شعر خوانی سیدحمیدرضا برقعی درسوگواره شعر فاطمی محبوبه خدا

هی به ساعت نگاه می‌کردم زنگ آخر چقدر دیر می‌گذشت
کودکی‌های من پی آن عطر با چه شوقی به خاک برمی‌گشتدر و همسایه را بدون صدا یک به یک می‌کشید در کوچه
داشت مانند لی لی خواهر، عطر آن می‌دوید در کوچهداشت مانند لی لی خواهر عطر آن می‌دوید در کوچه
گریه در گریه شعله در شعله پای درددل همه می‌ماند

سمنویی که روی دیگ مسی زیر لب داشت چارقل می‌خواند
در صف اشک و آرزو و امید، مثل هردفعه آخری بودم

دست من گرم هم زدن اما، خودمم جای دیگری بودم
صورتم سرخ می‌شد و می‌ریخت شعر از چشم‌های ساکت من

مادرم داد می‌زد مراقب باش ته نگیرد تمام زحمت من
بچه‌ها را به سوی خانه کشید سمنویی که در دلش غم داشت

حاج ملا بدون وقفه بخوان روضه‌ای را که بی‌مقدمه است
دل آتش گرفته مردم داغدار عزای فاطمه است

حاج ملا که هق هق نفسش نغمه‌ی شور بود و افشاری
مجلسی را به گریه می‌انداخت، با همان شعر‌های تکراری

سینه‌ای که از معرفت گنجینه اسرار بود
که سزاوار فشار آن در و دیوار بود

فاطمه آن که قطره باران خورده نان و نمک از احساسش
رزق و روزی آسمان و زمین گندمی بود زیر دستانش

کام اهل محله شیرین شد همه رفتند و خانه آرام است
زندگی را به من تعارف کرد کاسه من که غرق بادام است

آخرین کاسه را که پر می‌کرد مادرم گفت هرچه هست از اوست
زندگی با محبت زهرا، مثل شیرینی همین سمنوست