اشعار شهادت حضرت رقیه س

 

ای چراغ شب شهادت من

ای تماشای تو عبادت من

جان من! باز بر لب آمده ای

آفتابا! چرا شب آمده ای

ای امید دل شکسته ی من

ای دوای درون خسته ی من

گلوی پاره پاره آوردی

عوض گوشواره آوردی

نفسم هُرم آتش تب توست

جای چوب که بر روی لب توست؟

نگهت قطره قطره آبم کرد

لب خشکیده ات کبابم کرد

که به قلب رقیّه چنگ زده؟

که به پیشانی تو سنگ زده؟

سیلی از قاتلت اگر خوردم

ارث مادر به کودکی بردم

تنم از تازیانه آزردند

چادر خاکی مرا بردند

آفتاب رخم عیان گردید

در دو پوشش رویم نهان گردید

ابر سیلی به رخ حجابم شد

خون فرق سرم نقابم شد

شامیان بی مروّت و پستند

ده نفر را به ریسمان بستند

همه را با شتاب می بردند

سوی بزم شراب می بردند

من که کوچکتر از همه بودم

راه با دست بسته پیمودم

نفسم در شماره می افتاد

در وجودم شراره می افتاد

بارها بین ره زمین خوردم

عمّه ام گر نبود می مردم

تا به من خصم حمله ور می شد

عمّه می آمد و سپر می شد

بس که عمّه مدافع همه شد

پای تا سر شبیه فاطمه شد

غلامرضا سازگار 

 

از درد بی حساب سرم را گرفته ام

با اشک زخم بال و پرم را گرفته ام

از صبح تا غروب نشستم یکی یکی

این خارهای موی سرم را گرفته ام

دردم زیاد بود، طبیبم جواب کرد

یعنی اجازه ی سفرم را گرفته ام

مانند من ز ناقه نیفتاد هیچ کس

اینجا منم فقط کمرم را گرفته ام

خوشحال بودنم ز سر اتّفاق نیست

از دست این و آن پدرم را گرفته ام

امشب به رسم «امّ ابیهایی» ای پدر!

از دست گرگ ها پسرم را گرفته ام

خیلی تلاش کرده ام از دست بچّه ها

این چند موی مختصرم را گرفته ام

آیینه نیست تا که ببینم جمال خویش

از چشمهای تو خبرم را گرفته ام

تصمیم من گرفته شده پس مرا ببر

امروز از خودم نظرم را گرفته ام

این شهر را به پای تو ویرانه می کنم

مثل خلیل ها تبرم را گرفته ام

علی اکبر لطیفیان

 

خون می‌چکد به دوشم از چشم‌های نیزه
من هم عزا گرفتم با‌های های نیزه

یا شهر تیره گشته یا تار گشته چشمم
تنها تو را شناسم‌ای روشنای نیزه

با خار‌ها دویدم با تازیانه رفتم
آخر به تو رسیدم از ردِ پای نیزه

دیدی مرا گرفتند آخر زِ دامنِ تو‌
ای وای وای دشمن‌ای وای وای نیزه

دشمن زِ هر دو سو بست زنجیرِ گردنم را
یکسو به دستِ زینب یکسو به پایِ نیزه

هم پاره پاره معجر هم رشته رشته گیسو
از بس که سنگ خوردم از لابلایِ نیزه

دیگر خبر ندارم از گریه‌های اصغر
گویا که رفته در خواب با لای لایِ نیزه
حسن لطفی

 

از خیمه‌ها که رفتی و دیدی مرا به خواب

داغی بزرگ بر دل کوچک نهاده‌ای

 

گرچه زمن لب تو خداحافظی نکرد

می‌گفت عمّه‌ام به رخم بوسه داده‌ای

 

من با هوای دیدن تو زنده مانده‌ام

جویای گنج بودم و ویرانه نشین شدم

 

ممکن نشد که بوسه دهم بر رخت به نی

با چشم خود ز خرمن تو خوشه چین شدم

 

تا گفتگوی عمّه شنیدم میان راه

دیدم تو را به نیزه و باور نداشتم

 

تا یک نگه ز گوشهٔ چشمی به من کنی

من چشم از سر تو دمی بر نداشتم

 

با آنکه آن نگاه، مرا جان تازه داد

اما دوپلک خود ز چه بر هم گذاشتی

 

یکباره از چه رو، دو ستاره افول کرد

گویا توان دیدن عمّه نداشتی

 

من کنار عمّه سِتادم به روی پای

مجروح پا و اِذن نشستن نداشتم

 

دستی سیاه بی‌ادبی کرد با سرت

من هم کبود دست روی سر گذاشتم

علی انسانی

 

شمع ها می سوزد و زخمی ترین پروانه ام
عطر نان تازه دارد غنچه ی پیمانه ام

 

شانه های کوچکم از بس که می لرزد دگر
عمه زینب سر نمیذارد به روی شانه ام

 

حال که برگشته ای بابا به دختر ها بگو
من عروسک داشتم روزی میان خانه ام

 

“با“با” بابا زبان من نمی چرخد ببین
بهر هر کاری؛دگر محتاج تازیانه ام

 

دختر زهرایم و دیدی که آخر شام را
نیمه شب آتش زدم با نعره ی مردانه ام

 

راستی اصلا تو معنای کنیزی را بگو
حرمله با خنده می گفت ای کنیز خانه ام

 

من کبوتر بچه ای بودم پر و بالم شکست
جان زهرا زود برگردان مرا به لانه ام

 

آه یادم رفته اصلا ساکن نیزه شدی
آه یادم رفته دیگر ساکن ویرانه ام

 

گیسوانم سوختند و توی همه بسته شده اند
من که می دانم همه از دست من خسته شده اند
علی حسنی

 

آمدی دیر آمدی دیدار من بابا چرا؟

 آمدی حالا که پیرم کرده این غم‌ها چرا ؟

بین دشمن ها  رها کردی مرا تنها چرا ؟

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا ؟

با وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا؟ 

 

حال که شمع وجود من شده آب آمدی 

 تا که لالایی بخوانی لحظه خواب آمدی 

فاتحه جایش بخوان بس دیر ای باب آمدی 

نوش دارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی 

ای پدر این زودتر می‌خواستی حالا چرا؟

 

این نفس دیگر رفیق طفل تنهای تو نیست 

 آرزویی بر سرم غیر از تمنای تو نیست

در تنم جان غیر یک بوسه ز لب‌های تو نیست

 عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست

 من که یک امروز مهمان توام فردا چرا؟

 

ما به عشق دیدن تو زندگانی داده ایم

زندگانی را به شوق یار جانی داده ایم

زیر بار زجرها قد کمانی داده ایم 

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم 

دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا؟

 

آنقدر بابا دویدم در پی ات آن شام تار 

یک بیابان خار شد از خون پایم لاله زار

 حال از رنج سفر افتاده‌ام در احتضار

 وه که با این عمرهای کوته بی اعتبار 

این همه غافل شدن از چون منی شیدا چرا؟

 

دخترت هر قدر سیلی خورد جز بابا نگفت

 تازیانه هرچه پرسید از لبم بابا شنفت 

 با شب هجران دلم تنها ز صبح وصل گفت

 کربلا تا کوفه یک دم چشم‌های من نخفت

 اینقدر با بخت خواب آلود من لالا چرا؟

 

دشمنت ما را به بزم خویش مهمان می‌کند 

 پیش ما از تو پذیرایی به خزران می‌کند 

دیدن گل از قفس غم را دوچندان می‌کند

 آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می‌کند

 در شگفتم من نمی‌پاشد ز هم دنیا چرا؟

 

خسته‌ام پژمرده ام آشفته حال و خون جگر 

حال که دیگر برای من نمانده بال و پر

 شکوه‌ای دارم مرو یا که مرا با خود ببر 

شهریارا بی حبیب خود نمی‌کردی سفر

 این سفر راه قیامت می‌روی تنها چرا؟

موسی علیمرادی

 

به شانه بار غمت را نبرده بودم و بردم

مرا به عمه سپردی تو را به خاک سپردم

 

شبی شبیه تو افتادم از بلندی مرکب

چه زجرها که ندیدم چه زخم‌ها که نخوردم

 

به روی خار دویدم که بی تو زود بمیرم

مرا ببخش پدر جان اگر هنوز نمردم

 

به جای آب گوارا شراب سهم لبت شد

به بزم شام چه زهری زمانه داد به خوردم

 

برای آنکه بخوابم تو را به خواب ببینم

هزار و نهصد و پنجاه تا ستاره شمردم

 

نشد به پای تو خیزم مرا ببخش عزیزم

گُل تو بوده‌ام اما شکسته ساقه‌ی خُردم

 

تو بوریا کفنت شد من این لباس سیاهم

به رسم عشق، کفن هم در این مزار نبردم

 

سیدمیلاد حسنی

 

عاقبت دروازه‌ی ساعات وقتی باز شد 

قافله در ازدحامِ میزبانش گیر کرد

 

با طنابی دورِ گردن  دخترک ترسیده بود 

در شلوغی‌ها شبیه عمه‌جانش گیر کرد 

 

از صدای عمه پیدا کرد راهش را  ولی 

حیف در زنجیر ، پای ناتوانش گیر کرد

 

وای از شام از مسیرِ کوچه‌هایش بارها

موی او در پنجه‌ی پیرزنانش گیر کرد 

 

هُل شد آمد که بگوید : بآ.‌.. بابا داشتم

بیشتر با خنده‌ی طفلان  زبانش گیر کرد

 

این یکی هول داد او را  آن یکی زد پشتِ پا 

تا نفَس در سینه‌ی هِق‌هِق کُنانش گیر کرد 

 

عاقبت خرما و نانی  سهم او شد تا که خورد

خورد سنگی… در گلویش تکه‌نانش گیر کرد

 

ای بمیرد زجر، زخمِ پهلویش سر باز کرد 

آه دردی لابلای استخوانش گیر کرد

 

حسن لطفی 

 

من یتیمم که فلک خانه خرابم کرده

نیمه جان شمعیم و هجر تو آبم کرده

 

غارت و آتش معجر سر جایش باقی

داغی ضربۀ سیلی چه کبابم کرده

 

با اشاره ز ورم های تنم خون ریزد

ضربه ها در یم غمها چو حبابم کرده

 

درد زانو به کجا داده مجالم بر خواب

یاد رویای تو آرام به خوابم کرده

 

کو علمدار سپاهت که ببیند دشمن

این چنین ملعبۀ بزم شرابم کرده

 

خسته ام بس که عدو همره هر ضرب لگد

خارجی خوانده مرا، برده خطابم کرده

 

کف پا تا به سرم بس که تورم دارد

زن غسالۀ این شهر جوابم کرده

 

قاسم نعمتی 

 

جبین بر زخم و رخسارت به خون بخشیده زیبایی

غبـار از عـارضت شستم، ولی با اشک تنهایی

لبت از تشنگی چون شیشه ی قلبم ترک خورده

عجب دارم که چشمت باز هم مانده است دریایی

لوای صبر بر دوش و سرشک سرخ در چشمم

کنم جـای عمـو بـر تـو علمـداری و سقایی
 

چراغم دل، غذایم گریه، زلفم فرش و سر مهمان

تعـالی الله از این مهمانی و از ایـن پـذیرایی
 

نمی‌گویم چه شد بر دخترت آنقدر می‌گویم

که جسمم زینبی گردیده، رویم گشته زهرایی

 
ببر ای باغبان امشب گل خود را به همراهت

کـه پـامال خزان گردیده در فصل شکوفایی

به خود گفتم طواف آرم به دورت، لیک معذورم

نه چشمم راست بینایی، نه پایم را توانایی

توانـاییِّ پایـم بـا دویـدن رفت از دستم

نوازش‌های شمر از دیده‌ام بگرفته بینایی
 

زهجرانت نخوابیدم ولی ممنونم از زینب

که بالای سرم بـا نام تو می‌گفت لالایی

 
به روز حشر چون بخشد خدا او را به مولایش

گناه «میثم» و عفو خدا باشد تماشایی

غلامرضا سازگار

 

Views: 0