مرزهای حضور اجتماعی زنان در اسلام

خانه / پیروان عترت / مرزهای حضور اجتماعی زنان در اسلام

مرزهای حضور اجتماعی زنان در اسلام

پایگاه اطلاع رسانی هیات رزمندگان اسلام به مناسبت وفات حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها در نظر دارد به مرزهای حضور اجتماعی زنان از نظر اسلام بپردازد:

یکی از احکام و قوانین اسلام، مرزهایی است که حدود فعالیت انسان ها را در محدوده های مختلف، از جمله اجتماع معین می کند. اسلام برای حضور اجتماعی زنان هم مرزهایی معین کرده، که مطابق با فطرت سالم انسانی و سرشت پاک زن است. باید آن را از شرع مقدس اسلام آموخت، که چیزی جز آنچه فطرت انسان می پسندد و تایید می کند، نیست. اسلام برای انسان عزتی خاص قائل است. خداوند در سوره اسراء آیه 70 فرمود: «وَ لَقَدْ كَرَّمْنا بَني‏ آدَمَ» و همچنین آیه 30 سوره بقره «ِ إِنِّي جاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَليفَه»، انسان را خلیفه الله قرار می دهد.

زن و مرد دو عضو یک اجتماع زیبا به نام خانوده و هر دو به حکم فطرت، جویای کمال بیشتر و هرچه بهتر این واحد اجتماعی کوچک هستند، و به نسبت استعدادهای فطری، برای خود وظایف و حقوقی قائل اند. شریعت مقدس اسلام بر اساس استعدادهای درونی زن و مرد و با توجه به توانمندی های خاص آنان، قانون احکام خانواده و مرزهای حضور اجتماعی، وظایف و حقوق زن و مرد را دقیقا معین کرده و عمل کردن به آن ها را، ضامن به کمال و سعادت رسیدن خانواده و اجتماع دانسته است.

در تشریع احکام مرزهای حضور زن و مرد در اجتماع، چگونگی و تفاوت ها و استعدادهای خاص آنان لحاظ شده و مناسب با آن، برای هریک از آنان وظایف و حدود ویژه ای معین گردیده است. زن و مرد به دلیل همین تفاوت های فطری، هریک نقشی خاص و متفاوت با دیگری را عهده دار می شود. به همین جهت، اسلام در وظایف و تکالیف اجتماعی که قوامش به تعقل یا احساس است، میان زن و مرد فرق گذاشته و ولایت، قضاوت، جنگ را که احتیاج مبرم به تعقل و صلابت دارد، به مردان؛ و پرستاری، پرورش نوباوگان و تدبیر امور خانه را به زنان واگذار نموده است.

اسلام به بهترین وجه، به ندای وجدان و فطرت انسان در تمامی ابعاد آن پاسخ گفته است، همچنانکه در سوره آل عمران آیه 195 فرمود: «انِّي لا أُضيعُ عَمَلَ عامِلٍ مِنْكُمْ مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثى‏». استقلالی که زن در دارایی خود دارد و فقه شیعه از ابتدا آن را محترم شناخته است. مسئله ای که در روم و ژرمن و تا چندی پیش هم در غالب کشورهای جهان وجود نداشت؛ در انگلستان که سابقا شخصیت زن در شخصیت شوهر محو بود و قوانینی هم که در این دهه های اخیر با شعار تساوی حقوق زن و مرد به تصویب رسیده، در عمل ثابت کرد که این تساوی تنها برای سوء استفاده از جنس زن است.

اسلام حضور اجتماعی زنان را به سه دسته؛ ممنوع، واجب و مباح تقسیم می کند:

اموری که اسلام از شرکت و حضور زنان منع کرده است و با طبع و فطرت زنان سازگار نیست؛ چون حکومت، قضاوت، جنگ، کارهای سنگین و طاقت فرسای دیگر.
اموری که اسلام نه تنها از حضور زنان با رعایت حجاب و حق خانواده منع نکرده، بلکه در صورت ضرورت و نیاز اجتماع واجب کرده است؛ چون تحصیل علوم و معارف الهی، تعلیم و تعلم، پرستاری از بیماران و مجروحان، پزشکی مخصوص زنان، آموزش و پرورش دختران و نوباوگان، تمام کارهای خاص زنانه و هریک از ضرورت های اجتماعی دیگر. اسلام نه تنها با کارکردن زنان مخالف نیست، بلکه آنان را به کار کردن، تشویق نموده است.
کارهایی که گرچه حضور زنان در آن ها ممنوع نیست، اما زنان به انجام آن تشویق هم نشده اند. اگر ضرورتی در کار نباشد، بهتر است زنان در خانه بمانند و در آن کار شرکت نکنند. این دسته نیاز به دقت زیاد و رعایت شئونات خانواده و اجتماع دارد؛ اسلام حضور زنان را به کلی ممنوع نکرده است تا ضرورت نباشد.

حضور بی حد و مرز زنان در صحنه های اجتماعی به بهانه شعار دروغین «تساوی حقوق زن و مرد» عوارض و تبعات خطرناک و جبران ناپذیری دارد که هیچ عقل سلیم و فطرت پاکی پذیرای آن ها نیست. دنیای غرب با همه پیشرفت های علمی و صنعتی، گرفتار همین پیامدهای شوم است. متاسفانه کشورهای اسلامی نیز به سرعت به آن سمت پیش می روند! اینک چند نمونه از تبعات و پیامدهای خانمان برانداز حضور بی حد و مرز زنان در اجتماع را ذکر می کنیم: