همه ما از اینکه مورد توجه و عنایت خدا باشیم و محبت او را جلب کرده و کاری کنیم که ما را دوست بدارد، خشنود می شویم؛ آموزه های دینی ما راه های این جلب محبت را تصریح کرده اند.
امیرمومنان امام على (علیه السلام) می فرمایند: «هر گاه خداوند بنده اى را دوست بدارد، نيكويى عبادت را به دل او اندازد.»
همچنین، ایشان می فرمایند: «هر گاه خداوند بنده اى را دوست بدارد، امانتدارى را در نظرش محبوب گرداند.»
و نیز فرموده اند: «هرگاه خداوند بنده اى را دوست بدارد، او را به آرامش و بردبارى بيارايد.»
و از امام اول شیعیان (علیه السلام) است که می فرمایند: «هرگاه خداوند بنده اى را دوست بدارد، صداقت و راستگويى را به او الهام كند.»
و امام علی (علیه السلام) فرموده اند: «هر گاه خداوند بنده اى را دوست بدارد، رشد و كمال او را به وى الهام فرمايد و به او توفيق طاعت خويش دهد.»
امام صادق (علیه السلام) در این باره می فرمایند: «هر گاه خداوند متعال بنده اى را دوست بدارد، طاعت خود را به او الهام فرمايد، قناعت را پيشه او كند، در دين فقيه و آگاهش گرداند، جانش را با يقين نيرو بخشد، پس به كفاف زندگيش، بسنده كند و جامه عفت بپوشد. و هرگاه خداوند بنده اى را دشمن دارد، مال را محبوب او گرداند، آرزوهايش را دراز كند، دنيا را به دلش اندازد، او را به خواهش هاى نفْسش وا گذارد، پس او بر مركب ستيز بنشيند و بساط فساد را بگسترد و بر بندگان ستم كند.»
و نیز از آن حضرت (علیه السلام) است که فرمودند: «هر كه دوست دارد بداند منزلتش نزد خداوند چگونه است، بنگرد كه منزلت خدا نزد او چگونه است. هر كس بر سر دوراهى دنيا و آخرت قرار گيرد و كار آخرت را بر دنيا برگزيند، چنين شخصى خداوند را دوست دارد، اما كسى كه دنيا را برگزيد براى خدا منزلتى قائل نيست.»
منبع :قدس
بازدیدها: 330