داستان های امام علی علیه السلام| توکل یا بی عاری

روزى امام علىّ بن ابى طالب، اميرالمؤمنين صلوات اللّه عليه عبورش به گروهى از مسلمان ها افتاد كه در گوشه اى از مسجد را اشغال كرده بودند و به عبادت مشغول بودند.

حضرت علىّ عليه السلام نزديك ايشان رفت و فرمود: شما چه كسانى هستيد؟ و چه مى كنيد؟

در پاسخ به حضرت، اظهار داشتند: ما بر خداوند توكّل كرده ايم و عبادت او مى كنم.

حضرت فرمود: خير، چنين نيست؛ بلكه شما بى عار و مُفت خور مى باشيد، چنانچه راست مى گوئيد و توكّل برخداوند متعال داريد، بگوئيد كه در چه مرحله اى از توكّل قرار داريد؟

گفتند: اگر چيزى به ما برسد، مى خوريم و قناعت مى كنيم و چنانچه چيزى به ما نرسد، صبر و تحمّل مى نمائيم.

سپس امام علىّ عليه السلام خطاب به ايشان كرد و با صراحت فرمود: سگ هاى محلّه ما نيز چنين روشى را دارند.

آنان با خون سردى گفتند: پس ما چه كنيم، شما بفرمائيد كه چه رفتارى داشته باشيم؟

حضرت فرمود: بايستى آنچه را كه ما يعنى، پيامبر خدا و اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام انجام مى دهيم؛ شما مسلمان ها نيز چنان كنيد.

گفتند: شما چه كارهائى را انجام مى دهيد، تا ما تبعيّت نمائيم؟

امام عليه السلام فرمود: ضمن سعى و تلاش و كار و عبادت، آنچه به ما برسد پس از مصرف، اضافه آن را بذل و بخشش مى كنيم. و اگر چيزى درآمدى نيافتيم، خداوند منّان را؛ در هر حال شكر و سپاس مى گوئيم .(1)

پی نوشت:

1-مستدرك الوسائل : ج 11، ص 220، ج 20، به نقل از تفسير ابوالفتوح رازى .