حجت‌الاسلام میرباقری|گریه بر سیدالشهدا(علیه السلام) احیاگر امر ولایت است

آثار بکاء بر سیدالشهدا علیه‌السلام

در میان عبادات کمتر عبادتی است که مانند اشک بر اباعبدالله علیه السلام بر آن تأکید شده باشد. گریه بر سیدالشهدا علیه السلام  مطهر انسان است و انسان را از گناهان کوچک و بزرگ خود پاک می کند.                                                                                                                                                                                                     

امام رضا علیه السلام  فرمودند: إن بَکَیتَ عَلَى الحُسَینِ حَتّى تَصیرَ دُموعُکَ عَلى خدَّیکَ غَفَرَاللّه ُ لَکَ کُلَّ ذَنبٍ أذنَبتَهُ  اگر بر حسین بگریى ، چندان که اشک هایت بر گونه ات جارى شود ، خداوند تمام گناهانت را مى آمرزد.

امام صادق علیه السلام   فرمودند: مَنْ ذُکِرْنَا عِنْدَهُ فَفَاضَتْ عَیْنَاهُ وَ لَوْ مِثْلَ جَنَاحِ بَعُوضَهٍ [الذُّبَابِ‏] غُفِرَ لَهُ ذُنُوبُهُ وَ لَوْ کَانَتْ مِثْلَ زَبَدِ الْبَحْرِ  کسى که نام ما اهل‌بیت علیه السلام   نزد او برده شود و از چشمانش اشک بیاید، اگرچه به‌قدر بال پشه (مگس) باشد، گناهانش آمرزیده شود، حتی اگر آن گناهان به اندازه کف روى دریاها باشد.

گریه بر امام حسین علیه السلام  انسان را به معیّت و همراهی معصومین می رساند. از امام رضا علیه السلام  نقل شده است که ایشان می فرمایند: اگر کسی بر مصیبت ما بگرید، محزون باشد با ماست و در درجه ی ماست. با آفتاب بودن غیر از هم درجه ی آفتاب بودن است، البته منظور این نیست که انسان همسنگ معصوم می شود چون این شدنی نیست. انسان با معصوم علیه السلام  با حجاب های فراوانی روبه رو است. فرمودند: در روزی که همه ی چشم ها گریان هستند در روز حسرت و قیامت، این چشمانی که بر امام حسین علیه السلام  گریستند، گریان نخواهند بود.

در کتاب شریف کامل الزیارات آمده است: حضرت فرمودند: در روز قیامت گریه کنندگان بر امام حسین علیه السلام  در کنار حضرت قرار می گیرند و در ذیل امامت حضرت هستند. در آن محفل غرق در کرامت هستند.

بکاء بر سیدالشهدا علیه السلام  موجب احیای امر ولایت است. هم در قلب انسان احیا می‌شود و هم در جامعه. نتیجه ی این احیا این است که حضرت فرمودند: روزی که همه ی قلب ها می میرند قلب این آدم ها  نمی میرد و به یک حیاتی می رسند که هیچ عاملی موجب موت این حیات نمی شود. در معارف اهل بیت علیه السلام  آن چیزی که مایه ی حیات حقیقی و سرچشمه ی حیات است ولایت امام است.

قرآن کریم می فرماید: قُلْ أَرَأَیْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُکُمْ غَوْرًا فَمَنْ یَأْتِیکُمْ بِمَاءٍ مَعِینٍ 3  بگو به من خبر دهید اگر آب [آشامیدنى] شما [به زمین] فرو رود چه کسى آب روان برایتان خواهد آورد.

در روایات، ذیل این عبارت امام رضا علیه السلام  می فرمایند: آبی که خدا در اختیار شما قرار داد اگر پنهان شد در زمین، چه کسی جز خداوند می تواند آب را در اختیار شما قرار دهد؟ آب و سرچشمه ی حیات آن بابی است که از سوی خداوند متعال به سوی توحید گشوده می شود. حقیقت توحید سرچشمه ی حیات است و اگر کسی به توحید راه پیدا کرد به سرچشمه ی حقیقی حیات راه پیدا کرده است.

می فرمایند: اگر می خواهید وارد خانه ها شوید از راه و باب آن وارد شوید مقصود از این باب وادی توحید است. خداوند ابوابی به روی توحید باز کرده است که فقط باید از آن راه ها وارد شد.

این عبارت در کافی شریف آمده است :  جَاءَ ابْنُ الْکَوَّاءِ إِلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع فَقَالَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ- وَ عَلَى الْأَعْرافِ رِجالٌ یَعْرِفُونَ کُلًّا بِسِیماهُمْ فَقَالَ نَحْنُ عَلَى الْأَعْرَافِ نَعْرِفُ أَنْصَارَنَا بِسِیمَاهُمْ وَ نَحْنُ الْأَعْرَافُ الَّذِی لَا یُعْرَفُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَّا بِسَبِیلِ مَعْرِفَتِنَا وَ نَحْنُ الْأَعْرَافُ یُعَرِّفُنَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ- یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَلَى الصِّرَاطِ فَلَا یَدْخُلُ الْجَنَّةَ إِلَّا مَنْ عَرَفَنَا وَ عَرَفْنَاهُ وَ لَا یَدْخُلُ النَّارَ إِلَّا مَنْ أَنْکَرَنَا وَ أَنْکَرْنَاهُ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى لَوْ شَاءَ لَعَرَّفَ الْعِبَادَ نَفْسَهُ وَ لَکِنْ جَعَلَنَا أَبْوَابَهُ وَ صِرَاطَهُ وَ سَبِیلَهُ وَ الْوَجْهَ الَّذِی یُؤْتَى مِنْهُ فَمَنْ عَدَلَ عَنْ وَلَایَتِنَا أَوْ فَضَّلَ عَلَیْنَا غَیْرَنَا فَإِنَّهُمْ عَنِ الصِّراطِ لَناکِبُونَ فَلَا سَوَاءٌ مَنِ اعْتَصَمَ النَّاسُ بِهِ «2» وَ لَا سَوَاءٌ حَیْثُ ذَهَبَ النَّاسُ إِلَى عُیُونٍ کَدِرَةٍ یُفْرَغُ بَعْضُهَا فِی بَعْضٍ وَ ذَهَبَ مَنْ ذَهَبَ إِلَیْنَا إِلَى عُیُونٍ صَافِیَةٍ تَجْرِی بِأَمْرِ رَبِّهَا لَا نَفَادَ لَهَا وَ لَا انْقِطَاعَ.

اگر باب توحید بسته شود و در غیب عالم قرار بگیرد چه کسی دیگر باب توحید را به سوی شما باز می کند؟ امام آن کلمه ی غیبی است که همه ی عوالم غیب را پشت سر گذاشته است و تنزّل پیدا کرده است به خانه های ما و با آمدن او باب توحید به روی ما گشوده شد. این سیر در معارف اهل بیت علیه السلام  بیان شده است و یک جا در زیارت جامعه است که اجمالأ به آن اشاره شده است که چگونه این باب به روی ما باز شده است.

مقام اول: أَنَّ أَرْوَاحَکُمْ وَ نُورَکُمْ وَ طِینَتَکُمْ وَاحِدَةٌ طَابَتْ

مقام دوم: أَنْوَارا فَجَعَلَکُمْ بِعَرْشِهِ مُحْدِقِینَ

در روایت است حضرت به حبیب فرمودند: در آن مقام که بودیم در اجسام نوری، گرد هم آمدیم و در عرش الهی به طواف مشغول بودیم در آنجا ملائکه شاگردی ما را کردند. پرسیدند: یا رسول الله شما قبل از خلقت آدم کجا بودید؟ فرمودند: ملائکه در اینجا شئون و تعالیم را از ما یاد گرفتند و در اینجا شاگردی کردند. این سیر در آیه ی نور به شکل دیگری توضیح داده شده است: اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ 4  خدا نور آسمان‌ها و زمین است.

آدم اگر از اولولألباب شد می شود: الَّذِینَ یَذْکُرُونَ اللَّهَ قِیَامًا وَقُعُودًا وَعَلَىٰ جُنُوبِهِمْ وَیَتَفَکَّرُونَ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَٰذَا بَاطِلًا سُبْحَانَکَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ5

انسان اگر به وادی امامت راه پیدا کرد خوابش هم ذکر محسوب می شود. امام بابی است به سوی خداوند متعال و سرچشمه ی نور و توحید است.

 مردم دو دسته هستند

طبق این آیه مردم دو دسته تقسیم می شوند؛ أ و من کان میتا فاحییناه و جعلنا له نورا یمشی به فی الناس کَمَنْ مَثَلُهُ فِی الظُّلُماتِ لَیْسَ بِخارِجٍ مِنْها کَذلِکَ زُیِّنَ لِلْکافِرینَ ما کانُوا یَعْمَلُونَ 6  آیا کسی که مرده بود ، سپس او را زنده کردیم ، و نوری برایش قرار دادیم که با آن در میان مردم راه برود ، همانند کسی است که در ظلمتها باشد و از آن خارج نگردد؟! این گونه برای کافران ، اعمال ( زشتی ) که انجام می دادند ، تزیین شده ( و زیبا جلوه کرده ) است.

در روایت آمده است کسی که به امام نرسد میت است. پس سرچشمه ی حیات در عالم، علم و معرفت و ولایت امام است لذا قلبی که نور امام در آن ظهور پیدا کند خورشید می‌شود.

اگر کسی وارد وادی اشک بر سیدالشهدا علیه السلام  شد، هم مقام تطهیر در انسان می آورد و هم مقام تسلیم و بعد از طی شدن این دو مقام وارد وادی توحید و حب و نورانیت می شود و کسی که به این وادی هم رسید میشود حیات انبیاء و اولیای خدا.

فرمودند: اگر یک نفر را زنده کنید همه را زنده کرده اید. مثل اینکه کسی دارد غرق می شود و شما جان خود را به خطر بیاندازی تا او را نجات دهی و ثواب احیای همه ی بندگان خداوند را می بریم. پرسیدند: اگر کسی که جهنمی است را وارد وادی امام بیاوریم چطور؟ گفتند: آن هایی که به امام وصل می شوند نفسشان مُحیی است. انسان اگر به امام متصل شد خودش می شود سرچشمه ی حیات و نفسش می شود مُحیی.

 درک مصیبت امام سجاد علیه السلام 

حضرت اباعبدالله علیه السلام تمام مقامات بلا را در کربلا طی کردند اگر می خواهید بدانید امام سجاد علیه السلام چقدر تحمل مصیبت کردند همین یک جمله از زیارت ناحیه مقدسه کافیست.

«فَلَئِنْ أَخَّرَتْنِى الدُّهُورُ ، وَ عاقَنی عَنْ نَصْرِک َ الْمَقْدُورُ ، وَ لَمْ أَکُنْ لِمَنْ حارَبَک َ مُحارِباً، وَ لِمَنْ نَصَبَ لَک َ الْعَداوَةَ مُناصِباً ، فَلاََ نْدُبَنَّک َ صَباحاً وَ مَسآءً ، وَ لاََبْکِیَنَّ لَک َ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً ، حَسْرَةً عَلَیْک َ ، وَ تَأَسُّفاً عَلى ما دَهاک َ وَ تَلَهُّفاً ، حَتّى أَمُوتَ بِلَوْعَةِ الْمُصابِ ، وَ غُصَّةِ الاِکْتِیابِ

اگرچه زمانه مرابه تأخیر انداخت، ومُقدَّرات الهى مرا از یارىِ تو بازداشت، و نبودم تاباآنانکه باتو جنگیدند بجنگم، و با کسانیکه با تو اظهار دشمنى کردند خصومت نمایم، (درعوض) صبح و شام برتو مویِه میکنم، و به جاى اشک براى تو خون گریه میکنم، ازروى حسرت و تأسّف و افسوس بر مصیبت هائى که بر تو وارد شد، تاجائى که از فرط اندوهِ مصیبت، وغم و غصّه شدّتِ حزن جان سپارم.»

لحظه ی آخر وقتی امام حسین علیه السلام برای سپردن ودایع دین به سوی امام سجاد علیه السلام آمدند، از حضرت نقل شده است پدرم وقتی آمدند در محاصره ی تیر ها بودند و نفس می کشیدند خون از زخم های بدن مبارکشان جاری می شد. آن کسی که حقیقت مصیبت سیدالشهدا علیه السلام را دریافته است امام سجاد علیه السلام هستند. مصیبت سید الشهدا علیه السلام به کربلا ختم نمی شود بلکه عهد حضرت با خداوند بیش از این است وقتی در گودی قتله گاه سیدالشهدا علیه السلام میگویند: خداوندا بلا نازل نشود. امام سجاد علیه السلام به همراه سیدالشهدا علیه السلام تمام مصیبت های عاشورا رادیدند و مصیبت حضرت را درک کردند.

 منبع:روضه نیوز

Views: 214