زینب (سلام الله علیها)؛ پیامبر کربلا

خانه / پیروان عترت / زینب (سلام الله علیها)؛ پیامبر کربلا

شهادت حضرت سیدالشهداء(ع) از رحلت پیامبر(ص) و خروج امّت از خط امامت آغاز می گردد. شهادت حسین(ع)؛ استمرار شهادت مظلومانه زهرای اطهر(س) است و خون او در صحنه فرات، همان خون علی(ع) در محراب کوفه و خون جگر حسن(ع). اگر امّت در راستای نبوت، بر جایگاه امامت استقامت می جستند، هرگز حسین(ع) به شهادت نمی رسید و زنان و کودکان اهل بیت به کاروان اسارت سپرده نمی شدند.

پس از شهادت امام حسین(ع) صحنه ی رشادت زینب(س) آشکار می گردد. زینب(س) اولین واقعه نگار و تحلیل گر مسئله عاشورا است. امروز، بشریت دانسته یا نادانسته مدیون خون شهدای کربلا هستند و شهدای کربلا مدیون این بانو در رساندن پیام آن راست قامتان تاریخ اند.

زینب نمونه ی والای انسانیت است که در قالب زن مسلمان جلوه نموده است و با اظهار شخصیت کامل انسانیت بخصوص در طی وقایع عاشورا و پس از آن، جلوه گاه کامل اراده الهی می گردد. از این رو بررسی زندگینامه و سیره ی آن بزرگوار، راهگشای انسان مسلمان در شناخت وظایف و مسئولیت های الهی و اجتماعی او می باشد.

مؤلف کتاب اسد الغالبه فی معرفه الصحابه، زینب کبری(س) را چنین معرفی می نماید: زینب دختر علی ابن ابیطالب، مادرش فاطمه و دختر رسول خدا(ص) است. زینب، زمان حضرت رسول(ص) را درک نموده و در زمان حیات ایشان متولد گردید. او زنی عاقل، خردمند و در منطق بسیار گویا بود. پدر بزرگوارش علی(ع) که خداوند از ایشان راضی باد، او را به تزویج عبدالله فرزند برادرش جعفر درآورد با این پیش شرط از سوی زینب(س) که هر روز حسین(ع) را زیارت کند و در سفرها او را همراهی نماید. . .

زینب(س) عقیله ی بنی هاشم است. سرآمد خردمندان عصر و در هم آمیزنده ی خرد انسان با عاطفه و محبت یک زن. در اهمیت این صفت باید به جایگاه عقل در مبانی دین مبین اسلام توجه کرد.

« خدا چون عقل را آفرید بدو فرمود: به عزت و جلالم سوگند مخلوقی که از تو به پیشم محبوبتر باشد نیافریدم و تنها تو را به کسانی که دوستشان دارم بطور کامل دادم. » ^۱

زینب (س) در طول ۵ سال حکومت علی(ع) و سپس تا زمان صلح امام حسن(ع) در کوفه و دارالخلافه می زیست و در متن جریان های سیاسی و اجتماعی جامعه قرار داشت.^۲ و مقام علمی او به آنجا رسید که امام حسین(ع) نیابت امامت را در کربلا به دلیل بیماری امام زین العابدین(ع) به او می سپارد. شیخ صدوق در این زمینه می فرماید: حضرت زینب(س) نیابت خاص از طرف امام حسین(ع) به عهده داشت، و مردم در مسائل حرام و حلال به او رجوع می کردند، تا زمانی که امام زین العابدین(ع) از بیماری خلاص یافت. ^۳

آنچه که به زینب(س) و شخصیت او عظمتی صد چندان می بخشد، جامع الجهات بودن است. آنچنان که او در حلم و بخشندگی و بصیرت در امور سیاست و جمال و جلال سیرت و صورت و اخلاق و فضیلت، مشهورِ بنی هاشم و عرب است. شب ها در عبادت و روزها در روزه و معروف باهل التقی است.^۴ رسیدن به مقامات ولایت و رضایت و صبر و امانت، علم و فهم، زهد و عبادت و عفاف و تسلیم و جهد و شرافت، فصاحت و بلاغت و ممتاز بودن در گفتار و رفتار از ابعاد شخصیت اوست. مقامات آرامش و وقارش را به خدیجه ی کبری(س)، عصمت و حیائش را به فاطمه ی زهرا(س)، فصاحت و بلاغتش را هنگام تکلّم به علی مرتضی(ع)، حلم و بردباریش را به حسن مجتبی(ع) و شجاعت قلبش را به حضرت سیدالشهداء(ع) همانند نموده اند.

از دیگر نشانه های منزلت علمی او، روایت است. بررسی احادیث وارده از حضرت بیانگر بعدی از ابعاد علمی شخصیت زینب کبری(س) است. برخی از احادیث که از حضرت رسیده است عبارتند از: حدیث امّ ایمن که در مصائب وارده بر اهل بیت از سوی جبرئیل بر پیامبر(ص) خوانده شده و حضرت زینب(س) آن را در قتلگاه بیان فرمود و نیز خطبه فدکیه که از مادرش صدیقه ی کبری (ع) روایت می کند و شیعه و سنی در صحت صدور این خطبه متفقند. حضرت زینب (س) از سال ۶ تا ۶۱ هجری از نور اهل بیت(ع) بهره گرفت و زندگی اش تنها یکسال و نیم بعد از شهادت امام حسین(ع) دوام یافت. ^۵ زینب نمونه ی بارز الگویی نمونه است. نمونه ی بانوی فرهیخته، دانشمند، شجاع و با ایمان که در طول زندگی با ظلم و ستم در راه هدف مقدس خویش پیکار می کند. زینب(س) بیدادگری است که مردم غافل را نهیب می زند. قدرت ایمان و تقوای زینب(س) از میان مصائب و بلایا نمایان است و فریاد ما رأیت الّا جمیلا اوج توحید و سپاسگذاری اوست. او پیام آور کربلاست.

پی نوشت: