لعنت و بیزاری خداوند برای این افراد است

در وصیت مفضل است که (گوید): شنیدم از حضرت صادق (علیه السلام) می فرمودند: «از هم جدا نشوند دو مرد به صورت قهر کردن جز اینکه یکى از آن دو سزاوار بیزارى (خدا و رسولش از وى) و لعنت‏ (یعنى دورى از رحمت حق) گردد، و چه بسا که هر دوى آنها سزاوار آن شوند.»

معتب (که یکى از دوستان مخصوص آن حضرت (علیه السلام) بود) عرض کرد: خدا مرا به قربان تو گرداند! آنکه ظالم و ستمکار است این سزاى اوست، اما مظلوم چه جرمى دارد (که سزاوار بیزارى و لعنت شود؟)

امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «براى آنکه برادر خود را به آشتى و پیوست با خود دعوت نمى‏کند، و از گفتار او صرف نظر نمى‏کند (و آن را نشنیده نمی گیرد)، شنیدم پدرم می گفت: «هر گاه دو تن با هم ستیزه کنند و یکى بر دیگرى غالب آید، باید آن ستمدیده و مظلوم نزد رفیق ستمگر خود رود و به او بگوید: اى برادر! من ستمکارم، تا جدائى میانه او و رفیقش از بین برود، پس خداى تبارک و تعالى حکیم و عادل است و داد مظلوم را از ظالم بستاند.»

همچنین از حضرت صادق (علیه السلام) است که فرمودند: «رسول خدا (ص) فرموده اند: «بیش از سه روز جدائى و قهر کردن روا نیست.»

ابو بصیر گوید: از حضرت صادق (علیه السلام) پرسیدم: از مردی که از خویشاوندانش به خاطر اینکه مذهب حق را نمى‏شناسند (و شیعه نیستند) ببرد (و قطع مراوده کند)؟ فرمودند: «سزاوار نیست که از آنها ببرد.»

مرازم بن حکیم گوید: یکى از اصحاب ما که به لقب شلقان او را می خواندند (و نامش عیسى بود) در خانه حضرت صادق (علیه السلام) بود، و حضرت (علیه السلام) او را ناظر بر خرج خانه خود کرده بود (یا خرج او را می داد). و مردى بداخلاق بود، (و بدین سبب) مرازم با او قهر کرده بود، (مرازم گوید:) روزى حضرت صادق (علیه السلام) به من فرمودند: «اى مرازم آیا با عیسى سخن می گوئى (و با او آشتى کرده‏اى)؟» عرض کردم: آرى، فرمودند: «خوب کردى در قهر خیرى نیست.»

علاوه بر این، داود بن کثیر گوید: شنیدم حضرت صادق (علیه السلام) می فرمودند: «پدرم فرمودند که رسول خدا (ص) فرموده است: «هر دو نفر مسلمانى که از همدیگر قهر کنند و سه روز بر آن حال بمانند و با هم آشتى نکنند هر دو از اسلام بیرون روند، و میانه آنها پیوند و دوستى دینى نباشد، پس هر کدام از آن دو به سخن گفتن با برادرش پیشى گرفت، او در روز حساب پیشرو به بهشت باشد.»

و حضرت باقر (علیه السلام) می فرمایند: «همانا شیطان میان دو مؤمن دشمنى اندازد و تا یکى از آن دو از دین برنگردد. (آن دو را رها نکند)، و همین که چنین کردند به پشت بخوابد و دراز کشد، و سپس گوید: کامیاب شدم. پس خدا رحمت کند مردى را که میانه دو تن از دوستان ما الفت اندازد، اى گروه مؤمنین با هم انس و الفت گیرید و با هم مهربانى کنید.»

و حضرت صادق (علیه السلام) فرموده اند: «پیوسته شیطان تا دو مسلمان با هم قهر هستند شادمان است، و همین که با هم آشتى کنند زانوهایش بلرزد و بندهایش از هم جدا شود و فریاد زند: اى واى بر او (و مقصود از او خود شیطان است بشرحى که بیاید) از آنچه بدو رسد از هلاکت.»