یکی از فرازهای پرمغز و الهامبخش دعای ۴۹ صحیفه سجادیه، به توصیف دشمنیهای پنهانی و سقوط خفتبار دشمن در دام خودساختهاش میپردازد. امام سجاد علیهالسلام در این دعا از دشمنانی میگوید که با چهرهای دوستانه، اما نیتی خصمانه، به دنبال ضربهزدن و تضعیف او بودند. با این حال، لطف الهی مانع تحقق نقشههای آنان شد.
نیرنگ دشمنان در برابر بصیرت مؤمن
در این دعا، امام زینالعابدین (ع) با زبانی دقیق و تصویری گویا، از افرادی سخن میگوید که با نیرنگ، دامگستری و تظاهر به دوستی، میکوشند به مؤمنان آسیب بزنند. این دشمنان همچون درندگان کمینگرفته، در ظاهر اهل ادب و رفاقت، اما در باطن کینهتوز و بیرحماند.
این فراز، اوج نفاق و خباثت را به تصویر میکشد. جایی که دشمن نه با جنگ آشکار، بلکه با توطئه پنهان، در پی صید طعمه خویش است.
نقشه دشمن علیه خودش برگشت
امام سجاد در ادامه میفرماید که خداوند، پلیدی نهفته درون این افراد را آشکار ساخت و آنها را در همان دام و چاهی انداخت که برای دیگران حفر کرده بودند. دشمنی که انتظار داشت امام را خوار و ذلیل ببیند، خودش به ذلت و شکست افتاد.
این بخش از دعا، در عین حال که نشانی از قدرت و عدالت الهی است. هشدار و درس اخلاقی مهمی نیز دارد: آنکه برای دیگران نقشههای شوم میچیند، سرانجام در دام خودش گرفتار خواهد شد.
توکل، دعا و پیروزی نهایی
در پایان این فراز، امام سجاد علیهالسلام به رحمت الهی اشاره میکند که اگر نبود، چه بسا نقشه دشمنان به واقعیت میپیوست. اما فضل خداوند، حصاری برای مؤمن شد و او را از آسیبها حفظ کرد.
این آموزه در کنار شرح زیبای امام، تأکیدی دوباره است بر اینکه راه نجات در سختترین شرایط، توکل، دعا، و اعتماد به خداوند متعال است.
بازدیدها: 0