«معاشرت نیکو با مردم»

کلام امام(علیه السلام)در اینجا نیز ناظر به همین معناست مى فرماید:

«آن گونه با مردم معاشرت کنید که اگر بمیرید بر مرگ شما اشک ریزند و اگر زنده مانید به شما عشق ورزند»؛ (خَالِطُوا النَّاسَ مُخَالَطَةً إِنْ مِتُّمْ مَعَهَا بَکَوْا عَلَیْکُمْ، وَإِنْ عِشْتُمْ حَنُّوا إِلَیْکُمْ).

اشاره به این که پیوند محبت و دوستى را از طریق برخورد خوب و نیکى و خدمت کردن به مردم آنچنان محکم کنید که شما را به منزله نزدیک ترین عزیزان خود بدانند

در واقع امام(علیه السلام) در اینجا مسئله محبت و نیکى کردن به مردم را با دلالت التزامى و ذکر لوازم بیان فرموده است، زیرا اشک ریختن بعد از مرگ و عشق ورزیدن در حال حیات از لوازم قطعى محبت با مردم است.

در حدیثى از پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) حسن معاشرت با مردم، نشانه اسلام شمرده شده مى فرماید:

«أَحْسِنْ مُصَاحَبَةَ مَنْ صَاحَبَکَ تَکُنْ مُسْلِماً; با کسى که همنشین توست خوش رفتارى کن تا مسلمان باشى».(1)
در حدیث دیگرى از امام امیر مؤمنان(علیه السلام) مى خوانیم:

«صاحِبِ الاْخْوانَ بِالاْحْسانِ وَتَغَمَّدْ ذُنُوبَهُمْ بِالْغُفْرانِ; با برادران نیکى کن و گناهانشان را ببخش».(2)

امام صادق(علیه السلام) مى فرماید:

«إِنَّهُ لَیْسَ مِنَّا مَنْ لَمْ یُحْسِنْ صُحْبَةَ مَنْ صَحِبَهُ وَمُرَافَقَةَ مَنْ رَافَقَه; آن کس که با دوستانش خوشرفتارى نکند و با رفیقش رفاقت نداشته باشد از ما نیست».(3)

 

این دستورات که نمونه هاى فراوان دیگرى نیز در روایات و آیات دارد بر خلاف چیزى است که در دنیاى مادى امروز معمول است.

نه در زندگى با دوستان خود عشق می‌ورزند و نه بعد از مرگشان بر آنها اشک مى ریزند، زیرا در دنیاى مادى عواطف را درک نمى کنند و همواره دنبال منافع مادى خویشند.

 

منابع:

شرح آیت الله مکارم شیرازی

(1). بحارالانوار، ج 66، ص 368، ح 4.
(2). غررالحکم، ص 415، ح 9486.
(3). بحارالانوار، ج 71، ص 161، ح 21.

 

 

 

شرح حکمت هفتم نهج البلاغه ؛ درس هایی از کلام امیر (علیه‌السلام)

بازدیدها: 0