به بهانه تقارن عاشورا و ۱۳ آبان
راهپیمایی حسینی و لرزه بر اندام یزید زمان
احسان آیتی
هرساله با فرا رسیدن ماه محرم بدون هیچ فراخوان و دعوت خاصی، بزرگترین اجتماعات مردمی شکل میگیرد. در این بین شاید برخی سعی دارند محرم و عاشورا را در اشک و گریه و حزن و سینهزنی و بهطور کلی یک مراسم معنوی فردی خلاصه کنند و عاشورا را از پیام اصلی خود منحرف سازند.
حضرت امام خمینی(ره) به عنوان حکیمی فقیه و عارفی دلسوخته اهل بیت(ع) تمامقد در برابر این انحراف ایستادند و ضمن تأکید بر جنبههای فردی و معنوی و احساسی حادثه کربلا (صحیفه امام، ج ۸: ص۵۲۷) روی مغفول این حادثه را نیز برجسته ساختند.
لذا ایشان همواره بر جنبههای اجتماعی و سیاسی قیام حسینی تأکید داشتند و صریحاً میفرمودند: «جنبه سیاسى این مجالس بالاتر از همه جنبههاى دیگرى که هست… مسائل اسلام، مسائل سیاسى است و سیاستش غلبه دارد بر چیزهاى دیگرش.» (همان، ج۱۳:ص ۳۲۴)
در مکتب امام خمینی نباید فقط به عبارت «قتیلالعبرات» اکتفا کرد؛ بلکه این عبارت را باید در کنار عباراتی مانند فرمایش حضرت اباعبدالله(ع) در پاسخ به درخواست بیعت با یزید که فرمود: «مثلی لا یبایع مثله» گذاشت. در این عبارت حضرت امام حسین(ع) قیام خود را منحصر در تاریخ و شخص خاص نمیداند و راهی روشن برای همه آزادیخواهان و عدالتطلبان جهان باز میکند. کسانی که ادعای حسینی بودن دارند و خود را شبیه امام حسین(ع) میدانند، نباید گرد کسانی که شبیه یزید هستند، جمع شوند. «حسین چنین امضایى نمىکند. امام حسین(علیهالسلام) باید تا ابد به عنوان پرچم حق باقى بماند؛ پرچم حق نمىتواند در صف باطل قرار گیرد و رنگ باطل بپذیرد.» (امام خامنهای، ۹/۱/۱۳۸۱)
این همان فریاد عزتطلبی حسین(ع) است که دائماً نمود پیدا میکند. به تعبیر امام خمینی: «کُلُّ یَوْمٍ عَاشوُرا وَ کُلُّ أَرْضٍ کَرْبَلا یک عبارت آموزنده است. نه معنایش این است که… هر روز بنشینید گریه بکنید. ببینید چه کرده، کربلا چه صحنهاى بوده، هر روز این صحنه باید باشد: مقابله اسلام با کفر؛ مقابله عدل با ظلم؛ مقابله عدد کم با ایمان زیاد، در مقابل عدد زیاد با بىایمانى. نه از جمعیت کم بترسید و نه از شکست بترسید.» (صحیفه امام، ج۱۰:ص ۹)
از اینرو ایشان مجالسی را که در آن، اشک بیمبارزه باشد، مورد نقد قرار میدهد و میفرماید: «بچهها و جوانهاى ما خیال نکنند که مسئله، مسئله «ملتِ گریه» است! این را دیگران القا کردند… آنها از همین گریهها مىترسند، براى اینکه گریهاى است که گریه بر مظلوم است؛ فریاد مقابل ظالم است. دستههایى که بیرون مىآیند، مقابل ظالم هستند؛ قیام کردهاند… اینها یک شعائر سیاسى است که باید حفظ بشود.» (همان: ص ۳۱۶)
ایشان در تببین علت این امر میفرماید: «…. یک مسئله سیاسى، روانى، اجتماعى است. اگر قضیه گریه است، تباکیش دیگر چیست؟ تباکى مىخواهد؟… اصلاً حضرت سیدالشهدا چه احتیاج به گریه دارد؟ ائمه این قدر اصرار کردند به اینکه مجمع داشته باشید، گریه بکنید. [ندبه] بکنید. براى اینکه این حفظ مىکند کیان مذهب ما را.» (همان، ج۱۱:ص ۹۹) و میفرماید: «این مجالس عزاى سیدالشهداء… تبلیغ بر ضد طاغوت است.» (همان، ج۱۰:ص ۱۲۱)
و اینکه: «ما ملت گریه سیاسى هستیم، ما ملتى هستیم که با همین اشکها سیل جریان مىدهیم و خرد مىکنیم سدهایى را که در مقابل اسلام ایستاده است.» (همان، ج۱۳:ص ۳۲۸»)
در واقع عزاداریای که در آن فریاد علیه استکبار و ظلم نباشد و ترس به جان دشمنان نیندازد، نتوانسته تمام پیام عاشورا را منتقل کند. امام میفرماید: «دشمنهاى ما، که مطالعه کرده بودند در حال ملتها و مطالعه کرده بودند در حال ملت شیعه، مىدیدند آنها که تا این مجالس هست و تا این نوحهسراییهاىِ بر مظلوم هست و تا آن افشاگرى ظالم هست، نمىتوانند برسند به مقاصد خودشان.» (همان، ج۱۰: ص ۳۱۵) در واقع اگر یک عزاداری به گونهای باشد که در مقصد دشمن مانعی ایجاد نکند، حسینی نیست. ممکن است باشد هیئتی که در یک حسینیه و خانه جمعی اهل اشک و شیون و… هم باشند، اما ذرهای یزید امروز زمان را به هراس نیندازد و چهبسا همان دشمن به طریقی، هزینه آن هیئت را نیز تأمین کند!
به تعبیر رهبر فرزانه انقلاب، «(عاشورا) کارى مىکند که در طول تاریخ کرد و ستمگرانِ حاکم، از عاشورا ترسیدند و از وجود قبر نورانى امام حسین(علیهالسلام) واهمه داشتند. ترس از حادثه عاشورا و شهداى آن، از زمان خلفاى بنىامیّه شروع شده و تا زمان ما ادامه یافته است و شما یک نمونهاش را در دوران انقلاب خودمان دیدید. وقتىکه محرّم از راه مىرسید، نظامِ مرتجعِ کافرِ فاسقِ فاسدِ پهلوى، مىدید دیگر دستش بسته است و نمىتواند علیه مردمِ مبارزِ عاشورایى، کارى انجام دهد…» (امام خامنهای، ۱۷/۳/۱۳۷۳)
ایشان در جایی دیگر بیان میدارد: «مرحوم شهید مطهرى سالها قبل از انقلاب در این حسینیه ارشاد فریاد مىکشید که: والله ـ قریب به این مضمون ـ بدانید شمر، امروز ـ اسم نخستوزیرِ آن روز اسرائیل (صهیونیست) را مىآورد ـ اوست… ما شمر را لعنت مىکنیم براى اینکه ریشه شمر شدن و شمرى عمل کردن را در دنیا بکنیم؛ ما یزید و عبیدالله را لعنت مىکنیم، براى اینکه با حاکمیت طاغوت، حاکمیت یزیدى، حاکمیت عیش و نوش، حاکمیت ظلمِ به مؤمنین در دنیا مقابله کنیم…
مجالس ما، مجالس حسینى، یعنى مجالس ضد ظلم، مجالس ضد سلطه، مجالس ضد شمرها و یزیدها و ابنزیادهاى زمان موجود، زمان حاضر، معنایش این است. این استمرار ماجراى امام حسین است… ابعاد عظیم حرکت حسینبنعلى(علیهالسّلام) شامل همه این میدان وسیع مىشود.»(امام خامنهای، ۱۹/۱۰/۱۳۸۶)
اشاره مقام معظم رهبری به این سخن شهید مطهری است که فرمود: «باید فکر کنیم که اگر حسینبنعلى امروز بود و خودش مىگفت براى من عزادارى کنید، مىگفت چه شعارى بدهید؟… اگر حسینبنعلى بود، مىگفت: اگر مىخواهى براى من عزادارى کنى، براى من سینه و زنجیر بزنى، شعار امروز تو باید فلسطین باشد. شمرِ امروز موشه دایان است. شمرِ هزار و سیصد سال پیش مُرد، شمرِ امروز را بشناس. امروز باید در و دیوار این شهر با شعار فلسطین تکان مىخورد.»
امسال با توجه به تقارن روز عاشورای حسینی و روز ۱۳ آبان که روز ملی استکبارستیزی و روز شعار مرگ بر آمریکا است، این امر باید به نحو روشنی نمایان شود که عزاداری عاشورا، یک عزاداری سیاسی علیه یزیدیان زمان است و با جمع بین راهپیمایی و عزاداری، وظیفه دینی و عاشورایی خود را انجام دهیم. یقیناً اگر در روز عاشورا هیئتهای مذهبی در مقابل لانه جاسوسی و یا هر مکان دیگری تجمع ضد آمریکایی برگزار کنند، آن گونه که از اندیشه بزرگانی چون امام راحل(ره) و امام حاضر و شهید مطهری بر میآید، چنین اقدامی که لرزه بر اندام مستکبران میاندازد از گریه صرف، ثوابش بیشتر است.
البته این نکته حضرت امام را هم نباید از نظر دور داشت که فرمود: «راهپیمایى، عزادارى را از شما نگیرد… وقتى کلمه راهپیمایى پیش مىآید، خیال نکنید که معنایش این است که عزادارى نمىخواهیم. ما از همین اسلام و مظاهر اسلام و شهداى اسلام مىتوانیم کارهایمان را انجام بدهیم.» (صحیفه امام، ج۱۳:ص ۳۵۰)
همانگونه که امام عزیز فرمود: «عاشورا با «نه» خود، یزیدیان را در طول تاریخ نفى کرد و به گورستان فرستاد.» (همان، ج۱۴:ص ۴۰۶)
ملت ایران نیز با اقتدا به ارباب و سرور خود سیدالشهداء بهزودی زود بهطور کامل بر دشمنان غلبه خواهد کرد. انشاءالله
بازدیدها: 86