وای بر غرغروها

وای بر آن که در عروسی از غذای تالار بد میگوید. و در عزا از صدای مداح توی تاکسی از قیمت دلار و سکه مینالد. و توی مهمانی از کسادی بازار.

وای بر آن که موقع دیدن آدمها اول چاقی و لاغری شان را سوژه میکند. و بعد باهاشان سلام و احوال پرسی میکند. که خار کوچکی را در چشم دیگران میبیند. و شاخه را در چشم خودش نه.

که حتی اگر زیر بار مسئولیتی برود. زیر بار کم کاری های خودش نمی رود. و همه چیز را گردن حکومت قبلی و مجلس قبلی و دولت قبلی می اندازد. وای بر عیبجوهای همیشگی وای بر غرغروهای ابدی.

 

زخم هایی که دیده نمی شوند

گاهی بی آنکه متوجه باشیم یک جمله ساده، یک کلمه تمسخرآمیز يا حتی یک شوخی نابه جا میتواند زخمی عمیق بر روح دیگران وارد کند. زخمی که شاید دیده نشوند. اما آرام و پیوسته، دلها را از هم دور کرده و روابط را تخریب می کنند.

تصور کنید دوستی که با شور و اشتیاق درباره ایده اش صحبت میکند. اما در پاسخ، فقط یک نگاه تحقیرآمیز یا خنده ای تمسخر آمیز دریافت میکند.

چنین رفتاری نه تنها اعتماد به نفس او را از بین میبرد. بلکه رابطه ای که روزی بر پایه احترام و محبت بنا شده بود به آرامی تضعیف میشود.

قرآن کریم در آیه وَيْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ با یک لحن بسیارتند و بیدارکننده، ما را از عیب جویی تمسخر و زخم زبان بر حذر می دارد.

این جور رفتارها مانند خنجری است که روابط خانوادگی و پیوندهای اجتماعی را میبرد. و به جای اتحاد تفرقه می آفریند. جامعه ای که در آن افراد به جای همدلی و تقویت یکدیگر، به تمسخر بدگویی و عیب جویی مشغول باشند. نمیتواند به وحدت و پیشرفت دست یابد.

نگاهی به اطرافمان بیندازیم مادری که از ظاهر یا رفتار فرزندش در جمع عیب جویی میکند. مردی که جلوی چشم فرزندان دل همسرش را می شکند. و خانمی که از شوهرش مثل آب خوردن عیب جویی می کند. دانش آموزی که به خاطر یک اشتباه کوچک مورد تمسخر هم کلاسی هایش قرار می گیرد. یا آن فعال فضای مجازی ای که مدام داراییهای جامعه خودش را نمی بیند. و برای پمپاژ خود تحقیری و ناامیدی در جامعه با ذره بین فقط سراغ عیبهامیرود.

چنین رفتارهایی چه بر سر دلها و اعتمادها می آورد؟ وقتی غیبت میکنید دل خودتان را چرکین میکنید. دل مخاطبتان را چرکین میکنید. این کار زندگی را روابط اجتماعی را از نظم صحیح خارج میکند. عیب جویی و زخم زبان و تهمت زدن به یک شخص گناه است. تهمت زدن به یک نظام اسلامی، به یک مجموعه گناه بسیار بزرگتری است.

چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید. خوشا به حال آنان که در میان نقصها زیباییها را می بینند. و بر زخمها، مرهم میگذارند. بیایید کلماتمان را مانند دانه هایی گرانبها در زمین دلها بکاریم. دانه هایی که فردا درختی از محبت میشوند سایه ای از
احترام می گسترانند. و گلستانی از عشق و امید میسازند.

 

برای عمل به این آیه در زندگی میتوانیم

دنبال عیب مردم نباشیم و به جای آن، ذره بین روی عیبهای
خود بیاندازیم.
وقتی به عیب دیگران پی میبریم، به جای تمسخر به
دنبال راهی برای کمک به اصلاح آن باشیم.
در گفتار و رفتارمان از زخم زبان و نگاههای تحقیرآمیز
بپرهیزیم.
اگر در جمعی سخن از عیب دیگران شد، با مهربانی مسیر
گفتگو را تغییر دهیم یا از جمع خارج شویم.

 

 

بازدیدها: 0