عمر بن سعد بن ابی وقاص چه شخصیتی داشت؟

عمر بن سعد، پسر ابی وقاص بود. پدر عمر، از مشاهیر اصحاب پیامبر اسلام(ص)،[۱] و از سرداران صدر اسلام و امرای عرب بود.[۲] او جزو اولین افرادی بود که اسلام آورد و در زمان پیامبر(ص) در جنگ‌های زیادی شرکت کرد. سعد بن ابی وقاص از طایفه بنی زهره و قریش بود و با مادر پیامبر اکرم(ص) خویشاوندی قبیله‌ای داشت. مدت سه سال حاکم کوفه شد. و از اعضای شورای شش نفره‌ای بود که برای تعیین خلیفه از جانب عمر انتخاب شده بودند.[۳]
مورخان سال تولد عمر بن سعد را سال مرگ عمر بن خطاب[۴] و یا در دوران پیامبراکرم(ص) دانسته‌اند.[۵] عمر بن سعد بعد از کشته شدن عثمان، پدرش را تشویق کرد تا ادعای خلافت کند، اما پدرش این پیشنهاد را رد کرد.[۶] او از جمله اشراف کوفه بود که علیه حجر بن عدی گواهی داد. و این گواهی زمینه‌ساز شهادت حجر به ‌دست معاویه شد.[۷]
عمر بن سعد مقیم کوفه بود، عبید الله بن زیاد او را به حکومت همدان و رى منصوب کرده و گروهى را همراه او ساخته بود که بروند. در این میان حسین بن علی(علیه السلام) به عراق آمد. عبید الله بن زیاد به عمر بن سعد فرمان داد به مقابله امام حسین(علیه السلام) برود و چهار هزار تن از سپاهیان خود را همراه او کرد و به عمر گفت: اگر حسین(علیه السلام) پیش من آید و بپذیرد که دست‏ در دست من نهد چنان رفتار کن و گر نه با او بجنگ. عمر بن سعد نپذیرفت. ابن زیاد گفت: اگر نپذیرى تو را از حکومت عزل و خانه‌ات را خراب خواهم کرد. عمر بن سعد تسلیم شد و به مقابله حسین(علیه السلام) رفت و با او جنگ کرد تا این‌که امام حسین(علیه السلام) به شهادت رسید. [۸]
عمر بن سعد به دستور ابن زیاد، در کربلا آب را به روی امام حسین(علیه السلام) و یارانش بست.[۹] همچنین پس از شهادت امام حسین(علیه السلام)، دستور داد که سپاهیانش بر بدن آن‌حضرت با اسب بتازند.[۱۰]
وقتی عمر بن سعد پس از شهادت امام حسین(علیه السلام) پیش عبید الله بن زیاد رفت، ابن زیاد به عمر سعد گفت: آن نامه که درباره کشتن حسین به تو دادم به من بازگردان. عمر گفت: چرا؟ فرمانى دادى و من به انجام رسانیدم و آن نامه هم گم شده است. ابن زیاد گفت: باید بیاورى؛ عمر سعد همان جواب را دوباره تکرار کرد. ابن زیاد اصرار کرد تا این‌که عمر گفت: نامه را گذاشتم که چون پیر زنان قریش در مدینه بر من اعتراض کنند آن نامه عذر من باشد. من تو را پند دادم و نصیحت کردم درباره حسین که اگر پدرم را چنان نصیحت کرده بودم حق او را ادا کرده بودم… .[۱۱]
عمر سعد از کارش بسیار پشیمان و اندوهگین شد؛ زیرا او نسبت به منصب‌هاى وعده داده شده توسط ابن زیاد، نومید گشت. او از مجلس ابن زیاد برخاست و به سمت خانه رفت و در راه می‌گفت: هیچ‏کس به منزل خویش بازنگشت آن‌طور که من بازگشتم؛ عبید الله پسر زیاد فاسق فرزند فاجر را اطاعت کردم و خداوند حاکم عادل را نافرمانى نمودم و پیوند خویشاوندی را بریدم. [۱۲] عمر بن سعد بر هر گروهى از مردم که می‌گذشت روى از او بر می‌گردانیدند و چون به مسجد می‌آمد مردم بیرون می‌رفتند، هرکس او را می‏دید دشنامش می‌داد.[۱۳] و سر انجام در زمان حکومت مختار به انتقام شهدای کربلا کشته شد.[۱۴]

---