حضور جن و انس بر سفره امام

يکي از اصحاب به نام جعفر بن محمد حکايت کند:

روزي به همراه علي بن عبيدالله خدمت حضرت ابومحمد، امام حسن عسکري عليه السلام رسيديم، چند نفر ديگر هم در حضور حضرت بودند و در جلوي امام عليه السلام درخت خرمائي بود و با آن که فصل خرما نبود، ليکن آن درخت، خرماهاي بسياري داشت.

پس از لحظاتي سفره‏اي گسترانيدند و حضرت فرمود: دست هايتان را بشوئيد و نام خدا را بر زبان جاري کنيد و مشغول خوردن طعام شويد.

ولي کسي جلو نيامد و دست به سمت غذاهائي که در سفره چيده بودند، دراز نشد و همه منتظر بودند که ميزبان – يعني؛ امام حسن عسکري عليه ‏السلام – مشغول شود.

بعد از آن، حضرت به من خطاب نمود و فرمود: اي ابوجعفر! از طعام مؤمنين ميل کن، همانا که اين طعام براي شماها حلال مي ‏باشد.

و سپس افزود: علت آن که من قبل از شما ميهمانان، مشغول خوردن غذا نشدم، اين است که چون تعدادي جن از برادران شما در کنار شما حضور دارند و من خواستم شما قبل از ديگران شروع کنيد؛

و گرنه من خود شروع مي‏ کنم.

و چون امام عليه ‏السلام دست مبارک خود را به سمت غذا دراز نمود، ديگران هم مشغول شدند.

در ضمن اين که مشغول خوردن غذا و خرما بوديم، متوجه شديم که در کنار ما غذا برداشته مي‏شود و ظرف غذا خالي مي‏ گردد، اما کسي و دستي را نمي‏ ديديم.

من با خود گفتم: اگر امام عليه ‏السلام بخواهد،  تواند کاري کند که ما جنيان را ببينيم، همان طوري که آن‏ها ما را مشاهده مي‏کنند.

و چون حضرت متوجه افکار من و ديگران شد، دست مبارک خود را بر صورت ما کشيد و سدي بين ما و جنيان به وجود آمد، سپس دستي ديگر بر چشم‏هاي ما کشيد که به راحتي جنيان را مي ‏ديديم.

در اين هنگام، خواستيم که بلند شويم و با آن‏ها مصافحه و معانقه کنيم، امام عليه ‏السلام مانع شد و به تمام افراد اظهار نمود:

احترام سفره و طعام از هر چيزي مهم‏تر است، صبر نمائيد تا هنگامي که غذا تمام شد و سفره را جمع کردند، برادران شما حضور دارند و هر چه خواستيد انجام دهيد.

ولي موقعي که دقيق آنها را نگاه و بررسي کرديم که بسيار ضعيف و لاغر اندام بودند و اشک از گوشه ‏هاي چشمشان سرازير بود و با يکديگر آهسته زمزمه داشتند.

به خدمت حضرت عرض کرديم: يا ابن رسول الله! آيا جنيان هميشه به اين حالت هستند؟

فرمود: خير، آنها همانند شما انسانها همه گونه هستند و حالت‏هاي مختلفي دارند، اين هائي که در کنار شما نشسته ‏اند، زاهد و قانع مي ‏باشند و هيچ غذائي نمي ‏خورند و آبي نمي ‏آشامند، مگر با اذن و اجازه ‏ي پيغمبر يا امام عليهم ‏السلام، چون که ايشان در همه‏ ي امور تابع و مطيع حجت خدا و امام خود خواهند بود و…

بعد از صحبت‏هاي مفصلي، امام عليه ‏السلام دست خود را بر چشم‏هاي ما نهاد و پس از آن ديگر نتوانستيم جنيان را تماشا کنيم.

سپس بر چنين توفيقي که نصيب ما شد و توفيق يافتيم که در چنين مجلسي و نيز بر سر چنين سفره و طعامي در محضر مبارک امام و حجت خدا شرکت کنيم، شکر و سپاس خداوند متعال را به جا آورديم و آن را يکي از معجزه ‏ها و نشانه ‏هاي امامت دانستيم [1] .

 1- هداية الكبرى حضينى : ص 333.