روایتی از تلاش و مجاهدت های «مجاهد خاموش»

در این مطلب، برای آشنایی بیشتر با مرحوم اژه ای، گفتاری از حجه الاسلام والمسلمین مجتبی همدانی از دوستان و همکاران ایشان ارائه گردیده است:

آشنایی من با مرحوم شیخ جواد اژه ای تقریباً از سال ۴۵ در کانون علمی و تربیتی جهان اسلام در اصفهان بود. یک سری از خیرین و مهندسین در اصفهان این کانون را ایجاد کرده بودند و آقای اژه ای مسئول کتابخانه اش بود. من هم در آنجا مانند سایر افراد در کلاس ها شرکت می کردم و بعضی از کارهای اجرایی را انجام می دادم. من آن موقع ۱۵ سالم بود و کانون مال جوان ها بود. در کانون با شهید علی اکبر، ایشان، آقامهدی و محمدآقا که چهار تا برادر هستند و همه شان در آنجا بودند آشنا شدم. مرحوم آقای اژه ای بسیار فرد وارسته، خیلی شوخ طبع، خوش برخورد و ساده بود. منظورم از ساده بود؛ یعنی تکبر و غرور نداشت و خیلی خودمانی با افراد برخورد داشت. البته ایشان از من دو سه سال بزرگ تر بود، ولی با همدیگر ارتباطمان خیلی خوب بود.

ایشان داماد شهید بهشتی است و تا آنجایی که خاطرم هست ایشان تا چند سال بعد از پیروزی انقلاب خارج از کشور بود و وقتی به ایران آمد که شهید بهشتی به شهادت رسیده بود.

در حزب جمهوری هم ایشان به طور رسمی تا قبل از شهادت مرحوم بهشتی نبود، ولی وقتی ایشان شهید شد، ظاهراً مسئولان حزب، از جمله آیت اللّه خامنه ای از ایشان دعوت کردند که در شورای مرکزی حزب بیاید و به نوعی جای شهید بهشتی و بعضی شهدای دیگر را پر کند. ایشان و محمدرضا پسر آیت اللّه بهشتی به شورا آمدند. من در حزب جمهوری مرتب ایشان را در جلسات و برنامه ها می دیدم.

ایشان با رهبر انقلاب در شورای حزب ارتباط داشتند بود که آیت الله خامنه ای بعد از رهبری، به آقای اژه ای مسئولیت ارتباط با اروپا و آمریکا در دفتر را دادند. ایشان مأمور آقا برای ارتباط با اروپا و آمریکا و مسئول اتحادیه ی انجمن های اسلامی دانشجویی در اروپا شد؛ و من در دفتر می دیدم که ایشان خدمت آقا می آمد و گزارش می داد.

اینکه رهبر انقلاب عبارت «مجاهد خاموش» را در پیام تسلیت استفاده کردند چون ایشان واقعاً در ارتباط با دانشجویان خارج از کشور مجاهدت می کرد؛ در خارج از کشور فعالیت کردن کار ساده ای نیست و حتماً موانعی وجود دارد؛ دولت ها موانعی ایجاد می کنند؛ اینکه می توانست با آنها ارتباط برقرار کند، کنفرانس و سمینار بگذارد، ارتباط های منظّمی داشته باشد و بتواند دانشجوها را تقریباً در خطّ انقلاب حفظ و تقویت کند، خودش یک مجاهدت است.

در رابطه با خاموش بودنش هم، چون هیچ کس از این کاری که ایشان می کرد با خبر نبود. واقعاً در جامعه ی ما هیچ وقت خبر این مسائل گفته نمی شد، چرا؟ چون کار در خارج از کشور بود و این مسائل گفته نمی شد؛ یعنی خود ایشان هم آدمی نبود که بخواهد بحث بکند، حرف بزند و خودش را نشان بدهد. شاید به این دلیل خاموش بود که نمی آمد بگوید.

منبع:پایگاه اطلاع رسانی حوزه