “نامه‌هایی از ایووجیما” را بسازد، این تک‌بعدی بودن به‌شدت به کار ضربه زده است و البته که باعث شده حدس و گمان‌های فراوانی درباره سفارشی بودن کار در اذهان خطور کند.

آیا این سران کاخ سفید بوده‌اند که از سران “ویلج رودشو پیکچرز” خواسته‌اند چنین تصویر انتزاعی ازآنچه در عراق می‌گذرد را تهیه‌کرده و برای اکران آن را در اختیار کمپانی صهیونیستی برادران وارنر قرار دهند؟ آیا لابی های صهیونیست هدایتگر کاخ سفید بوده‌اند که خواسته‌اند شرایطی را فراهم آورند که با اکران فیلم تصویری نادرست و غیرانسانی از مسلمانان به نمایش بگذارند؟

این تولید محصول سینمایی چقدر مرتبط است با امتداد حرکت‌های افراطی‌گری که با حمایت دول غربی و در قالب حمایت از گروه‌های تکفیری مانند داعش صورت می‌گیرد؟

شک نباید کرد آنچه ایستوود در “تک‌تیرانداز آمریکایی” ارائه داده به لحاظ خط فکری کاملاً منطبق است با تصویری که گروه‌های افراطی نظیر داعش قصد دارند از اسلام ارائه کنند. اینکه ایستوود آگاهانه به چنین تصویرسازی دامن زده یا نه معلوم نیست. اما آنچه هویداست اینکه کارگردانی 85 ساله مانند او بعید است به لحاظ فهم پشت پرده هدایتگر کمپانی‌های هالیوودی مشکل داشته باشد.

همه آنچه ایستوود در خدمت داعش ارائه داده را کنار بگذاریم به عاقبتی می‌رسیم که کاراکتر اصلی فیلمش “کریس کایل” پیدا می‌کند. کریس چند سال بعد از بازگشت از عراق و بازنشستگی از ارتش، توسط یکی از سربازانی کشته می‌شود که در جنگ عراق حضورداشته! ای‌کاش ایستوود فیلم بعدی‌اش را درباره همین قاتل بسازد.