شعر جهان ز تابش ماه به مناسبت میلاد کریم اهل بیت

فلک چو کرد لباس سیاه شب بر تن

جهان ز تابش ماه منیر شد روشن‏

صفاى دیگرى امشب در آسمان پیداست

که چشم دل نشود سیر هرگز از دیدن‏

به هر طرف نگرى بینى اختران سپهر

سر از شعف بدر آورده‏اند از مأمن‏

سبب ز پیر خرد خواستم که برپا، شور

به نیمه رمضان از چه شد؟ بگو با من‏

جواب داد مگر غافلى که امشب هست

ولادت شه دین حضرت امام حسن علیه السلام

همان شهى که خصال و فضائلش همه نیک

همان شهى که به کردار و خُلق بود حسن‏

شهى که داشت نشانها ز حیدر کرّار

شهى که فاطمه پرورده بود در دامن‏

  شهى که همچو حسینش برادرى بوده است

که غرق خون به ره دین نموده پیراهن‏

  شهى که جامه صلح و صفا و پاکدلى

به طول زندگیش بوده یکسره بر تن‏

همان شهى که براى بقاى دین بنشست

جفا کشیده ز اشرار در خفا و علن‏

همان شهى که به قصد نجات خلق نمود

طریق حق و حقیقت حراست از رهزن

شهى که جُعده محتاله کرد مسموش

شهى که دید ز دونان بسى فریب و فتن‏

  مدیح همچو شهى کار کلک «فرزین» نیست

که شد به فسحت میدانِ وصفِ او الکن