زندگینامه شهید مصطفی احمدی روشن

مصطفي احمدي روشن در 17 شهريور 1358 به دنيا آمد.
در سال 1377 در رشته مهندسي شيمي وارد دانشگاه صنعتي شريف مي شود.
از بسيجيان فعال بود و در دوران دانشجويي به عنوان معاون فرهنگي بسيج دانشجويي دانشگاه شريف فعاليت مي کرد.
ولايت مدار و از شاگردان آيت الله خوشوقت، استاد اخلاق تهران بود.
در سال 1381 در رشته مهندسي شيمي موفق به دريافت مدرک کارشناسي شد.
شهيد احمدي روشن، عضو هيئت مديره يکي از شرکت هاي تأمين کالاي نيروگاه هسته اي نطنز اصفهان بود که در زمينه تهيه و خريد تجهيزات هسته اي فعاليت داشت.
هنگام شهادت، معاون بازرگاني سايت نطنز بود.
شهيد احمدي روشن، صبح چهارشنبه 21 دي ماه 90، بر اثر انفجار بمبي مغناطيسي در خودروي خود در ميدان کتابي، ابتداي خيابان گل نبي تهران، به دست عوامل استکبار به شهادت رسيد.
از شهيد روشن، فرزندي به نام «علي» به يادگار مانده است.

شهيد روشن از زبان همسر

خيلي مخلص بود. از مهم ترين ويژگي اش همين بود که مي توانستي بفهمي هفت جلد از فلان کتاب را خونده يا فلان کار را کرده. هر کاري که مي کرد، فقط براي خدا بود و اصلاً دوست نداشت کسي متوجه شود، حتي من که همسرش بودم.
* علاقه شديد به امام زمان (عج) داشت. علاقه فوق العاده زياد. ما مشکلمان اين است که فکر مي کنيم امام زمان قراره است ده سال، بيست سال، 50سال ديگر بيايد. انگار هنوز باور نکرديم امام زمانمان را، اما مصطفي اين طور نبود. اين عشق شديدش به امام زمان باعث مي شد که با انگيزه و فشرده کار کند و سختي ها را تحمل کند. دعاي فرج را هم خيلي دوست داشت. خيلي مهم فکر مي کرد، خيلي زياد. يکي از ويژگي هايش هم همين فکر کرده بود.
* مصطفي هيچ وقت تک بعدي نبود. نمي گفت فقط درس يا فقط يک چيز خاص. خيلي ابعاد زيادي داشت. به همه چيز با هم توجه داشت. به خاطر همين هم بود که هيچ وقت دل زده نمي شد. آخر آدم هاي تک بعدي خلاصه تو يک اي خسته و دل زده مي شوند، اما مصطفي با اين همه ابعادي که داشت و ياد من تازه الان دارم خيلي هايشان را درک مي کنم و با عشقي که به امام زمان داشت، هرگز خسته نمي شد. هميشه با انگيزه مشغول بود.
* خيلي خنده رو بود. خيلي شوخ طبع بود. همه مصطفي را با همان حالت شوخي و خنده هاش مي شناختند. حتي همان وقت ها هم که خوابگاه بود، مي گفتند هر اتاقي که مي رفت پر از خنده و شوخي مي شد. در عين حال سر کارش با هيچ کس شوخي نداشت. با هيچ کس. هرگز به زير دستش زور نمي گفت، شايد به رئيسش و بالا دستياش زور مي گفت، اما به زير دستانش هرگز. اين ها را که خودش نمي گفت، دوستانش تعريف مي کردند. نسبت به خانواده اش، شديداً عاطفي بود، در حدي که اگه يک وقتي عليرضا مريض مي شد و سرفه اي مي کرد، من اول بايد آقا مصطفي را جمع و جور مي کردم تا علي رضا رو.
* دوران دانشجويي اش شديداً فعال بود. تو کارهاي فوق برنامه خيلي فعال بود.
خيلي سر کلاس ها نمي رفت، ولي خيلي باهوش بود و خوب از پس امتحان ها بر مي آمد. در عين حال با استادها خيلي ارتباط خوبي داشت و استادان خيلي دوستش داشتن. خيلي فعال بود. خيلي. مثلاً تو آن برهه که هنوز اينترنت و سايت به اين شکل در اختيار نبود، مي رفتند و ايميل استادان خارجي را پيدا مي کردند و عکس هاي فلسطين را برايشان مي فرستادند.
بيشتر مطالعه شان براي دوران دبيرستان و دانشگاه بود، چون بعدش اصلاً وقت براي اين کارها نداشتند.
کتاب هاي شهيد مطهري را خيلي مطالعه مي کردند مخصوصاً مطالعه تاريخ اسلام.
* مصطفي بدون هيچ پارتي، وارد سايت شد. وقتي که فارغ التحصيل شد، آزمون داد و نه ماه منتظر شد براي ورود به سايت. در واقع، يک رونمايي کاملاً هدفمند داشت، براي زندگي و آينده اش، کاملاً برنامه ريزي شده، حاج خانوم هم هميشه به مصطفي مي گفت: «تو کلفت ترين پارتي را داري، به نام خدا».
* مصطفي خيلي متواضع بود، خيلي شايد باور کردني نباشد. اما تو خانه هميشه کف خانه را دستمال مي کشيد. هميشه مي خواست با نفس خودش مبارزه کند هرگز اهل غرور نبود. هرگز خودش را بزرگ نمي ديد.
* سهم من از «مصطفي» شدنش، فقط اين بود که جلويش را نگرفتم خيلي سخت بود. خيلي. مصطفي فقط آخر هفته خانه بود و ديگر از اين شغلش خيلي خسته شده بوديم. آخر بار ديگه گريه کردم و گفتم: خسته شدم… . ديدم جدي شد و به هم گفت: «آيت الله خوشوقت به من گفت که اين کارت تأثير زيادي در ظهور آقا دارد..» منم ديگر هيچي نگفتم. هيچي. سهم من فقط همين بود، و گرنه ديگه من هيچ کار ديگه اي نکردم. مصطفي هر چي که دارد، هشتاد- نود درصدش از مادرش هست… خيلي مشغله داشت. خيلي کارش سنگين بود. دوستانش مي گفتند که حتي چندين روز شده که پاي دستگاه خوابش برده بود. حالا اگر من و مادرم هم مي خواستيم همراهي اش نکنيم و جلويش را بگيريم و نگراني از اين طرف را هم داشته باشد، ديگه خيلي کارش سخت تر مي شد.
* من از خودم هيچي نداشتم که خدا به خاطرش مصطفي را سر راهم قرار داد. نه، من لياقتش را نداشتم. خدا به من داد،… خدا داد،… و گرنه من هيچي نداشتم، هيچي. خدا به من داد، اگر الان هم چيزي شدم از برکت خون مصطفاست، و گرنه من هيچي نبودم و نيستم.
* مصطفي شديداً تودار بود. خيلي حرف ها را نمي زد. حالا فکر مي کنم که اگر آن موقع خيلي از اين حرفها را مي زد، شايد من هيچي متوجه نمي شدم. اما حالا بعد شهادتش تازه دارم خيلي چيزها رو درک مي کنم و تازه با رفتنش من را به راه کمال کشاند.
* آرام بودنم براي شهادت است، فقط شهادت. مصطفي نمرده، شهيد شده و بين شهيد با يک آدم عادي خيلي فرق هست. خيلي زياد مصطفي واقعاً پيش ماست، فقط جسمش نيست.
* شهدا هيچ کدام از کره مريخ يا راه هاي خيلي دور نيامدن. از بين خودمان بودن. آنها هم گاهي دچار خطا و گناه مي شدند. اما يک سيري را داشتن. با نفسشان جنگيدند و تلاش کردند. فقط تلاش کردند تا سيم شان وصل شد. مصطفي هم مثل آدم هاي عادي زندگي مي کرد. گاهم هم دچار گناه مي شد، البته نه گناه کبيره، ولي وزن کارهاي خويش آن قدر زياد بود که در مقابل گناهانش به حساب نمي آمد.

* به حاج احمد متوسليان ارادت و علاقه خاصي داشت. به شهدا ارادت عجيبي داشت. يادم است اولين گردش دو نفرمون گلزار شهدا بود.
* آقا (رهبري) را خيلي دوست داشت. البته هيچ وقت اهل حرف و فقط «آقا آقا» گفتن نبود. اين علاقه اش به آقا را تو عمل واقعاً نشان مي داد.
* آقا که آمدند، با خودشان نور آوردند و وقتي هم که رفتند نور را بردند.
علي رضا به زور بغل مامان بزرگ و بابا بزرگش مي رود و اين که چه جوري آن طور بغل آقا نشسته بود را ديگر خدا مي داند. خودمان هم تعجب کرده بوديم.
* علي رضا هم مثل بابايش شديداً تودار است. از آن وقت تا حالا فقط حدود ده بار سراغ پدرش را گرفته که مادر بزرگش به او گفت: «بابا براي چه مأموريتي رفته پيش خدا. هر وقت که لازم باشد، ما هم مي رويم پيشش…» منم هر وقت که از پدرش بپرسد همين را گويم.
* مصطفي فقط دانشگاه شريف را قبول داشت. فقط همين جا را. منم بعد اذيت هايي که تو دوره کارشناسي شدم، ديگر نمي خواستم شريف بيايم، اما به اصرار مصطفي بود که دوباره آمدم اينجا. مي گفت شريف را استادهايش شريف نکردند، دانشجوهايش شريف کردند.
* دليل اينکه تو امام زاده چيذر دفن کرديم، خواست خودش بود! من شب قبلش به مصطفي گفتم امامزاده چيذر خيلي باصفاست. تا حالا نرفتيم. بيا فردا بريم اينجا. مصطفي هم گفت: «آره! فردا حتماً مي رويم اينجا…» فردا هم که اين اتفاق افتاد، احساس کردم که بايد مصطفي را همان جا ببريم. و همان يک دانه جا مانده بود که براي مصطفي شد.
* مصطفي از چند جا پيشنهاد براي رفتن داشت، اما نرفت. مي گفت بايد همين جا خدمت کرد. پس اگر خواستيد براي ادامه تحصيل خارج برويد، حتماً برگرديد و اينجا خدمت کنيد.
* طبق معمول هفت و نيم صبح بود که داشت مي رفت. هميشه قبل رفتن حمام مي رفت و اين برايم جاي سؤال داشت که چرا هميشه مصطفي قبل رفتن سرکار، اين کار را مي کرد و تازه اين روزهاست که مي فهمم حتماً هميشه قبل رفتن، غسل شهادت مي کرد و اصلاً منتظر بود. آن روز هم آماده رفتن بود که من بهش گفتم: آخر چه قدر مشکي مي پوشي! هنوز سه روز تا اربعين مونده. بسه ديگر، اين قدر مشکي نپوش مصطفي هم گفت: من اين براي امام حسين مي پوشم، و اين شد ديدار آخر و رفت.

شهيد روشن از زبان يک دوست

مصطفي مي دانست شهيد مي شود

دوست شهيد روشن مي گفت: مصطفي مي دانست شهيد مي شود. تقريباً مصطفي هيچ وقت تهديد نشد و من به او مي گفتم که فکر مي کني زرنگ هستي که تهديدت نمي کنند؟ ولي مصطفي همه چيز را مي دانست. مصطفي را تهديد نمي کردند، چون آن کسي را که مي خواهند بکشند، تهديد نمي کنند. وقتي زنگ مي زنند و مرا تهديد مي کنند قطعاً جايگاهم از آن کسي که مي خواهند از بين ببرندش پايين تر است.
مصطفي هر چه مي توانست و از دستش بر مي آمد، براي هر کس که مي توانست کار انجام مي داد. من دوست ندارم پشت سر کسي که الان نيست، غلو کنم و بي دليل از مصطفي تعريف نمي کنم، اما مصطفي واقعاً اهل خدمت به مردم بود.
پيش هر کسي که برويد و در مورد مصطفي بپرسيد، خصوصيات اخلاقي او را مي داند؛ حتي بچه هاي بسيج دانشگاه شريف هم به خوبي مصطفي را مي شناسند.
مصطفي جسور بود، شجاع بود، باهوش بود، باسواد بود و با ايمان بود. مصطفي را هيچ وقت تهديد نکرده بودند؛ در حالي که خيلي هاي ديگر بودند و هستند که تهديد مي شوند. مصطفي از خيلي از همکارانش يک سر و گردن بالاتر بود. مصطفي اگر مي خواست يک کار پيش برود، به هر طريقي مي نشست و نقشه مي کشيد. کار سازمان براي مصطفي خيلي مهم بود و هميشه مي خواست که کار سازمان پيش برود.

شرط مصطفي براي ازدواج با همسرش

شرط ازدواج مصطفي با همسرش اين بوده که اگر يک روز ازدواج کرديم و من خواستم به لبنان بروم و شهيد شوم، حق نداري جلوي مرا بگيري. مصطفي يک عموي شهيد داشت که برايش اسطوره بود.

بيت المال و حق الناس براي مصطفي مهم بود

مصطفي هميشه رشد مي کرد و دليل اين مسئله آن بود که تا آنجا که مي توانست مبارزه مي کرد و براي پيشبرد اهدافش مي جنگيد و هيچ وقت عقب نشيني نمي کرد. مصطفي مي گفت بايد تا آنجا که مي شود، صرفه جويي کرد. بيت المال براي مصطفي خيلي مهم بود، اما پيش از بيت المال، حق الناس برايش مهم بود. مصطفي مي گفت که نبايد مديون کسي باشد. برخي مديران دولتي براي پيشرفت خود، حق مردم را نمي دهند، ولي مصطفي هرگز اين کار را نمي کرد و هميشه مي خواست حق مردم را بدهد. مصطفي وقتي مي ديد حق با کسي است، يک لحظه هم غفلت نمي کرد. مصطفي براي همه ما مثل يک کوه بود. مصطفي واقعاً جنگجو بود و وقتي مي خواست هدفش را به سرانجام برساند، هيچ چيز جلودارش نبود.

پشت تمام افکار مصطفي منطق وجود داشت

مصطفي اين طور نبود که کورکورانه مسئله اي را قبول کند. مثلاً اگر به ولايت فقيه اعتقاد داشت، اعتقادش روي تفکر بود و همواره در حال استدلال براي مسائل بود. مصطفي هميشه با اعتقاد پيش مي رفت و براي
پيشرفت شغلي، مسائل را مثل بعضي ها مطرح نمي کرد و آگاهانه نسبت به اين مسائل اعتقاد داشت. مصطفي براي کارهايش فکر مي کرد و پشت فکرش منطق داشت.

هميشه به فکر نابودي امريکا و اسرائيل بود

خيلي به مصطفي اصرار کردم از سازمان بيرون بيايد. مي دانستيم که بالاخره يک بلايي سر مصطفي مي آورند، ولي فکر مصطفي چيز ديگري بود و هميشه مي گفت بايد کاري کنيم که امريکا و اسرائيل نابود شوند. مي گفت اگر ما نباشيم، چه کسي اين کار را انجام دهد؟ مصطفي ارزش خودش را خوب مي دانست.
خيلي به پدر و مادرش علاقه داشت و هميشه مي گفت: دوست دارد آن قدر کار کند که پدرش ديگر کار نکند. پدر مصطفي، راننده ميني بوس بود، يعني از فقيرترين اقشار جامعه.

مصطفي در کودکي در ميني بوس پدرش شاگردي مي کرد

مي گفت زماني که کوچک بود، کنار پدرش شاگردي مي کرد. مصطفي مي گفت مادرش همه چيز اوست. مصطفي الان به آن آرزويي که داشت، رسيده است.
مصطفي خوار چشم دشمنان بود. به او مي گفتم که از اين کار بيرون بيايد، چرا که همه چيز را مي دانستيم. حتي يک بار پيشنهاد معاون استانداري به وي داده بودند و اين مربوط به زماني بود که يک کارشناس معمولي بود و هنوز مدير نشده بود.

مصطفي جزء چند نفري بود که اولين بار غني سازي را انجام دادند.

مصطفي جزء 5-6 نفري بود که اولين بار توانسته بودند غني سازي را انجام دهند، ولي اسمش براي جايزه اي که به رياست جمهوري داد، نرفت.

مصطفي مي خواست پست بگيرد تا کار انجام دهد

مصطفي کاري که فکر مي کرد درست است، انجام مي داد هيچ کس نيست بگويد مقام را دوست ندارد. مصطفي هم دوست داشت پست بگيرد، ولي پست را براي اين مي خواست که کار انجام دهد. البته مصطفي به خاطر پست و مقام حاضر نبود با هيچ کس ببندد.

بازدیدها: 2579