روایتی از تلاش و مجاهدت های «مجاهد خاموش»

در این مطلب، برای آشنایی بیشتر با مرحوم اژه ای، گفتاری از حجة الاسلام والمسلمین مجتبی همدانی از دوستان و همكاران ایشان ارائه گردیده است:

آشنایی من با مرحوم شیخ جواد اژه ای تقریباً از سال ۴۵ در كانون علمی و تربیتی جهان اسلام در اصفهان بود. یك سری از خیرین و مهندسین در اصفهان این كانون را ایجاد كرده بودند و آقای اژه ای مسئول كتابخانه اش بود. من هم در آنجا مانند سایر افراد در كلاس ها شركت می كردم و بعضی از كارهای اجرایی را انجام می دادم. من آن موقع ۱۵ سالم بود و كانون مال جوان ها بود. در كانون با شهید علی اكبر، ایشان، آقامهدی و محمدآقا كه چهار تا برادر هستند و همه شان در آنجا بودند آشنا شدم. مرحوم آقای اژه ای بسیار فرد وارسته، خیلی شوخ طبع، خوش برخورد و ساده بود. منظورم از ساده بود؛ یعنی تكبر و غرور نداشت و خیلی خودمانی با افراد برخورد داشت. البته ایشان از من دو سه سال بزرگ تر بود، ولی با همدیگر ارتباطمان خیلی خوب بود.

ایشان داماد شهید بهشتی است و تا آنجایی كه خاطرم هست ایشان تا چند سال بعد از پیروزی انقلاب خارج از كشور بود و وقتی به ایران آمد كه شهید بهشتی به شهادت رسیده بود.

در حزب جمهوری هم ایشان به طور رسمی تا قبل از شهادت مرحوم بهشتی نبود، ولی وقتی ایشان شهید شد، ظاهراً مسئولان حزب، از جمله آیت اللّه خامنه ای از ایشان دعوت كردند كه در شورای مركزی حزب بیاید و به نوعی جای شهید بهشتی و بعضی شهدای دیگر را پر كند. ایشان و محمدرضا پسر آیت اللّه بهشتی به شورا آمدند. من در حزب جمهوری مرتب ایشان را در جلسات و برنامه ها می دیدم.

ایشان با رهبر انقلاب در شورای حزب ارتباط داشتند بود كه آیت الله خامنه ای بعد از رهبری، به آقای اژه ای مسئولیت ارتباط با اروپا و آمریكا در دفتر را دادند. ایشان مأمور آقا برای ارتباط با اروپا و آمریكا و مسئول اتحادیه ی انجمن های اسلامی دانشجویی در اروپا شد؛ و من در دفتر می دیدم كه ایشان خدمت آقا می آمد و گزارش می داد.

اینكه رهبر انقلاب عبارت «مجاهد خاموش» را در پیام تسلیت استفاده كردند چون ایشان واقعاً در ارتباط با دانشجویان خارج از كشور مجاهدت می كرد؛ در خارج از كشور فعالیت كردن كار ساده ای نیست و حتماً موانعی وجود دارد؛ دولت ها موانعی ایجاد می كنند؛ اینكه می توانست با آنها ارتباط برقرار كند، كنفرانس و سمینار بگذارد، ارتباط های منظّمی داشته باشد و بتواند دانشجوها را تقریباً در خطّ انقلاب حفظ و تقویت كند، خودش یك مجاهدت است.

در رابطه با خاموش بودنش هم، چون هیچ كس از این كاری كه ایشان می كرد با خبر نبود. واقعاً در جامعه ی ما هیچ وقت خبر این مسائل گفته نمی شد، چرا؟ چون كار در خارج از كشور بود و این مسائل گفته نمی شد؛ یعنی خود ایشان هم آدمی نبود كه بخواهد بحث بكند، حرف بزند و خودش را نشان بدهد. شاید به این دلیل خاموش بود كه نمی آمد بگوید.

منبع:پایگاه اطلاع رسانی حوزه