روضه متنی در وصف شهادت امام علی علیه السلام
افرادی که مثل کمیل ،مقداد،اباذر …وقت و بی وقت ،به خانه امیرالمومنین علیه السلام میرفتند و چیزی می پرسیدند یا حاجتی را مطرح می کردند…درون مسجد، نخلستانها ،کوچه های کوفه، حضرت را ملاقات میکردند و آرامش میافتند . دیگر به دیدن هر روزه مولایشان عادت کرده بودند و تحمل فراق و دوری حضرت برای آنها خیلی سخت و دشوار بود اما دیگر این روزها حضرت نه دیگر در مسجد است نه در خانه،نه در کوچه های کوفه است نه در نخلستانهای اطراف کوفه،چه کنند؟چگونه تحمل کنند ؟ هر جا میرفتند حضرت را نمیدیدند . خیلی برایشان سخت بود . شاید هیچ وقت تصور نمیکردند ،روزی برسد که هر چه بگردند اثری از مولایشان نیابند . ای کاش در کربلا هم وضعیت همین طور میشد !کاش می گشتند و امام را نمی یافتند؛ اما چه بگویم که کاروان را از کنار نعشهای پاره پاره حرکت دادند. یک وقت دیدند عمه سادات کنار نعش برادر جدش را صدا میزند . با زبان حال میگوید :یا رسول الله تو که طاقت شنیدن گریه امام حسین علیه السلام را نداشتی کجایی ببینی که با نعش حسینت چه کرده اند ….زینب علیه السلام با قلبی مجروح بالای بدن برادر نشست و با لحنی خاص از روی تعجب پرسید :آیا تو حسین منی ؟آیا تو پسر مادر منی؟
یافت آن گل را ولی پرپر شده پاره پاره پیکری بی سر شده
گفت آیا یوسف زهرا تویی آن که من گم کرده ام آیا تویی
ماند از یوسف اگر پیراهنی از تو نی پیراهن و نی هم تنی
گرچه سر تا پای تو بوسیدنی است لیک یک جای از برای بوسه نیست
پایگاه اطلاع رسانی هیات رزمندگان اسلام
بازدیدها: 116