لجاجت یکی از صفات مذموم و مورد نکوهش انسانی است که در هیچ فرهنگی مورد پذیرش نبوده و در اسلام نیز از آن نهی می شود چراکه آسیب های سوئی را به انسان تحمیل می کند.
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) می فرمایند: «زنهار از لجاجت زیرا که آغاز آن نادانى و فرجامش پشیمانى است.»
ایشان همچنین فرموده اند: «خوبى، عادت است و بدى، لجاجت.»
امیرمومنان علی (علیه السلام) فرموده اند: «لجاجت، بذر شرّ است.»
و نیز فرموده اند: «لجاجت، زیانبارترین چیزها در دنیا و آخرت است.»
همچنین از ایشان است که: «سوارِ بر مرکب لجاجت در معرض بلا و گرفتارى است.»
امام علی (علیه السلام) همچنین فرموده اند: «آن که لجاجت کند و بر لجاجت خویش پاى فشرد، همان بخت برگشته اى است که خداوند بر دلش پرده [غفلت] زده و پیشامدهاى ناگوار بر فراز سرش قرار گرفته است.»
و می فرمایند: «بپرهیز از شتابزدگى در کارها پیش از فرا رسیدن زمان آنها، یا کُندى کردن در کارها به هنگام رسیدن زمان آنها، یا لجاجت در آنها هر گاه مبهم و ناشناخته باشند و یا سستى کردن در آنها هر گاه روشن و آشکار باشند. بنا بر این، هر چیزى را در جایگاه خودش بگذار.»
و نیز از مولای متقیان (علیه السلام) است که: «بهترین خوى ها، دورترین آنها از لجاجت است.»
و می فرمایند: «لجاجت، چیزى از خود به ارث مى گذارد که انسان بدان نیازى ندارد.»
منبع : قدس
بازدیدها: 6